This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Interpreting, Editing/proofreading, Software localization, Voiceover (dubbing), Training
Expertise
Specializes in:
Media / Multimedia
Games / Video Games / Gaming / Casino
Anthropology
Internet, e-Commerce
Astronomy & Space
Cinema, Film, TV, Drama
Rates
Payment methods accepted
Visa
Portfolio
Sample translations submitted: 2
Greek to English: Those belts of yours General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - Greek ΟΙ ΖΩΝΕΣ ΣΟΥ
Κάθισε, του λέει, μη στέκεσαι σαν κούτσουρο, οι καρέκλες, της λέει, όλες οι καρέκλες έχουν κουτσουλιές, πού τις είδες, λέει, στριγγλίζοντας, γιατί η δικιά μου είναι καθαρή; Και μαζέψου, σφίξε καλά τη ζώνη σου, κρέμεται η κοιλιά σου, κρέμονται τα παντελόνια σου, τα χέρια μου, της λέει, και δείχνει τα χέρια του που κουνιούνται, σαν να κοσκινίζει, δεν μπορώ να πετύχω την τρύπα, κι αυτή αφήνει τα περιοδικά και σηκώνεται με φόρα, τον βουτάει απ’ τη ζώνη, για μια στιγμή νομίζω ότι θα τη βγάλει, για να του τις βρέξει, αλλά χώνει μέσα στο παντελόνι το πουκάμισο, του σφίγγει τη ζώνη, όπως σφίγγουμε το σπάγκο στα πακέτα και τον καθίζει στη γεμάτη κουτσουλιές καρέκλα. Αυτή με τσιτωμένο δέρμα και μαλλιά επιδέξια κολλημένες τρίχες με τόνους λακ κι άλλων κολλητικών ουσιών κι αυτός ένα ερείπιο με όλα τα σημάδια του χρόνου πάνω του. Τα γεράματα, σκέφτομαι, είναι η εκδίκηση του ασθενούς φύλου, όσες γυναίκες καταφέρουν να κρατήσουν τους άντρες τους στη ζωή ως τα βαθιά γεράματα, απολαμβάνουν την κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα είναι μέρα εκδίκησης, και με μιας πέφτει η διάθεσή μου που δεν είμαστε μαζί, για να σε δω να καταρρέεις, να σου πέφτουν οι ζώνες και να πρέπει να σου μαζεύω πουκάμισα και κοιλιές, ένα χούφταλο, γεμάτο αρρώστιες, να σου βάζω τις φωνές για τις γεροντικές σου γκρίνιες και ατσαλοσύνες κι εγώ να είμαι δίπλα σου ατσαλάκωτη από τα χρόνια και να είσαι εξαρτημένος, πλήρως εξαρτημένος από μένα και μόνο από μένα και καμιά γυναίκα πια να μη σε διεκδικεί, αλλά να θέλουν όλες να σε ξεφορτωθούν και να είσαι στο απόλυτο έλεός μου.
Η ζώνη, αυτό το κατεξοχήν αξεσουάρ των αντρών, φιγουράρει, σκέφτομαι, μεταξύ γεννητικών οργάνων και κοιλιάς που, όσο είναι νέοι κάνουν αγώνα, να μην προεξέχει της ζώνης τους, προιούσης, όμως, της ηλικίας, είναι εκεί, για να υποβαστάζει αυτό το μπαλόνι που ολοένα φουσκώνει και τους στερεί τη θέα των γεννητικών τους οργάνων, ακόμη και κατά την ούρηση. Και στο τέλος το αγαπούν και καμαρώνουν γι’ αυτό κι όχι πια για τα γεννητικά τους όργανα. Έτσι κι εσύ μετρούσες το μέγεθος της κοιλιάς σου με τη ζώνη. Κάθε πρωί, μετά το πρωινό ντους, φορούσες το παντελόνι, έπαιρνες βαθιά αναπνοή, μετρούσες τρύπες και μαζί πόντους και έδενες αποφασιστικά τη ζώνη. Όταν οι πόντοι ήταν αρκετοί, φορούσες το πουκάμισο από μέσα, αλλιώς απ’ έξω. Δεν άντεχες τις αντρικές κοιλιές που συναγωνίζονταν εγκυμοσύνες και έτρεμες στην ιδέα ότι θα’ ρθει μια μέρα, όπου, λόγω κοιλιάς, θα χάσεις την οπτική επαφή με τα γεννητικά σου όργανα. Γενιές ολόκληρες ανδρών είναι περήφανοι για τις κοιλιές τους, σου έλεγα, το χρήμα, η εξουσία και η επιτυχία εν γένει συμβαδίζουν με το μέγεθος της κοιλιάς, οι άντρες με τα μπαλκόνια έχουν την αξία τους. Κατάντια, μου απαντούσες. Αντρική κατάντια.
Ζώνες είχες πολλές του αδελφού σου. Όταν δεν έβγαζες πολλά χρήματα στην αρχή, για να μπορείς να επιδίδεσαι σε μια τέτοια σπατάλη, είχες ζώνες πολλές του αδελφού σου κι αργότερα και δικιές σου, που, αφού δεν πετούσες καμία, με τα χρόνια συσσωρεύτηκαν και γέμισε ο τόπος ζώνες. Οι πρώτες, οι δευτεροφορεμένες ζώνες ήταν σαφώς κατώτερες, ευτελέστερες, πολυχρησιμοποιημένες κι επειδή δεν ήταν και άριστης ποιότητας, από αυτές που όσο φθείρονται, τόσο αναδεικνύουν την ποιότητά τους και μαζί και την αξία τους, κατά τη γνώμη μου, υπονόμευαν το κύρος των μεταγενέστερων ζωνών και μαζί και το δικό σου. Σε γελοιοποιούσαν εν ολίγοις. Ήταν πολύ στενές. Ο αδελφός σου ήταν ο μισός από σένα και σε ύψος και σε κιλά και γι’ αυτό μόλις που έφταναν να κλείσουν στην τελευταία τρύπα. Ναι, έμενε στον αέρα η ουρά της ζώνης κι εσύ επέμενες να τις φοράς, παρόλο που αποτελούσαν δυσαρμονία με τα άψογα παπούτσια σου, αλλά τις κρατούσες, γιατί δεν αποχωριζόσουν τίποτα απ’ αυτά που φόρεσες, ήταν σαν να σου αφαιρούσαν κομμάτι δέρματος, κομμάτι εσωτερικού οργάνου, έλεγες, αν μη τι άλλο της καρδιάς σου, αφού τ’ αγάπησες με την καρδιά σου. Είχα την αίσθηση ότι αυτή η κίνηση ήταν κίνηση υποταγής απέναντι στον αδελφό σου, εσύ ο ανώτερος καθόλα φορούσες τις φθαρμένες ζώνες του, για να δείχνεις τουλάχιστον ισότιμος. Ήταν τα κατάλοιπα της παιδικής σου ηλικίας. Πέρασες την παιδική σου ηλικία σε πλήρη υποταγή και εξευτελισμό. Και συνέχιζες. Έπρεπε να φοράς τις φορεμένες ζώνες του αδελφού σου, όπως φορούσες κι όλα τα φορεμένα ρούχα του. Οι εξευτελισμοί των παντελονιών σου, έλεγες, που ήταν τουλάχιστον τρία νούμερα πάνω απ’ τα δικά σου, δεν είχαν τέλος. Γιατί ήταν πάντα τα παντελόνια του αδελφού σου που εκτός από μεγάλος, ήταν κι αναπτυγμένος και γι’ αυτό έπρεπε πάντα να τα γυρίζεις διπλά και τριπλά και ο αδελφός σου σε χλεύαζε κι εσύ έχυνες δάκρυα και μύξες κι αυτός γελούσε που ήσουν ένας μυξιάρης παλιάτσος, χτυπιόσουν στο πάτωμα και δεν ήθελες να βγεις έξω και η μάνα σου τότε έχασε την υπομονή της, πήρε το ψαλίδι και το έκοψε επί τόπου, ορίστε, σου είπε, τώρα έγινε και κοντό, πιο κοντό απ’ το κανονικό του μάκρος κι ο αδελφός σου γελούσε σπαρταριστά, τώρα δεν είσαι παλιάτσος, σου έλεγε, αλλά ψαράς, ένας αστείος ψαράς κι εσύ έπρεπε να βγεις έξω πια έτσι με το φρεσκοκομμένο παντελόνι, ταπεινωμένος δίπλα στον αδελφό σου που περπατούσε κορδωμένος μέσα στο ολοκαίνουργιο, κομμένο στα μέτρα του παντελόνι. Σου έγινε μια τέτοια συνήθεια αυτή η ταπείνωση, που χρόνια μετά δεν μπορούσες να την αποποιηθείς, ψηλότερος πια ένα κεφάλι απ’ τον αδελφό σου, δεν υπήρχαν παντελόνια του που να σου κάνουν, αν υπήρχαν, θα τα φορούσες σίγουρα και περιορίστηκες στις ζώνες, τις πρωτοφορεμένες απ’ τον αδελφό σου. Ήταν μια οικογενειακή υποχρέωση αυτές οι ζώνες. Ακόμη κι αν είναι έτσι, να μην ανακατεύεσαι στα οικογενειακά μας, μου έλεγες. Εχουν και οι οικογένειες τις μασονικές τους αρχές και ιεραρχίες, σου έλεγα, δίκιο έχεις.
Οι μεταγενέστερες ζώνες ήρθαν να πάρουν το αίμα σου πίσω από εκείνες τις φορεμένες, τις κοντές και άχαρες και ανεπαρκείς για την τεράστια περιφέρεια της μέσης σου, κομψές δερμάτινες και σε πλήρη χρωματική αρμονία κάθε φορά με τα παπούτσια σου- τα πολλά σου παπούτσια- ήθελες να βγάλεις το άχτι σου, μετά από τόση στέρηση. Ζώνες, λοιπόν, όλων των αποχρώσεων του καφέ και του μπλε και γκρι και μαύρες και υφασμάτινες μπολιασμένες με δέρμα, κι αφού δεν είχες τόσα παπούτσια, προσπαθούσες να τις συνταιριάζεις με τα παντελόνια και με τα πουκάμισα. Να, αυτό το καφέ, έλεγες, ταιριάζει ακριβώς με το καφέ της ρίγας του πουκαμίσου ή το καρό του αντίστοιχα, κάτι σαν τις τσάντες των γυναικών που ποτέ δεν είναι αρκετές ούτε σε σχεδιασμό ούτε σε χρωματισμό.
Εμένα με εκνεύριζαν και με τρομοκρατούσαν οι ζώνες σου, είτε, επειδή έπεφταν, όταν άνοιγα τη ντουλάπα, σαν φίδια στα πόδια μου, είτε, γιατί, ανοίγοντας τα συρτάρια, με περίμεναν και πάλι σαν κουλουριασμένα όμως φίδια και έκλεινα βιαστικά συρτάρια και ντουλάπες, για να μην αποδράσουν και με πάρουν στο κατόπι. Αλλά και γενικώς τις αντρικές ζώνες τις απεχθανόμουν, ήταν συνδεδεμένες στο μυαλό μου με τις διηγήσεις του ξαδέλφου μου, ένα φοβισμένο πλάσμα ανέκαθεν που το κατάντησαν έτσι οι ζώνες, μόλις δεν έκανε κάτι ή δεν το έκανε, όπως ακριβώς το ήθελε ο πατέρας του, έβγαζε τη ζώνη του, άλλοτε τη δική του κι άλλοτε του ξαδέλφου μου, για να του πέφτουν κιόλας και τα παντελόνια και άρχιζε να τον μαστιγώνει στα γυμνά οπίσθια. Αυτά μου τα διηγούνταν πια ο ξάδερφός μου, χωρίς ίχνος κλάματος, ταπείνωσης και θυμού, με μία φυσικότητα που με μπέρδευε. Συνέβαλες κι εσύ σ’ αυτό. Έβγαζες κι εσύ τη ζώνη σου μ’ έναν αέρα βασανιστή, την έφερνες σβούρα στον αέρα σαν λάσο καουμπόι, έβλεπες τον τρόμο στα μάτια μου και μετά την έβαζες αδιάφορα στη θέση της, πάντα στη σειρά, τη μία πάνω στην άλλη κατά χρώμα και μέγεθος και ποιότητα, όπως και τις γραβάτες σου. Όταν θα κάνουμε το σπίτι μας, έλεγες, θα υπάρχει οπωσδήποτε και βεστιάριο, να τα έχω όλα στη σειρά, παπούτσια, ζώνες, γραβάτες, πουκάμισα, παντελόνια, γιατί στη μία και μοναδική ντουλάπα στριμώχνονταν και ήταν αιτία σύγχυσης κι αναστάτωσης κάθε πρωί. Σπίτια στη διάρκεια της σχέσης μας είχαμε αποκτήσει μπόλικα, άλλα είχαμε χτίσει κι άλλα αγοράσει, όπως και οικόπεδα, μετά από κάθε μεγάλο καυγά γίνονταν αυτά τα όνειρα, τα «θα» εκείνα στήριζαν τη σχέση μας, της έδιναν μέλλον, θα αγοράζαμε οικόπεδο και θα χτίζαμε σπίτι, με δωμάτια για μας, για τα παιδιά μας, για τους γέρους γονείς μας, όσους θα μας είχαν απομείνει, και οπωσδήποτε για τη μάνα μου, μετά από τέτοιους καυγάδες, που ακολουθούσαν αγορές σπιτιών και οικοπέδων, η μάνα μου είχε πρωτοκαθεδρία σ’ εκείνο το μελλοντικό σπίτι. Αυτή η αποδοχή της μάνας μου ήταν η μέγιστη απόδειξη της αγάπης σου, αλλά και ένας υπαινιγμός για τα αισθήματα που έτρεφα εγώ για τη δική σου μάνα, αλλά, αφού εγώ δεν είχα στη μάνα μου την αδυναμία που είχες εσύ στη δική σου, η γενναιοδωρία σου ήταν άνευ σημασίας.
Οι ζώνες σου με εκνεύριζαν, επίσης, όταν τις άνοιγες προκλητικά όλο υπονοούμενα. Όρθια στο νιπτήρα, με πλησίαζες κι άρχιζες ν’ ανοίγεις τη ζώνη σου. Εγώ σε αγνοούσα. Ακόμη, μου έλεγες, ακόμη να κουνηθείς, την είχες βγάλει τελείως, α, έλεγες τότε, τώρα θα έπρεπε να είσαι έτοιμη, να έχεις πετάξει τα ρούχα και να έχεις πάρει θέση κι ακόμη καλύτερα, να μου έχεις ανοίξει και το φερμουάρ. Όταν άνοιγαν έτσι οι ζώνες σου, εγώ πείσμωνα και δεν ήθελα να με πλησιάζεις κι εσένα σε τρέλαινε αυτό μου το πείσμα και δίναμε μία μάχη, που στο τέλος, για να ξεμπερδεύω απ’ την επιμονή σου και τις πιέσεις σου, υπέκυπτα σ’ ένα ανόρεχτο σεξ και μισούσα και την αντίστοιχη ζώνη σου, γιατί ένιωθα σαν τη γειτόνισσά μας, που, όταν ήμουν μικρή, ο άντρας της, κάθε που γύριζε μεθυσμένος απ’ το καφενείο, χτύπαγε με τη ζώνη τα τραπέζια, τους τοίχους, σημάδι ότι η γυναίκα του πρέπει να είναι σε ετοιμότητα και διαθέσιμη, κι αν δεν ήταν, αν την απασχολούσαν τα παιδιά ή την καθυστερούσαν οι λοιπές δουλειές, έπεφτε η ζώνη πάνω της κι ακούγαμε μέσα στη νύχτα τα ουρλιαχτά της.
Με τα χρόνια τις είχα αντιπαθήσει, νομίζω, όλες. Εκτός από μία. Μια ζώνη από χοντρό ακατέργαστο δέρμα με μια αγκράφα κόσμημα και μύριζε, η αγκράφα μύριζε έντονα μέταλλο, τη φορούσες σχεδόν πάντα με ένα τζιν πουκάμισο και μου άρεσες πολύ, αλλά δεν μου είναι πια σίγουρη, αν ήσουν πραγματικά τόσο ωραίος μ’ αυτό το ντύσιμο ή μου άρεσες, γιατί μου θύμιζες, εκείνους τους σκληροτράχηλους αστέρες της διαφήμισης κατά κανόνα τσιγάρων που καβαλούσαν ατίθασα άλογα, διέσχιζαν ποτάμια και σκαρφάλωναν στα βουνά, ναι, νομίζω ότι συνέδεα την εικόνα σου με την εικόνα τους και σου πρόσδιδα ιδιότητες που δεν είχες και θα ήθελα να έχεις, κι αυτή τη δυνατότητα μου την έδινε η ζώνη σου, η ζώνη σου σε συνδυασμό με το πουκάμισό σου και σήμερα ακόμη, όταν πιάσω πόμολο πόρτας και μου αφήσει το μέταλλο τη μυρωδιά του, εμφανίζεσαι μπροστά μου θεόρατος με δυναμικές κινήσεις, μου χαμογελάς με τρυφερότητα και μου λείπεις αφόρητα.
Translation - English THOSE BELTS OF YOURS
Sit down, she tells him, don’t just stand there like a booby. The chairs, he responds, they all have bird droppings on them. Where did you see them, she screeches back. Why is mine clean then? And do tuck your clothes in, tighten your belt, your belly is hanging out, your trousers are hanging down… My hands, he says, showing his hands, which are shaking as if he is shoving things through a sieve, I can’t get at the hole. She drops the magazines, jumps up and grabs him by the belt---for a second I thought she was going to take it off of him and start whipping him with it. Instead, she tucks his shirt in his trousers, tightens his belt as if she was tightening the strings around a parcel, seats him in the chair encrusted with bird droppings. She, her skin tight as a drum and her hair masterfully glued with copious hair spray and other glutinous substances, and he, a complete wreck, with the marks of old age weighing upon him. Old age, I think to myself, is the revenge of the weaker sex: any woman who manages to preserve her husband in life into his dotage can enjoy every single day of it, because every day is a day of revenge. And my mood at once turns sour when we are not together for me to watch you as you wither away, your belt hanging loose and me having to tuck your shirt around your belly---a veritable crock, racked with disease---and then chide you for your geriatric whining and our slovenliness. By comparison with you I am untouched by age and you, what is more, are dependent on me and on me alone, completely dependent, with no other woman laying claims on you. No, not any more - quite the contrary: they all want to be rid of you. So you are totally at my mercy.
The belt, that male accessory par excellence, is to be rated, I think, somewhere between the genitalia and the abdomen. Although young men do their best to keep the latter within the bounds of their belt, the belt ultimately comes to serve the purpose of buttressing the forever-inflating balloon that blocks their view of their genitals, even during urination. So that in the end they may be observed to be taking pride in it, to be loving it, rather than their genitals. You, too, were measuring the size of your belly with the aid of your belt. Every day, following your morning shower, you would drag on your trousers, take a deep breath, count as many centimetres as there were holes and resolutely fasten the belt. If you thought there was enough slack, you would wear your shirt inside your trousers. Otherwise it hung loose. You couldn’t stand the sight of male bellies that rivalled pregnancies and you trembled at the prospect of the day to come when you would lose sight of your genitals because of it. Entire generations of men, I told you, have stood proud of their bellies. Money, power and success are in general commensurate with belly size---men with a prominent frontage tend to be consequential. You disagreed. It is degrading, you said. Degrading for a man.
Many of your belts had belonged to your brother. When you were a person of limited means, not in a position to support extravagance, you did keep a number of hand-me-down belts from your brother, to which you later began to add belts of your own. Given that you never threw any of them away, over the years they accumulated until there were belts everywhere. Those first hand-me-down belts were clearly of inferior quality, not to mention decrepit from years. They were cheap from the outset, not of the kind whose quality and value increases the longer they are worn. In my opinion they undermined the prestige of your subsequent acquisition, and indeed your own personal prestige. To be frank they made you into a laughing stock. They were too tight. Your brother had been half your size, not only in height but also in girth. Those belts had difficulty buckling up even at the last hole. The end of the belt was left hanging in the air and you insisted on wearing them, even though they clashed grotesquely with your immaculate shoes. You would keep them anyway, because you would never part with anything you had ever worn. It was like tearing off a piece of skin or a vital organ, you said. And first and foremost the heart, for you had loved them with your heart. I had the feeling that all this was part of a ritual of submission to your brother. You, who were in every respect his superior, were wearing his tattered belts so as to be recognized as at most his equal. And it didn’t stop there. You felt compelled to wear your brother’s old belts, just as you wore all his old clothes, in fact. Most humiliating of all were the trousers, which were at least three sizes bigger than your own. They were always your brother's trousers, and he, apart from being older, was also muscular, so that you always had to roll the legs up twice or even three times, and your brother would laugh at you and you would start blubbering, with snot trickling out of your nose and he’d call you a snotty-faced clown. You’d thrash about on the floor and refuse to go outside and finally your mother lost her temper, took a pair of scissors and cut the legs short. “There you are”, she said. “Now they’re short. Shorter than usual.” That set your brother guffawing. “Now you’re not a clown,” he jibed, “You’re a fisherman, a joke of a fisherman.” And you had no choice but to go out like that in your sawn-off pants, disgraced alongside your brother, who complacently flaunted his brand new tailored trousers. So habituated did you become to this humiliation that years later you couldn’t put it behind you. Having grown to be a head taller than your brother, you now found all of his trousers much too small. If they had fitted you, you would surely have worn them. So you were forced to confine yourself to wearing his cast-off belts. “Even if your are right about that”, you used to say to me, “you should mind your own business when it comes to the internal affairs of our family.” That was a valid point, and I acknowledged as much. After all, families have their quasi-Masonic principles, their hierarchies.
The belts that later came into your possession were a salutary correction for their short, unattractive, frankly inadequate predecessors in no way commensurate with your now monumental girth. They were of elegant leather, a perfect match for the colour of your shoes---your many shoes. You clearly wanted to indulge yourself after so much deprivation. It was belts, then, in every shade of brown and blue and grey and black and cloth ones inset with leather, and given that you didn’t have so many shoes, you tried to match them with your shirts and trousers. Look, you’d say, this shade of brown goes perfectly with the brown stripes---or brown checks, perhaps---of my shirt. It was something like how it is with women’s handbags which, in terms of design and colour, can never be good enough.
For me, your belts were terrifying, either because whenever I opened the wardrobe they fell at my feet like snakes, and whenever I opened the drawers there they were again, coiled up like snakes and waiting for me. I would hastily close the wardrobe and the drawers to stop them escaping and coming after me. But it wasn’t just your belts that gave me the creeps. It was men’s belts in general. They were linked in my mind to the stories my cousin used to tell me. He was a diffident individual who had been made that way by belts. Whenever he did or did not do something the way his father wanted it done, the father would take off his belt---sometimes it was his own belt, at other times my cousin’s, so that his trousers would fall down---and he would start whipping his bare buttocks. My cousin told me about all this, without the slightest trace of tears, anger or humiliation, with a casualness I found confusing. As for you, you made your own separate contribution. You would take out a belt with the aplomb of a torturer, whirl it in the air like a lasso, see the terror in my eyes and then nonchalantly put in back in its place, always in the right niche, stacked in a series arranged by colour, size and quality, as with your ties. When we have our own house, you’d tell me, we’ll definitely have a cloakroom, so that we can put everything in order: shoes, belts, ties, shirts, trousers. In our one and only wardrobe, as it happened, they were all squashed together and that was a cause of upset and agitation every morning. In the course of our relationship we did succeed in acquiring numerous houses: some we had built, some we had just bought, and the same applied for plots of land. After every major argument we made major plans. The “going to” held our relationship together, gave it a future. We were going to buy a plot of land to build a house on it, with rooms for us, for our children, for our elderly parents, those who were still with us, and naturally for my mother. After such rows, followed by the purchase of houses and land, my mother had the place of honour in that future house. This acceptance of my mother was the ultimate validation of your love for me, and a hint at the feelings I nurtured towards your mother, but since I didn’t have for my mother the soft spot you had for yours, your generosity was without significance.
Those belts of yours also got on my nerves when you undid them, provocatively and suggestively. Ι would be standing next to the basin in the bathroom and you would come up to me and start undoing your belt. I ignored you. “Come on,” you said, “get a move on.” By then you’d removed it completely. “Oh,” you went on, “you should be ready by now. You should have thrown off your clothes and got yourself into position and, even better, undone my zip.” Whenever you undid a belt in that particular way I grew stubborn and didn’t want you anywhere near me, and that drove you crazy and we’d have such a fight that, by the end, in order to free myself from your persistence and your pressuring, I yielded to a joyless sex and hated the belt that was an accomplice to it, because I felt like our neighbour from when I was small: her husband would come back home drunk from the kafeneion and whip the tables, the walls, with his belt, a sign that his wife should be at the ready and available. If she wasn’t, if she was attending to the children or was being delayed by other tasks, the belt would come down upon her and we would hear her screams through the night.
Over the years I had come to dislike them all, I think. All except one. It was a belt of thick, unprocessed leather with a beautiful buckle that smelled strongly of metal. You’d almost always wear it together with a denim shirt and I liked you a lot, even though I’m not so sure any more if you really were so handsome in those clothes or if I liked you because you reminded me of those tough actors who starred mostly in cigarette ads and rode wild horses, crossed rivers and climbed up mountains Yes, I think I linked your image to theirs and attributed to you properties you did not possess but I would have liked you to. It was that belt of yours that made that possible ---your belt in conjunction with your shirt. Even today, whenever I touch a doorknob and am left with the scent of metal on my hand, you appear before me large as life, moving assertively in my direction, tenderly smiling, and I miss you unbearably.
Greek to English: AEGINA (introduction to the 3-volume history by Georgia Koulikourdi) General field: Social Sciences Detailed field: History
Source text - Greek Η Αίγινα έχει, όπως είναι γνωστό, μια μόνιμη ιστορική παρουσία στον ελληνικό χώρο αυτό οφείλεται στη φύση του εδάφους και στη γεωγραφική της θέση.
Η σύσταση του εδάφους, το κλίμα, η ποσότητα του νερού, η διαμόρφωση των ακτών δημιουργών τις προϋποθέσεις για τη συντήρηση ενός μόνιμου πληθυσμού, απο 5-6 χιλ. Κατοίκους. Η γεωγραφική θέση, στο κέντρο σχεδόν του Σαρωνικού, με τις οικονομικές δυνατότητες που προσφέρει, μπορεί να αυξήσει πολύ τον αριθμό αυτού του πληθυσμού.
Έτσι η Αίγινα, αντίθετα με τα άλλα νησιά του Σαρωνικού, κατοικήθηκε αδιάκοπα από 3500 π.Χ. ως σήμερα και έχει σημαντικά μνημεία από όλες τις ιστορικές περιόδους, πράγμα που μπορεί να την κάνει κέντρο μελέτης του ελληνικού πολιτισμού γενικά.
Η μυθική παράδοση του Αιακού και των Αιακιδών υποδηλώνει την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ακμή του νησιού. Ιδιαίτερα τονίζεται ότι οι Αιγηνίτες προήλθαν από τα μυρμήγκια του τόπου τους, είναι λοιπόν αυτόχθονες, γηγενείς.
Στη μακραίωνη ιστορία της, η Αίγινα πέρασε από περιόδους μεγάλης ακμής. Ιδιαίτερα κατα την αρχαϊκή εποχή (734-459 π.Χ.) χάρη στη γεωγραφική της θέση, εξελίχθηκε σε μεγάλη ναυτική και εμπορική δύναμη. Έκανε διαμετακομιστικό εμπόριο με όλα τα λιμάνια της Μεσογείου και συγκέντρωσε μεγάλα πλούτη. Οι Αιγινήτες, πρώτοι στον ελλαδικό χώρο, μεταχειρίστηκαν το ασήμι ως μέσο συναλλαγής και έκοψαν ασημένιο κρατικό νόμισμα, τη χελώνα, από τα αποθέματα του μετάλλου που είχανε στο νησί.
Την ίδια αυτή εποχή αναπτύχθηκε η τέχνη (αρχιτεκτονική, γλυπτική). Η σχολή της Αίγινας περιλαμβάνει μια σειρά από μεγάλους καλλιτέχνες, που έπαιρναν παραγγελίες από παντού. Παράλληλα, υπήρχε έντονη αθλητική κίνηση. Πάνω από τριάντα νίκες κέρδισαν οι Αιγινήτες αθλητές στους μεγάλους πανελλήνιους, αλλά και στους τοπικούς αγώνες. Πολλές ύμνησε ο μεγάλος Θηβαίος ποιητής, ο Πίνδαρος, θερμός φίλος της Αίγινας. Πρόκειται περισσότερο για νίκες παιδιών και εφήβων, επείδη οι μεγάλοι ήταν απασχολημένοι με τη ναυτιλία και το εμπόριο.
Αυτή η απασχόληση διαμόρφωσε μια εύπορη αστική κοινωνία και δημιούργησε μια ισχυρότατη τάξη μεγαλοκεφαλαιούχων εφοπλιστών, που επιβλήθηκε αμετακίνητα. Πολλοί αγώνες δημοκρατικών δεν κατόρθωσαν να την ανατρέψουν.
Από το τέλος του 6ου αι. π. Χ. Οι κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές στην Αθήνα προκάλεσαν μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στους ολιγαρχικούς της Αίγινας και στους Αθηναίους δημοκρατικούς, οι οποίοι φαίνεται ότι μυστικά υποστήριζαν τις δημοκρατικές δυνάμεις του νησιού στον αγώνα τους για την ανατροπή της ολιγαρχίας.
Οι πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά και τα εμπορικά συμφέροντα της Αίγινας στον Ελλήσποντο, εξηγούν το γεγονός ότι οι Αιγινήτες ολιγαρχικοί έδωσαν γη και νερό, σημεία υποταγής, στον βασιλιά της Περσίας Δαρείο τις παραμονές των μηδικών πολέμων. Όταν όμως ο Ξέρξης αργότερα εκστράτευσε για να καταλάβει την Ελλάδα, οι Αιγινήτες πολέμησαν μαζί με τους άλλους Έλληνες και διακρίθηκαν. Ο Πυθέας, ο γιος του Ισχενόου, Αιγινήτης, πολέμησε τόσο γενναία στις ναυμαχίες γύρω από το Αρτεμίσιο, ώστε προκάλεσε τον θαυμασμό και των ίδιων των Περσών. Στη Σαλαμίνα η Αίγινα ήρθε πρώτη ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις και ο Πολύκριτος, ο γιος του Κριού, βραβεύτηκε ως ο γενναιότερες αγωνιστής.
Μετα τους μηδικούς πολέμους η αντίθεση των Αιγινητών με τους Αθηναίους οξύνθηκε ακόμα περισσότερο. Η αθηναϊκή δημοκρατία εγκαινιάζοντας την ιμπεριαλιστική πολιτική και διεκδικώντας την κυριαρχία στη θάλασσα προγραμμάτισε την εξόντωση του αιγινήτικου κράτους, που έκλεινε τις πύλες του Σαρωνικού και είχε συνδεθεί στενά με τον αντίπαλο δωρικό συνασπισμό. Οι ολιγαρχικοί της Αίγινας στηρίχτηκαν στη ναυτική τους πείρα και υπεροχή και δεν ανανέωσαν τις ναυτικές τους δυνάμεις . Αποτέλεσμα, η ήττα, η στρατιωτική και οικονομική καταστροφή (468 π.Χ.) και, με την έναρξη του πελοποννησιακού πολέμου (431 π.Χ.), ο εκτοπισμός όλων των κατοίκων και η εγκατάσταση Αθηναίων κληρούχων στο νησί. Όσοι Αιγινήτες κατόρθωσαν να επιζήσουν, ξαναγύρισαν στην πατρίδα τους μετά το τέλος του πολέμου (404 π.Χ.) με την υποστήριξη των Σπαρτιατών που απομάκρυναν τους Αθηναίους κληρούχους.
Υπήρχαν όμως και οι Αιγινήτες δημοκράτες, φίλοι των Αθηναίων στην Αίγινα. Πολλοί βοήθησαν τους Αθηναίους ν’ απαλλαγούν από τους τριάντα τυράννους και όπως φαίνεται από μια επιγραφή, μερικοί εγκαταστάθηκαν ύστερα στον Πειραιά.
Τον 4ο αι. π. Χ. η Αίγινα, εξασθενημένη πια πολιτικά και οικονομικά, πήρε μέρος στον κορινθιακό πόλεμο, ως σύμμαχος της Σπάρτης. Οι Σπαρτιάτες χρησιμοποιούσαν το νησί ως βάση για αιφνιδιαστικές επιθέσεις στο λιμάνι του Πειραιά και για επιχειρήσεις γενικά στο Σαρωνικό. Στο β’ μέρος του 4ου αι. η Αίγινα περιορίστηκε σε τόπο πολυτελούς τουρισμού, όπου οι πλούσιοι παραθέριζαν και παραχείμαζαν.
Στην ελληνιστική εποχή πουλήθηκε από τους Αιτωλούς στο κράτος της Περγάμου και κληροδοτήθηκε μαζί τους ύστερα στους Ρωμαίους. Χρησίμευε ως βάση, όπου οι περγαμηνοί και ρωμαϊκοί στόλοι ναυλοχούσαν και συχνά παραχείμαζαν. Η περγαμηνή εποχή φαίνεται πως στάθηκε για το νησί μια περίοδος κάποιας ακμής, αν κρίνει κανείς από το πλήθος των λαξευτών τάφων και από άλλα ευρήματα και μνημεία.
Kατά τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους οι επιδρομές των Γότθων και Ερούλων στη Στερεά και την Πελοπόννησο ανάγκσαν τους κατοίκους από τις γύρω στεριές να καταφύγουν στην Αίγινα. Ο πληθυσμός αυξήθηκε απότομα και οι ανάγκες για οχύρωση και στέγαση των προσφύγων προκάλεσαν την καταστροφή όλων σχεδόν των μνημείων της αρχαίας πόλης. Σ’αυτή την εποχή το νησί πέρασε από τέσσερες μεγάλες ενοριακές βασιλικές, στην Παναγίτσα, κοντά στην Μητρόπολη, στον Άγιο Νικόλαο και στη Βάρδια και μιας συναγωγής στην Καραντίνα υποδηλώνουν την έκταση της πόλης και την ύπαρξη μεγάλης εβραϊκής κοινότητας.
Από τον 8ο όμως ως τον 10ον αι΄. μ. Χ. μεγάλες επιδρομές Σαρακηνών κουρσάρων υποχρέωσαν ένα μέρος από τους κατοίκους να μεταναστεύσει. Οι άλλοι τραβήχτηκαν στο εσωτερικό και έχτισαν μια νέα πρωτεύουσα, τη σημερινή Παλαιά Χώρα.
Από τα 1204 άρχισε μια μακραίωνη περίοδος υποταγής σε Φράγκους (1204-1417). Καταλάνους (1317-1451). Βενετούς (1451 – 1540 και 1687 – 1715) και Τούρκους (1540 – 1687 και 1715 – 1821). Η Αίγινα ήτανε πάντα η ναυτική βάση του εκάστοτε κατακτητή. Ο λαός υπέφερε από την εκμετάλλευση των ξένων διοικητών, από τους τουρκοβενετικούς πολέμους και από τις αδιάκοπες επιδρομές των κουρσάρων. Χιλιάδες Αιγινήτες αιχμαλωτίστηκαν ή εσφάγησαν κατά καιρούς.
Η μεγαλύτερη καταστροφή έγινε στα 1537 μ.Χ. Ο Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσας, ναύαρχος του σουλτάνου Σουλεϋμάν Β’, κατέλαβε την Αίγινα , που ήταν βάση βενετική, κι αιχμαλώτισε ένα μεγάλο αριθμό κατοίκων. Οι διάφορες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των αιχμαλώτων από 4-7000. Η καταστροφή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έμεινε η εντύπωση ότι το νησί ερημώθηκε ολότελα και εποικίστηκε αργότερα με αλβανόφωνους Έλληνες από τις γύρω περιοχές. Μια προσεκτικότερη έρευνα όμως δείχνει ότι αυτή η αντίληψη δεν είναι αληθινή. Ο αιγινήτικος λαός, παρά τις αλλεπάληλες καταστροφές, κατόρθωσε να επιβιώσει και να διατηρήσει το γλωσσικό του ιδίωμα, την ορθόδοξη παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα του. Όσοι ήρθαν από αλλού κι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο νησί και όσοι πρόσφυγες κατά καιρούς έμειναν οριστικά ήταν γενικά λίγοι και αφομοιώθηκαν με το ντόπιο στοιχείο. Φυσικά, με τις διάφορες καταστροφές, το νησί υποβαθμίστηκε δημογραφικά και οικονομικά. Ο πληθυσμός μειώθηκε, το εμπόριο και η ναυτιλία περιορίστηκαν. Έτσι η Αίγινα δε μπόρεσε να επωφεληθεί από τις ευνοϊκές συνθήκες του 18ου αι. μ. Χ. και να πλουτίσει, όπως η Ύδρα και οι Σπέτσες. Σ’αυτό συνέβαλε και το γεγονόες ότι οι κάτοικοι έχοντας τη δυνατότητα να ζήσουν από τη γεωργία δε χρειάστηκε να αναζητήσουν αποκλειστικό πόρο ζωής στη ναυτιλία και το εμπορίο. Έτσι το νησί, στις αρχές του 19ου αι., ήταν βασικά γεωργικό με περιορισμένη ναυτική δραστηριότητα.
Από το τέλος του 18ου αι. επικράτησε κάποια σφάλεια στο Σαρωνικό και οι Αιγινήτες άφησαν την Παλιαχώρα, κατέβηκαν πάλι στην παραλία κι εγκαταστάθηκαν στη θέση της αρχαίας πόλης, κόντα στα παλιά λιμάνια.
Κάπου 400 Αιγινήτες πήραν μέρος στην ελληνική επανάσταση του 1821. Κατα τη διάρκεια της, η Αίγινα έγινε καταφύγιο χιλιάδων προσφύγων και έδρα της κυβέρνησης. Στα 1826 και 1827. Στα 1828 και 1829 στάθηκε πρωτεύουσα και το κέντρο της πολιτικής , διοικητικής, οικονομικής και πολιτιστικής δράσης του Κυβερνήτη Καποδίστρια.
Kατά το τέλος του 19ου αι. και τις αρχές του 20ου , με την ανάπτυξη της σπογγαλιείας, η αίγινα γνώρισε μια περίοδο οικονομικής άνθησης, που όμως δε συνεχίστηκε. Τελείωσε με την παρακμή της σπογγαλιείας, στα μέσα του αιώνα μας. Οι Αιγινήτες δεν φρόντισαν για εναλλακτική λύση. Την ίδια εποχή, με αφορμή την σπογγαλιεία, παρουσιάστηκε μια έντονη μεταναστευτική κίνηση προς την Αμερική και ιδρύθηκε στο Tarpon Springs της Φλώριδας η μοναδική στα νεότερα χρόνια παροικία Αιγινητών. Στην Αίγινα, την ίδια εποχή, χτίστηκαν τα μεγάλα νεοκλασσικά σπίτια της πόλης και τα αστικά διώροφα της πόλης και της Κυψέλης. Έτσι η Αίγινα πήρε τη σημερινή αρχιτεκτονική μορφή της.
Στην εποχή μας η Αίγινα ζει κυρίως από την καλλιέργεια της φυστικιάς και τη μεγάλη τουριστική της κίνηση. Η ζήτηση σπιτιών και ξενοδοχείων προκάλεσε μια μεγάλη, αλλά ανοργάνωτη και απρογραμμάτιστη οικοδομική δραστηριότητα, που υποβάθμισε το περιβάλλον (παράδειγμα η Αγια Μαρίνα). Ευτυχώς, η καλλιέργεια της φυστικιάς εμποδίζει ως τώρα την πλήρη οικοπεδοποίηση.
Η Αίγινα έχει και σήμερα πολλές δυνατότητες. Η συστηματικότερη απασχόληση με τη γεωργία, σε σύγχρονο προγραμματισμό, η ανάπτυξη της βιοτεχνίας και οικοτεχνίας, η σωστή συνεταιριστική οργάνωση, η προστασία της φυστικοπαραγωγής, η χρησιμοποίηση καποδιστριακών ιδρυμάτων, που ρημάζουν σήμερα, για επιστημονικούς και κοινωνικούς σκοπούς, και η σωστή τουριστική αξιοποίηση των ΝΑ. Περιοχών όπως το Όρος και τα γύρω παραδοσιακά χωριά, θα οδηγούσαν σε μια πιο ισόρροπη και σταθερή κοινωνική και οικονομική πρόοδο, παράλληλα φυσικά με την ανάπτυξη της ναυτιλίας, του εμπορίου και του τουρισμούπου αποτελούν τη βάση της οικονομικής ζωής του νησιού. Βασική προϋπόθεση είναι να προστατεύει το περιβάλλον και ο θαλάσσιος χώρος. Χωρίς την ομορφιά της στεριάς και την καθαρότητα της θάλασσας η Αίγινα δεν μπορεί οικονομικά και ουσιαστικά να επιζήσει.
Translation - English As is well-known, the island of Aegina has been an enduring historical presence in the Greek lands. This can be attributed both to the nature of its soils and to its geographical location.
The composition of the soil, the climate, the water reserves, the configuration of the coastline, all create the conditions for support of a permanent population of between five and six thousand inhabitants. Its geographical position, virtually at the centre of the Saronic Gulf, makes possible a great increase in this demographic potential.
As a result, Aegina, unlike the rest of islands of the Saronic Gulf, has been continuously inhabited since 3500 B.C. and so possesses important monuments from all historical periods. It could therefore be an ideal centre for studying Greek civilization as a whole.
The mythical tradition of Aeacus and the Aeacidae reflects the political, economic and cultural significance of Aegina at its zenith. Particularly emphasized is the notion that the Aeginetans were descended from the island’s ants, making them a people indigenous to the island.
In its long history, Aegina has gone through periods of great prosperity. Especially during the Archaic age (734 B.C. – 459 B.C.) it became an important naval and mercantile power due to its geographical position. It conducted transit commerce with all of the ports of the Mediterranean and accumulated great wealth. Furthermore, the Aeginetans were the first people in the Greek lands to employ silver as a medium of exchange, minting a silver state coin, the chelona, from metal mined from the island’s own deposits.
The same period saw a flourishing of the arts of architecture and sculpture. The school of Aegina comprised a number of great artists who received commissions from far and wide. Significant activity is also to be noted at the same time in the field of athletics. Aeginetans emerged victorious in over thirty Panhellenic and local games, many of which were extolled by Pindar, the great Theban poet, who numbered among Aegina’s closest friends. These victories were achieved mostly by children and adolescents, as the adults were busy with commerce and seafaring.
This activity laid the foundation for a prosperous civil society, creating a remarkably powerful class of capital-holding ship owners, which reigned supreme. Numerous struggles by supporters of democracy failed to topple it.
Starting at the end of the 6th century BC, the social and political changes in Athens generated sharp conflict between the oligarchs in Aegina and the democrats in Athens. The latter seem to have secretly supported the democratic forces on the island in their struggle to topple the oligarchy.
The social and political conflicts, along with Aegina’s commercial interests in the Dardanelles, go towards explaining the fact that the Aeginetan oligarchs made an offering of earth and water, tokens of subjugation, to Darius, King of Persia, on the eve of the Greco-Persian Wars. When Xerxes later launched his campaign of conquest of Greece, however, the Aeginetans fought alongside the other Greeks, and distinguished themselves in combat. Pytheas, son of Ischenoos and an Aeginetan, fought so bravely in the naval battles around Artemision that he inspired the admiration of even the Persians themselves . In Salamis, Aegina came first among the Greek city-states and Polykritos, son of Krios, was decorated as the bravest fighter.
After the wars the conflict between Athens and Aegina sharpened even further. The Athenian democracy, inaugurating its imperialist policies and claiming its naval supremacy, programmed the eradication of the Aeginetan state, which was closing the gates of the Saronic Gulf, having formed close ties with the rival Dorian coalition. The oligarchs in Aegina relied on their naval tradition and superiority and did not update their naval power. The result was defeat, military and economic devastation (468 B.C.) and, with the start of the Peloponnesian war (431 B.C.), the removal of the entire population and the installation of Athenian settlers on the island. The Aeginetans who managed to survive returned to their homeland after the end of the war (404 B.C.) with the support of the Spartans, who in turn expelled the Athenian settlers.
Nevertheless, there were also Aeginetan democrats, who were friendly towards Athens. Many of them helped the Athenians dispose of the thirty tyrants and, as can be inferred from a relevant tablet, some later took up residence in Piraeus.
In the 4th century B.C. a politically and economically weakened Aegina took part in the Corinthian war on the side of Sparta. The Spartans used the island as a base for surprise attacks on the port of Piraeus and operations in the Saronic Gulf in general. In the second half of the 4th century B.C. the island was relegated to the status of a luxury resort where the rich would spend their summers and winters.
In the Hellenistic period the island was sold by the Aetolians to Pergamon, later passing together with Pergamon into the possession of the Romans. It was used at that time as a naval base, where Roman and Pergamine fleets would anchor and often winter. The Pergamine period seems to have been a time of considerable prosperity for the island, to judge by the number of remaining rock-hewn tombs, monuments and other finds.
In the early Christian years, the Gothic and Herulian raids in mainland Greece and the Peloponnese forced the residents of the neighbouring coastal areas to seek shelter in Aegina. The island’s population increased sharply and the refugees’ needs for housing and fortifications resulted in the destruction of almost all the ancient city’s monuments. But prosperity returned to the island during this period. The city grew populous. The traces of three large parish basilicas—in Panagitsa, close to the Metropolis (Cathedral), in Agios Nikolaos, and in Vardia, along with a synagogue in Karantina—testify to the extent of the city and the existence of a large Jewish community.
From the 8th century A.D. until the 10th century A.D., extensive Saracen pirate raids forced part of that population to emigrate. The rest retreated to the island’s interior and built a new capital, known today as Palaia Hora (Old Capital).
The year 1204 ushered in a protracted period of subjugation to various occupiers: the Franks (1204 A.D. – 1417 A.D.), the Catalans (1317 A.D. – 1451 A.D.), the Venetians (1451 A.D. – 1540 A.D. and 1687 A.D. – 1715 A.D.) and the Turks (1540 A.D. – 1687 A.D. and 1715 A.D. – 1821 A.D.). In each case it was the port of Aegina that served as the occupier’s naval base. The people suffered from exploitation by the foreign rulers, from the Turkish-Venetian wars and the from successive pirate raids. Thousands of Aeginetans were imprisoned or slain.
The greatest disaster took place in 1537 A.D. Hayreddin Barbarossa, an admiral under the Sultan Suleyman II, occupied Aegina, which was a Venetian base at the time, and captured a large number of inhabitants—estimates range from 4,000 to 7,000, depending on the source. The destruction was so extensive that the impression was left of the island having been depopulated completely, as a result being resettled later by Albanian-speaking Greeks from the surrounding areas. On closer scrutiny, however, this idea has been shown to be false. Despite the successive disasters, the Aeginetan people did manage to survive and preserve their language, their orthodox tradition and their customs. Immigrants to the island, as well as the occasional refugees who elected to stay, were not numerous and assimilated into the local culture. Of course, due to the various disasters, the island became degraded both demographically and economically. The population declined and commerce and shipping contracted. Under these circumstances, unlike Hydra and Spetses, Aegina failed to benefit from the favourable conditions of the 18th century and grow wealthy. Another contributing factor to this was that the residents had the option of living off agriculture and were not obliged to seek a livelihood exclusively in commerce or seafaring. At the beginning of the 19th century the island was therefore predominantly agricultural, with limited seafaring activity.
From the end of the 18th century, when some degree of safety began to return to the Saronic Gulf, the Aeginetans abandoned Palaia Hora, went back to the coast and settled where the ancient city used to stand, next to the old ports.
Around 400 Aeginetans took part in the Greek Revolution of 1821. In its course, Aegina sheltered thousands of refugees and became the seat of government in 1826 and 1827. In 1828 and 1829 it became the capital and the centre for governor Capodistrias’ political, administrative, economic and cultural activity.
As the end of the 19th century and the beginning of the 20th century approached, the development of sponge diving initiated another economic boom period, which ended, however, with the decline of sponge diving in the mid-20th century. The Aeginetans did not apply themselves to finding an alternative. In the meantime, there had been an intense wave of migration to North America, prompted by the sponge diving and culminating in the founding of Tarpon Springs, Florida, the only modern-day Aeginetan community outside of Aegina. It was also around this time that the great two-story neoclassical and bourgeois residences in the town and in Kypseli were built, giving Aegina its contemporary architectural character.
Today Aegina lives off its pistachio cultivation and its heavy tourist traffic. Demand for houses and hotels has brought about intensive but chaotic and unplanned construction, which has degraded the environment, e.g. in Agia Marina. Thankfully, the pistachio cultivation has put something of a brake on more total predomination by real estate speculation.
The Aegina of today has, as in the past, a great deal of potential. A more systematic approach to agriculture together with modern planning; the development of cottage industry and artisanship; proper organisation of voluntary associations; the protection of pistachio production; utilisation for scientific and social purposes of the Capodistrian buildings, which have been allowed to fall into ruin, and proper touristic development of the South-Eastern parts of the island, such as Mt. Ellanion and the traditional villages in the surrounding area, would lead to a more balanced and stable social and economic progress, all without neglecting maritime development, commerce and tourism, which are the foundations of the island’s economic life. The basic condition is that the environment and sea be protected. Without its beautiful shores and clean seas Aegina cannot survive, economically or in any other way.
More
Less
Experience
Years of experience: 13. Registered at ProZ.com: Sep 2014.
Portfolio