mmessini wins the English into Greek translation contest

When she moved into his tiny house in Stroud, and took charge of his four small children, Mother was thirty and still quite handsome. She had not, I suppose, met anyone like him before. This rather priggish young man, with his devout gentility, his airs and manners, his music and ambitions, his charm, bright talk, and undeniable good looks, overwhelmed her as soon as she saw him. So she fell in love with him immediately, and remained in love for ever. And herself being comely, sensitive, and adoring, she attracted my father also. And so he married her. And so later he left her - with his children and some more of her own.

When he'd gone, she brought us to the village and waited. She waited for thirty years. I don't think she ever knew what had made him desert her, though the reasons seemed clear enough. She was too honest, too natural for this frightened man; too remote from his tidy laws. She was, after all, a country girl; disordered, hysterical, loving. She was muddled and mischievous as a chimney-jackdaw, she made her nest of rags and jewels, was happy in the sunlight, squawked loudly at danger, pried and was insatiably curious, forgot when to eat or ate all day, and sang when sunsets were red. She lived by the easy laws of the hedgerow, loved the world, and made no plans, had a quick holy eye for natural wonders and couldn't have kept a neat house for her life. What my father wished for was something quite different, something she could never give him - the protective order of an unimpeachable suburbia, which was what he got in the end.

The three or four years Mother spent with my father she fed on for the rest of her life. Her happiness at that time was something she guarded as though it must ensure his eventual return. She would talk about it almost in awe, not that it had ceased but that it had happened at all.

Όταν μετακόμισε στο μικρό σπιτάκι του στο Στράουντ και ανέλαβε τα τέσσερα μικρά παιδιά του, η Μητέρα ήταν στα τριάντα και ακόμα αρκετά όμορφη. Υποθέτω πως δεν θα είχε γνωρίσει κανέναν άλλον σαν κι εκείνον. Αυτός ο μάλλον φαντασμένος νεαρός, με τον απαρέγκλιτο καθωσπρεπισμό, τον αέρα και τους τρόπους του, τη μουσική και τις φιλοδοξίες του, τη γοητεία του, τη ζωηρή του κουβέντα και την αναμφίβολα ωραία εμφάνιση, τη συνεπήρε αμέσως μόλις τον είδε. Έτσι, τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και παρέμεινε για πάντα ερωτευμένη. Αλλά και αυτή, με τη θελκτικότητα, την ευαισθησία και τη στοργή της, γοήτευσε τον πατέρα μου. Κι έτσι την παντρεύτηκε. Κι έτσι, αργότερα, την εγκατέλειψε• την άφησε με τα παιδιά του και κάμποσα ακόμα δικά της.

Όταν έφυγε ο πατέρας μου, μας έφερε στο χωριό και περίμενε. Περίμενε για τριάντα χρόνια. Δε νομίζω ότι κατάλαβε ποτέ τι ήταν αυτό που τον έκανε να την εγκαταλείψει, αν και η αιτία ήταν μάλλον ξεκάθαρη. Η μητέρα μου παραήταν ειλικρινής και ανεπιτήδευτη για να σταθεί δίπλα σε αυτόν τον φοβισμένο άνδρα• παραήταν ξένη στους κανονισμούς του περί νοικοκυροσύνης. Εξάλλου, δεν ήταν παρά μια επαρχιωτοπούλα• ακατάστατη, υπερβολική στις αντιδράσεις της, γεμάτη στοργή. Ήταν σκόρπια και σκανταλιάρα σαν καρακάξα, έφτιαχνε τη φωλιά της από κουρέλια και στολίδια, χαιρόταν όταν είχε λιακάδα, έσκουζε όταν σκιαζόταν, έχωνε τη μύτη της παντού με περιέγεια που δεν καταλάγιαζε, αν δεν ξέχναγε να φάει έτρωγε όλη μέρα κι όταν τα δειλινά ήταν πορφυρά, έπιανε το τραγούδι. Πορευόταν ακολουθώντας τους χαλαρούς νόμους της υπαίθρου, αγαπούσε τον κόσμο και δεν έκανε σχέδια, είχε καλό μάτι για να εντοπίζει γρήγορα θαύματα της φύσης και της ήταν φύση αδύνατον να κρατήσει το σπίτι της νοικοκυρεμένο. Ο πατέρας μου ήθελε κάτι πολύ διαφορετικό, κάτι που δε θα μπορούσε ποτέ να του προσφέρει: την προστατευτική ευταξία μιας απρόσκοπτης προαστιακής ζωής, κάτι που στο τέλος κατάφερε να αποκτήσει.

Τα τρία ή τέσσερα χρόνια που πέρασε η Μητέρα μαζί με τον πατέρα μου ήταν η πηγή της υπόλοιπης ζωής της. Την ευτυχία εκείνης της περιόδου την κρατούσε σαν φυλαχτό που σίγουρα θα της διασφάλιζε την επιστροφή του κάποια στιγμή. Μιλούσε γι’ αυτή σχεδόν με δέος, όχι επειδή είχε πια πάψει, αλλά και μόνο επειδή είχε συμβεί.