This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Polish: Report on the effects of the world financial crisis on global health and its economic consequences
Source text - English Report on the effects of the world financial crisis on global health and its economic consequences
Prepared for Ambassador -
Health is the most fundamental of human needs. Grounded in human instinct, physiological needs affect behavior and decision-making more than any other. Abraham Maslow, in his 1943 paper A Theory of Human Motivation, introduced his theory of psychology, which today is famously depicted by a pyramid known as Maslow’s hierarchy of needs. The pyramid is composed of five levels of human needs -physiological, safety, love/belonging, esteem, and self-actualization. According to the theory, an individual cannot grow into the next level without satisfying the level prior to it, beginning with physiological needs. Although this theory has been adequatly criticized by psychologists since its publication, it does communicate a simple logic in the context of the modern world – in the long term, healthy citizens are productive citizens. Although relatively little hard evidence exists to prove the direct connection, governments that invest in their national health infrastructure are bound to witness tangible improvements in national productivity through the indirect effects of good population health.
The global financial and economic crisis could have profound implications for, among other things, the health spending plans of national governments. As low-income countries witness reduced levels of foreign aid from developed countries and private donors, they will inevitably be forced to undertake cuts in ‘non-critical sectors’, particularly the social sectors such as health and education, to maintain funding in others such as infrastructure development and security. In many low-income countries (LICs) an economic crisis now has the potential of turning into a more health and social crisis.
Cuts in health spending, even minor ones, will have profound implications on national economic activity and effectively prolong and worsen that country’s economic position. The World Health Organization (WHO), at its January 19th high-level consultations in response to the global crisis adopted the position that in times of economic crisis governments must not only avoid cuts in public health spending, but should, in fact, increase spending in health. It also reiterated the need for developed countries to honor their aid commitments as the global recession continues. Secretary-general Ban Ki-moon, during an interview with Reuters on March 20, said he would press world leaders at the April G20 financial summit to keep their pledges of aid to poor nations. “As the situation is deteriorating…I am concerned that this may inevitably affect the political will and available resources for the developing countries,” he said.
These recent concerns expressed by the WHO and the Secretary-General address, I believe, the macroeconomic consequences of aid cuts, which affect the microeconomic activity of a country that drives economies.
Although the current financial and economic crisis began in the developed world, unlike financial crises of the past, its effects in many low- and-middle income countries are becoming increasingly evident: private financial flows are falling as investors have lost confidence; foreign direct investment and remittances are decreasing as credit is unavailable; and exports from developing countries are down as world demand for goods is diminishing. The consequent effects of unemployment and decreasing revenues have significant impacts on household income, government spending, and the capacity of other actors to contribute to national health efforts. This all comes at a time when the world must work harder in order to reach the health Millennium Development Goals (MDGs) 2015 target. Understanding the economic consequences of decreased health spending requires looking at its effects at the microeconomic and macroeconomic levels.
This report will consider both the macroeconomic and microeconomic environments in health spending, and address a number of policy recommendations that governments may consider to maintain investment in public health, which will remain a strong determinant of their long-term economic development and growth.
Economists have pointed out that health expenditures tend to fall in recession-struck countries. Several variables account for this. One is the overall decline in overseas development assistance from developed countries. Fluctuations in assistance, as I will point out, not only have a detrimental effect on current and foreseeable health expenditures, but on the recipient government’s ability to maintain sound monetary policy due to sudden changes in the money supply.
Large inflows of aid in the form of foreign exchange, for example, increase inflation and/or appreciate the domestic currency as that aid is spent, which destabilizes the national economy. As the recipient government responds to the inflation by increasing domestic interest rates, the resulting appreciation of its national currency decreases the competitiveness of the country’s export sector (which in the case of LICs is the dominant economic sector) by making those exports more expensive to buyers. Decreases in aid, on the other hand, choke existing health assets and provisions in the recipient government by depriving them of the funds they need to function effectively.
A recent WHO report entitled “Development assistance for health: should policy-makers worry about its macroeconomic impact?” investigated the macroeconomic variables involved in government health expenditures. Outside funding is a core source of revenue for social spending programs in many LICs.
The report notes the common concerns among economists that rapid arrivals of large amounts of foreign exchange in a country could lead to an increase in inflation and loss of international competitiveness, subsequently hurting exports (due to currency appreciation), which slows economic growth. One of the major arguments against any type of foreign aid is that it undermines the competitiveness of labor-intensive or exporting sectors. It hurts domestic sectors as well. Food aid, for example, hampers development of the local agriculture sector by driving down food prices to the point where farmers cannot turn a profit so abandon the market.
Particularly hazardous to macroeconomic management are volatile and short-term aid inflows. If donor funding is unpredictable, ministries of finance will be reluctant to use such funds to build physical infrastructure (hospitals and clinics) and invest in supporting infrastructure (such as road and schools) since that aid may not be available to maintain both in the future. In this sense, much of what has been accomplished toward reaching the Millennium Development Goals (MDGs) in the past decade may be reversed if affluent countries and private donors do not keep their foreign aid commitments. Sustained and predictable aid inflows will both prevent the hazardous macroeconomic complications from forming and ensure the maintenance and investment in health care infrastructure.
At the microeconomic level, economic hardship can yield positive effects as well as negative ones in a society. Positive health externalities are those associated with the foregoing of certain hazardous activities. Less vehicular travel by car and motorbike amidst higher fuel cost and/or lower income mean less overall road accidents and deaths. Less pollution from decreased vehicular travel, as well as decreased industrial output, increases air quality. And the tightening of personal and family budgets typically leaves less room for alcohol and tobacco consumption as disposable income typically reserved for such commodities is diminished.
The aforementioned microeconomic changes in economic activity in the face of economic hardship result in benefits to national health as individuals restrict themselves from certain hazardous activities. These are demand-side activities in that they reflect changes in demand for commodities and services. Supply-side changes, changes in the national ‘supply’ of available healthcare due to fiscal pressures, comprise the negative externalities of recessions on public health as discussed below.
One of the leading causes of poverty in LICs is the cost of health care. Individuals face financial ruin by having to pay for private health services (in the absence of quality public healthcare) with what little income they have remaining. Those with acute health problems will likely seek such services despite changes in income. Those with chronic, particularly contagious, health problems, such as HIV and tuberculosis, however, may curb their consumption of such services as they become more expensive or unavailable. This can result in serious public health problems as such patients are more likely to spread these diseases if they are not treated.
A recent World Health Organization (WHO) report published last November entitled “Coping with out-of-pocket health payments: empirical evidence from 15 African countries” analyzed the microeconomic impacts of recessionary pressures on global health and made several striking observations.
In summary, the report pointed out that health shocks, defined as unpredictable illnesses that diminish health status, are among the most important factors associated with poverty in the developing world. Households affected by such shocks are often affected in both the payments for medical treatment and the income loss from an inability to work. In such cases households that cannot afford to pay for medical treatment resort to using savings, selling assets, borrowing money from friends and family, or taking out loans using collateral. Families also alter their labor allocation by sending more family members to work to substitute for the lost income and loan repayments.
In light of the global financial crises, these traditional coping strategies face greater challenges. Family savings may already be dwindled due to layoff or decreases in wages, asset value is decreased, friends and family may be unwilling to borrow money due to their own hardships and uncertainties, and loans, even with collateral, may simply be unavailable or too expensive due to tightening of worldwide credit markets. As these options are no longer available, families are forced to reallocate budgets. Food and education is sacrificed after illness. Food scarcity compounds health problems and withdrawing children from school can reduce their human capital and contribution to national economic growth.
The report concludes that in light of the global financial and economic crisis, the types of decisions families will be forced to undertake to compensate for medical treatment will have longer-lasting economic and social consequences. It recommends that low-income governments enact social protection measures to prevent such long-term consequences that will have a direct impact on economic development and growth.
Solutions to combat the health care crises in many LICs range from selective allocation, to provision of knowledge, to business integration. Below are several recommendations my research of the issues involved.
1. Foreign aid can be more selective to target health care capacity-building to save money while maintaining efficacy. In Angola, for example, Polish aid provides substantial direct financial support to the St. Lucas Health Center in Kifangando, a modern facility specializing in treating tuberculosis and HIV/AIDS patients. Diverting aid to support the staff ‘on the ground’ eliminates government interference and may provide a greater return per aid dollar. Providing ‘in-kind’ aid in the form of medicine and supply vouchers rather than foreign exchange can mitigate some of the damaging macroeconomic effects described previously.
2. Allocating more aid to public health projects does not necessarily require reductions in infrastructure development and other programs, such as transportation, railways, agriculture, and mining. Infrastructure development projects can be selected that supports the health sector. Schools with sex education and basic health curriculums can prevent disease transmission and exposure, better roads to hospital will reduce maternal mortality, agriculture can provide food which is the most basic medicine, and tax revenue from the development of export sectors can be used to increase funding for health.
3. National ministries of finance typically decide how government revenue is allocated once it is received from foreign donors. Ministries of health must argue and convince the economists at ministries of finance, through research and evidence, the economic returns of public health spending. Foreign and private donors can help facilitate this negotiation by providing ministries of health and other health providers the research they need to win this argument and secure public funding.
4. Aid should be streamlined between governments and private donors. Coordination between the various providers will ensure efficiency and prevent overlap between health providers and programs, and will help in singling out and routing efforts to marginalized populations who may not be benefiting from current programs. Streamlining and efficiency-enhancing programs may lead to substantial cost-savings for donors.
The WHO has constructed a five-point framework for action in its report entitled “The financial crisis and global health” generated from its January 19th consultation in Geneva. The report makes the following recommendations:
1. Leadership – Leaders in health must make the case for health spending. This must happen at the country level between ministries of health and finance, in both the developed and developing world, to make the case for keeping aid commitments in the developed countries, and to allocating aid to health in recipient countries.
2. Monitoring and Analysis – The impact of the crisis will vary from country to country. Country specific analysis will be necessary to guide policy and assess the impact on different policies and institutions.
3. Pro-poor and pro-health public spending – on the evidence that public spending often revives economies, aid should be increased to countries that otherwise cannot finance economic stimulus on their own. These stimulus packages should target the poor and have health goals, i.e. building hospitals and clinics.
4. Policies for the health sector – primary health care is the all-encompassing policy approach particularly in a time of crisis. Countries should strive towards universal health care that is equal, consistent, and gender-sensitive utilizing multiple sectors including the private, voluntary, and nongovernmental sectors.
5. New ways of doing business in international health - this recommendations calls for questions on how to increase aid effectiveness, efficiency, and how to best reform governments and the UN to deliver results.
In each of the above-mentioned suggestions and recommendations, evaluation mechanisms must be in place to measure results at regular intervals of time, to assess effectiveness and adjust strategy where necessary.
If affluent governments cannot sustain their current levels of aid, they can certainly restructure their aid programs to be more or equally effective at lower cost, by implementing the recommendations above. Donor countries cannot afford to divest from foreign aid, particularly targeting public health sectors, for doing so will reverse the progress made in the past several years and severely jeopardize attainment of the health MDGs, which are so fundamental to attaining the other MDGs. According to the World Health Organization, global aid for health has doubled between 2000 and 2006 and overall commitments to aid spending have increased. It is vital that these commitments are fulfilled.
When people are healthy, they have fewer health problems, therefore spend less money on medical treatment and so have more money to spend on things they actually want, like education or a proper place to live. Healthy individuals are also able to work for a greater part of their life span, thus contributing more to national productivity. Consumption is the fuel of domestic economic growth and education is a predecessor for national competitiveness, as is one’s confidence in their future. The potential long term economic consequences to investing in health today are promising. Underfunded public health programs in low income countries are the great bottleneck to economic, social, and political development.
Other reasons to maintain investment in public health were recently outlined last November by Dr. Margaret Chan, director-general of the WHO. Advocating for an increase in global investment in the health and social sectors as a strategy to counter the economic downturn, she provided five supporting reasons. First, healthcare expenditures, which already push over 100 million persons into poverty each year, will only increase global poverty further; therefore, funding must be increased to protect the poor and marginalized. Second, she noted that healthy human capital is the foundation of economic productivity and can accelerate recovery towards economic stability. Third, equitable distribution of health is necessary for social cohesion, which in a time of national crisis, is critically important to prevent social unrest. Fourth, universal health care enhances national efficiency – out-of-pocket expenditures do not only drive persons towards poverty, but they are inefficient. And fifth, health is necessary for security and stability. People who are healthy and able to participate in the economy and produce income are less likely to engage in social unrest or other dangerous activity.
Given the importance of national public health to economic development and growth around the world and Poland’s own historical experience with and commitment to foreign aid, the Polish government should echo the concern of the Secretary-General and lobby the G20 to honor aid pledges at its upcoming summit. Poland should also set a proper example by honoring its own pledges and demonstrating its dedication to global public health by substantially increasing its foreign aid commitments, as recommended by the WHO.
Translation - Polish Raport o skutkach zdrowotnych o zasięgu globalnym światowego kryzysu finansowego i ich gospodarczych konsekwencjach
Przygotowane dla Pana Ambasadora –
Zdrowie jest najbardziej fundamentalną z ludzkich potrzeb. Zakorzenione w ludzkim instynkcie, potrzeby fizjologiczne mają większy wpływ na zachowanie i podejmowanie decyzji niż jakiekolwiek inne potrzeby. Abraham Maslow, w swoim artykule Teoria ludzkiej motywacji z 1943 roku, przedstawił swoją teorię psychologiczną, która zasłynęła przedstawiana w formie piramidy, znanej jako hierarchia potrzeb Maslowa. Piramida jest skomponowana z pięciu poziomów ludzkich potrzeb: potrzeby fizjologiczne, bezpieczeństwa, miłości/przynalezności, szacunku i samorealizacji. Zgodnie z tą teorią, jednostka nie może przejść na następny poziom bez uprzedniego usatysfakcjonowania potrzeb z poprzedniego, począwszy od potrzeb fizjologicznych. Mimo iż ta teoria była obiektem krytyki psychologów od czasów jej publikacji, komunikuje ona prostą logikę w kontekście współczesnego świata – w dalszej perspektywie, zdrowi obywatele to produktywni obywatele. I chociaż mamy niewiele dowodów na istnienie tej bezpośredniej zależności, rządy które inwestują w infrastrukturę publicznej opieki zdrowotnej z pewnością będą świadkami konkretnego wzrostu wydajności w narodowej gospodarce dzięki pośrednim efektom dobrego zdrowia ludności.
Światowy kryzyz finansowo-gospodarczy może mieć głębokie konsekwencje m. in. dla planowania przez rządy wydatków budżetowych na zdrowie . Jako że kraje o niskim pozomie dochodu narodowego (low-income countries) doświadczają obecnie ograniczonej pomocy zagranicznej ze strony krajów rozwiniętych jak i prywatnych donatorów, będą one w sposób nieunikniony zmuszone do dokonania cięć w ‘sektorach o mniej decydującym znaczeniu’, w szczególności dotyczy to sektorów dobra publicznego takich jak zdrowie czy edukacja, aby utrzymać finansowanie innych, jak rozwój infrastruktury i bezpieczeństwo narodowe. W wielu krajach o niskim pozomie dochodu narodowego obecny kryzys gospodarczy może potencjalnie przerodzić się w kryzys społeczny i zdrowotny.
Cięcia w wydatkach na zdrowie, nawet niewielkie, będą miały głębokie implikacje dla aktywności gospodarczej kraju skutecznie przedłużając i pogorszając złą pozycję ekonomiczna danego kraju. Światowa Organizacja Zdrowia (ŚOZ) na konsultacji wysokiego szczebla 19 stycznia 2009, w odpowiedzi na globalny kryzys zajęła stanowisko, że w czasach gospodarczego kryzysu rządy muszą nie tylko unikać cięć w wydatkach na zdrowie publiczne, lecz powinny faktycznie je zwiększyć . ŚOZ stale podkreśla też konieczność dotrzymania, przez kraje rozwinięte, podjętych zobowiązań pomocy w miarę postępu recesji. Sekretarz generalny Ban Ki-moon, w trakcie wywiadu dla agencji Reuters 20 marca, powiedział że będzie naciskał na światowych liderów na finansowym szczycie G20 w kwietniu, aby dotrzymali swoich obietnic pomocy krajom uboim. „W miare jak sytuacja się pogarsza... niepokoi mnie, że może ona nieodwołalnie wpłynąć na polityczną wolę i dostępne zasoby dla krajów rozwijających się”, powiedział.
Te ostatnie obawy wyrażone przez ŚOZ i Sekretarza generalnego dotyczą, według mnie, makroekonomicznych konsekwencji cięć w pomocy, które wpływają na mikroekonomiczną działalność kraju, działalność która jest motorem gospodarki.
Mimo iż obecny kryzys finansowo-gospodarczy zaczął się w świecie rozwiniętym, w odróżnieniu od finansowych kryzysów przeszłości, jego skutki dla krajów średnio i nisko rozwiniętych stają sie coraz bardziej oczywiste: prywatne źródła finansowe wysychają w miarę jak inwestorzy tracą zaufanie, bezpośrednie inwestycje zagraniczne i przekazy zmniejszają się wraz z coraz mniejszą dostępnością kredytu, eksport z krajów rozwijających się zanika z powodu zmniejszającego się zapotrzebowania na towary. Logiczne rezultaty bezrobocia i spadku zarobków mają znaczący wpływ na dochód gospodarstw domowych, wydatki budżetowe rządu oraz mozliwość innych uczestników do wspóluczestniczenia w wysiłkach na rzecz zdrowia publicznego. To wszystko pojawia się w czasie kiedy świat musi pracować ciężej, aby osiągnąć swoje Milenijne Cele Rozwojowe w sferze zdrowia na rok 2015. Zrozumienie goaspodarczych następstw obniżenia wydatków na zdrowie wymaga spojrzenia na rezultaty takich decyzji na poziomie mikro- i makroekonomicznym.
Ten raport weźmie pod uwagę obie sfery wydatków na zdrowie publiczne: makro- i mikroekonomiczną oraz odniesie się do kilku zaleceń polityki jaką rządy mogą wziąć pod uwagę, aby utrzymać inwestowanie w zdrowie publiczne – krok determinujący ich długoterminowy gospodarczy rozwój i dalaszy wzrost.
Ekonomiści zwracają uwagę na fakt, że wydatki na zdrowie mają tendencję do spadku w krajach dotkniętych recesją. Składa się na to kilka zmiennych. Jedną z nich jest generalny spadek w międzynaradowej pomocy rozwojowej z krajów rozwiniętych. Postaram sie wykazać, że wahania w pomocy mają szkodliwy wpływ nie tylko na obecny i przewidywalny poziom wydatków na zdrowie, lecz również na zdolność rządu otrzymującego tę pomoc do utrzymania zdrowej polityki pieniężnej – fakt będący bezpośrednim rezultatem nagłych zmian w źródle zaopatrzenia w pieniądze.
Duży napływ pomocy w formie, na przykład, obcej waluty, powoduje wzrost inflacji i/lub podwyższenie wartości rodzimej waluty w miarę jak środki z pomocy są wydatkowane, co wyprowadza z równowagi gospodarkę kraju. Gdy rząd będący odbiorcą pomocy reaguje na inflację poprzez podniesienie rodzimych stóp procentowych, podwyższenie wartości krajowej waluty, które jest rezultatem takiej operacji skutkuje w obniżeniu konkurencyjności sektora eksportu (który w przypadku krajów o niskim dochodzie narodowym jest dominującym sektorem gospodarczym) czyniąc go droższym dla kupujących. Zniżki w pomocy, z drugiej strony patrząc, dławią istniejące atuty polityki zdrowotnej w rządzie otrzymującym pomoc przez pozbawienie ich funduszy niezbędnych do właściwego funkcjonowania.
Ostatni raport ŚOZ zatytuowany „ Pomoc rozwojowa dla zdrowia: Czy twórcy polityki powinni się przejmować jej makroekonomicznym wpływem?” bada zmienne makroekonomiczne towarzyszące rządowym wydatkom na zdrowie. Fundusze zewnętrzne są podstawowym źródłem dochodu dla programów wydatków socjalnych w wielu krajach o niskim dochodzie narodowym.
Raport ten podkreśla wspólną troskę ekonomistów, że szybkie zastrzyki dużych ilości obcej waluty mogą prowadzić do wzrostu inflacji w kraju i spadku jego międzynarodowej konkurencyjności, uderzając następnie w eksport (stan wynikający ze wzrostu wartości rodzimej waluty), co spowalnia wzrost gospodarczy. Jednym z głównych argumentów przeciw jakiemukolwiek rodzajowi pomocy zagranicznej jest to, że podważa ona konkurencyjność sektora produkcyjnego / wymagającego dużego nakładu siły roboczej i sektora eksportu. Szkodzi to równięż sektorom rodzimym. Pomoc żywnościowa, dla przykładu, hamuje rozwój lokalnego rolnictwa poprzez obniżanie cen żywności do takiego stopnia, że rolnikom przestaje sie to opłacać i opuszczają rynek.
Szczególnie niebezpieczne dla makroekonomicznego zarządzania są niestabilne i krótkoterminowe napływy pomocy. Jeśli fundusze donatora są nieprzewidywalne, ministerstwo finansów nie będzie skore do wykorzystywania takich funduszy do budowania infrastruktury medycznej (szpitale i kliniki), czy do inwestowania w towarzyszącą infrastrukturę (jak drogi i szkoły) jeśli taka pomoc może nie być osiągalna by w przyszłości podtrzymac oba typy infrastruktury. Z tego punktu widzenia, wiele z tego co już zostało osiągnięte na poczet Milenijnych Celów Rozwojowych w ostatniej dekadzie może zostac zaprzepaszczone jeśli bogate kraje i prywatni donatorzy nie dotrzymają zobowiązań pomocy zagranicznej. Napływ stałej i przewidywalnej pomocy zapobiegnie tworzeniu się szkodliwych kompllikacji makroekonomicznych a także zapewni utrzymanie i inwestowanie w infrastrukturę zdrowotną.
Na poziomie mikroekonomicznym, z trudności gospodarczych mogą wypłynąć zarówno pozytywne jak i negatywne konsekwencje dla społeczeństwa. Pozytywnym zdrowotnym uzewnętrznieniem będzie to związane z pewnymi szkodliwymi aktywnościami. Mniej podróży przy użyciu pojazdów motorowych w momencie wysokich cen paliwa i/lub niskich dochodów oznacza generalnie mniej wypadków drogowych i mniej tych śmiertelnych. Mniej zanieczyszczenia spowodowanego ograniczeniem podróży pojazdami motorowymi a także zmniejszona przemysłowa emisja zanieczyszczenia, podnosi jakość powietrza. A kurczące się budżety rodzinne i indywidualne pozostawiają mniej miejsca na konsumpcję alkoholu i nikotyny w miarę jak dochód do rozporządzenia zarezerwowany na takie artykuły się zmniejsza.
Wyżej wymienione mikroekonomiczne zmiany zachodzące w gospodarczej aktywności w dobie kryzysu skutkują pewnymi pozytywnymi stronami dla zdrowia publicznego jeśli weźmiemy pod uwagę jednostki, ktore ograniczają niektóre swoje szkodliwe działania. Dotyczy to działań związanych z popytem, jako że odzwierciedlają one zmiany w popycie na towary i usługi. Zmiany w podaży, czyli zmiany w krajowym ‘zaopatrzeniu’ w dostępną opiekę medyczną będące konsekwencją finansowych ograniczeń, są negatywnymi manifestacjami recesji na zdrowiu publicznym, co zostanie omówione poniżej.
Jednym z głównych powodów nędzy w krajach o niskim dochodzie narodowym są koszta opieki medycznej. Konieczność płacenia za usługi prywatnej służby zdrowia ( z braku dobrej jakości publicznej służby zdrowia) stawia ludzi w obliczu finansowej riuny pochłaniając większość ich dochodów. Ci z poważnymi problemami zdrowotnymi będą korzystać z tych usług pomimo wszystko. Ci z chronicznymi, a wszczegolności zakaźnymi problemami zdrowotnymi jak HIV i gruźlica będą jednak ograniczać się w korzystaniu z tych usług w miarę jak stają się one coraz droższe lub nieosiągalne. Taki stan rzeczy może skutkować w poważnych problemach ze zdrowiem publicznym jak na przykład w przypadku gdy jednostki nieleczone rozprzestrzeniają te choroby.
Opublikowany w listopadzie raport Światowej Organizacji Zdrowia noszący tytuł „Jak sprostać opłatom za opiekę medyczną? Empiryczne dowody z 15 afrykańskich krajów” analizuje mikroekonomiczny wpływ recesji na stan ogólnoświatowego zdrowia i dokonuje kilku uderzających obserwacji.
W skrócie, raport wskazuje, że wstrząsy na zdrowiu, zdefiniowane jako nieprzewidywalne choroby, które obniżają status zdrowotny, znajdują się między najważniejszymi czynnikami związanymi z nędzą w rozwijającym się świecie. Gospodarstwa domowe porażone takim wstrząsem są dotknięte podwójnie: przez opłaty za opiekę medyczną i przez utratę dochodu z powodu niezdolności do pracy. W takich przypadkach gospodarstwa domowe, których nie stać na opłacenie leczenia uciekają się do wykorzystywania oszczędności, sprzedaży majątku, pożyczania pieniędzy od przyjaciół i rodziny, lub zaciągania pożyczek na hipotekę. Rodziny zmieniają również podział odpowiedzialności zarobkowej wysyłając do pracy więcej człanków rodziny, aby zastąpić stratę w dochodzie i móc stawić czoła spłacie rat długów.
W świetle światowego finansowego kryzysu te tradycyjne strategie radzenia sobie stają w obliczu większych trudności. Rodzinne oszczędności mogą już być uszczuplone w związku ze zwolnieniami z pracy i zaniżaniem pensji, wartość majątku jest niższa, przyjaciele i rodzina mogą nie być chętni do pożyczania pieniędzy ze względu na ich własne trudności i niepewność przyszłości, a pożyczki bankowe, nawet na hipotekę, mogą po prostu być niedostępne lub zbyt drogie z powodu kurczenia się światowych rynków kredytowych. Biorąc pod uwagę, że te opcje są już nieaktualne, rodziny zostaja zmuszone do zmiany priorytetów budżetowych. Jedzenie i edukacja zostają poświęcone na rzecz zdrowia. Braki w żywności dokładają się do problemów zdrowotnych a nieposyłanie dzieci do szkół może pomniejszyć ich ludzki kapitał oraz ich późniejszy wkład w krajowy wzrost gospodarczy.
Raport kończy się konkluzją, że w świetle światowego kryzysu finansowo-gospodarczego rodzaje decyzji jakie rodziny będą zmuszane do podejmowania by sprostać leczeniu, będą miały długoterminowe konsekwencje społeczno-ekonomiczne. Raport zaleca, aby rządy krajów o niskim dochodzie narodowym podjęły kroki by zapobiec takim długoterminowym konsekwencjom, które będą miały bezpośredni wpływ na rozwój i wzrost gospodarczy.
Rozwiązania w walce z kryzysem w służbie zdrowia w wielu krajach o niskim dochodzie narodowym wahają sie od wybiórczego przydziału, do zapewnienia wiedzy, po integrację biznesową. Poniżej rekomenduję kilka rozwiązań, które wyniknęły z moich badań nad tym tematem.
1. Pomoc zagraniczna może być bardziej selektywna mając na celu budowanie wydajności służby zdrowia - oszczędzając zarazem pieniądze i nie tracąc na wydajności. W Angoli, dla przykładu, polska pomoc dostarcza konkretnego finansowego wsparcia ośrodkowi zdrowia im. Św. Łukasza w Kifangando – nowoczesny obiekt specjalizujący się w leczeniu chorych na gruźlice i HIV/AIDS. Przekierowanie pomocy by wesprzeć personel na miejscu eliminuje ingerencję rządu i może zaowocować większym zwrotem za dolara pomocy. Ofiarowanie pomocy ‘w naturze’ w postaci lekarstw i bonów zamiast obcej waluty może złagodzić niektóre ze szkodliwych makroekonomicznych skutków opisanych powyżej.
2. Przeznaczanie większej puli pomocy na projekty publicznej opieki zdrowotnej nie wymaga koniecznieredukcji w rozwoju infrastruktury czy innych programów takich jakich transport, kolej, rolnictwo czy górnictwo. Można rozwijać infrastrukturę w sposób, który wspiera służbę zdrowia. Szkoły oferujące edukację seksualną i zawierające w swoim szkolnym programie podstawy wiedzy o zdrowiu mogą zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób i wystawieniu na kontakt z nimi, lepsze drogi do szpitali zmniejszą śmiertelność rodzących matek, rolnictwo może dostarczyć żywności, która jest najbardziej podstawowym z lekarstw, a podatki uzyskane z eksportu mogą być wykorzystane do zasilenia funduszy na zdrowie.
3. To ministerstwo finansów decyduje zwykle, na co będzie przeznaczany rządowy dochód pochodzący od zagranicznych donatorów. Ministerstwo zdrowia musi argumentować i przekonywać ekonomistów w ministerstwie finansów, podpierając się badaniami i dowodami, o gospodarczym zwrocie inwestowania w zdrowie. Zagraniczni i prywatni donatorzy mogą ułatwić te negocjacje dostarczając ministerstwu zdrowia oraz innym jednostkom służby zdrowia wyniki badań potrzebne im do argumentowania swojego stanowiska i do uzyskania publicznych funduszy.
4. Przepływ pomocy pomiędzy rządem i prywatnymi donatorami powinien być usprawniony . Koordynacja pomiędzy różnymi jednostkami służby zdrowia zapewni efektywność i zapobiegnie częściowemu pokrywaniu się programów, oraz pomoże w wyszczególnieniu i skierowaniu wysiłków ku populacjom zmarginalizowanym, które mogą nie korzystać z obecnych programów. Optymalizacja i usprawnienie efektywności programów może prowadzić do konkretnych oszczędności dla donatorów.
ŚOZ stworzyła pięcipunktową podstawę działania w swoim raporcie zatytuawanym „Finansowy kryzys a zdrowie na świecie” wygenerowaną ze styczniowej konsultacji w Genewie. Raport ten daje następujące zalecenia:
1. Przywództwo – Liderzy w sektorze zdrowia muszą wysunąć argumenty za wydatkowaniem na zdrowie. Musi się to odbywać na poziomie krajowym pomiędzy ministerstwami zdrowia i finansów, tak w krajach rozwiniętych jak i w świecie rozwijającym się, aby dowieść słuszności dotrzymywania zobowiązań pomocy w krajach rozwiniętych oraz przeznaczania środków pomocy na zdrowie w krajach-odbiorcach.
2. Monitorowanie i analiza – Wpływ kryzysu będzie różny w różnych krajach. Analiza specyficzna dla danego kraju będzie niezbędna do ukierunkowania polityki i oszacowania wpływu na różne strategie i instytucje.
3. Wydatkowanie publiczne pro-zdrowotne i ukierunkowane na biednych - W obliczu faktu, że publiczne wydatkowanie często odradza gospodarki, pomoc powinna być wzmożona dla krajów, które same nie są w stanie sfinansować ekonomicznej stymulacji. Takie pakiety stymulacyjne powinny mieć na celu pomoc biednym oraz sektorowi zdrowia, jak na przykład budowanie szpitali i klinik.
4. Strategie dla sektora zdrowia – Podstawowa opieka medyczna jest całościowym podejściem do strategii, szczególnie w czasach kryzysu. Kraje powinny czynić wysiłki w kierunku uniwersalnej opieki medycznej, powszechnie dostępnej, stałej i wrażliwej na różnice płci wykorzystującej różnorodne żródla – sektory prwatne, organizacje społeczne i pozarządowe.
5. Nowe sposoby na prowadzenie interesów w sektorze ogólnoświatowego zdrowia - To zalecenie zaprasza do proponowania nowatorskich rozwiązań mających na celu usprawnienie skuteczności pomocy i jak najefektywniejsze zreformowaćnie rządów i ONZ.
Dla każdej z tych powyższych sugestii i zaleceń, muszą zaistnieć mechanizmy ewaluacyjne by móc mierzyć rezultaty w regularnych interwałach, aby ocenić skuteczność i dostosować strategię tam gdzie trzeba.
Jeśli zasobne rządy nie mogą utrzymać swojego dotychczasowego poziomu pomocy, z pewnością mogą one przemodelować swoje programy pomocy wykorzystując powyższe zalecenia, by były one równie lub bardziej efektywne a zarazem tańsze. Kraje-dawcy nie mogą sobie pozwolić na odejście od pomocy zagranicznej, szczególniej tej mającej na celu publiczną opiekę medyczną, poniważ robiąc to zaprzepaściłyby postęp jakiego dokonano przez ostatnie kilka lat i naraziłyby na szwank osiągnięcie Milenijnych Celów Rozwojowych, fundamentalnych dla osiągnięcia innych MCR. Według ŚOZ, ogólnoświatowa pomoc zdrowotna została podwojona między rokiem 2000 i 2006, a suma zobowiązań na wydatki na pomoc zwiększyła się. Dotrzymanie tych zobowiązań jest sprawą najwyższej wagi.
Gdy ludzie mają mniej problemów ze zdrowiem, wydają mniej pieniędzy na leczenie i co za tym idzie mogą je wydać na rzeczy, których rzeczywiście potrzebują, takie jak wykształcenie lub porządny dach nad głową. Zdrowy człowiek jest w stanie pracować przez większą część swojego życia wnosząc więcej we wzrost wydajności gospodarczej kraju. Konsumpcja jest napędem krajowego wzrostu gospodarczego, a edukacja warunkiem zasadniczym przyszłej konkurencyjności kraju, tak jak i wiara ludzi w ich przyszłość. Potencjalne długoterminowe konsekwencje inwestowania w zdrowie są dzisiaj obiecujące. Niedofinansowane praogramy publicznej opieki medycznej w krajach o niskim dochodzie narodowym są wąskim gardłem gospodarczego, społecznego i politycznego rozwoju.
Inne powody do utrzymania inwestycji w zdrowie publiczne zostały ostatnio zarysowane w listopadzie przez dr Margaret Chan, dyrektora generalnego ŚOZ. Postulując za wzmorzeniem wysiłku w ogólnoświatowych inwestycjach na rzecz zdrowia i sektorów socjalnych w ramach strategii walki z gospodarczym spadkiem, podała ona pięć powodów. Po pierwsze, jedynym skutkiem wysokich kosztów opieki zdrowotnej, które co roku wtrącają ponad 100 milionów ludzi w objęcia nędzy, będzie dalsze się jej pogłębianie, dlatego fundusze muszą być zwiększone, aby ochronić biednych i zmarginelizowanych. Po drugie, odnotowała ona, że zdrowy ludzki kapitał jest postawą gospodarczej wydajności i może przyspieszyć proces uzdrowienia gospodarki. Po trzecie, uczciwa dystrybucja funduszy na opiekę medyczną jest niezbędna dla społecznej stabilności, która, w dobie kryzysu, może mieć krytyczne znaczenie dla uniknięcia społecznych niepokojów. Po czwarte, uniwersalna opieka medyczna popawia skuteczność na szczeblu krajowym – płacenie z własnego portfela nie tylko doprowadza ludzi do nędzy, lecz jest także nieefektywne. I po piąte, zdrowie jest konieczne dla bezpieczeństwa i stabilności. Zdrowi ludzie, którzy są w stanie wziąć czynny udział w gospodarce, wytwarząc dochód są mniej skłonni do angażowania się w społeczne niepokoje i inne niebezpieczne działania.
Biorąc pod uwagę znaczenie publicznej opieki medycznej na szczeblu krajowym dla gospodarczego rozwoju świata oraz własne historyczne doświadczenie Polski jej zaangażowanie w pomoc zagraniczną, polski rząd powinien dołączyć się do głosu sekretarza generalnego ŚOZ i wywrzeć nacisk na kraje G20, by dotrzymały zobowiązań pomocy na swoim nadchodzącym szczycie. Polska powinna także dać właściwy przykład, dotrzymując swoich własnych zobowiązań, i zamanifestować swoje oddanie sprawie ogólnoświatowej publicznej opieki zdrowotnej poprzez zwiększenie swoich zobowiązań na rzecz pomocy zagranicznej, podążając za rekomendacją ŚOZ.
French to English: art exhibition catalogue
Source text - French CHRISTOPHE LITOU
Je crois qu’être artiste, aujourd’hui, c’est remettre en cause la nature de l’art – être « créatif », pour moi, c’est cela. Cela implique une responsabilité totale de l’artiste en tant qu’individu face aux implications politiques, sociales, et culturelles de son activité. Joseph Kosuth
La pratique artistique de Christophe Litou se fonde, depuis de nombreuses années, sur une réflexion sémiologique des codes linguistiques – et plus vastement culturels–, ainsi que sur la dualité d’un espace proposé et l’espace propre du spectateur.
Pour Plouec du Trieuc, les trois pièces proposées s’articulent autour de l’approche du temps, qu’il soit celui de la perception d’un déplacement dans l’espace comme « 20H – 20 », qui utilise comme point zéro de temps une horloge de gare arrêtée ; ou d’un temps d’enregistrement passé énonçant imperturbablement le fait d’être vivant comme « I’m Still Alive », alors que le temps d’enregistrement vidéo est passé et que sa restitution dans un autre temps est, par ce fait même, une remise en cause du fait d’être encore vivant. Quant à la troisième, « Read it – Mot / château d’eau », elle devient objet architectural recouvert par les définitions des éléments qui le constitue et par celles se rapportant à sa nouvelle réalité sculpturale. Cette réalisation, où s’opère un jeu de caché / révélé, trouve son accomplissement à la restitution de l’objet architectural dans son état originel (le château d’eau) au terme de l’exposition.
« I’m Still Alive » trouve son intérêt dans le lieu de la gare de Plouec du Trieuc où le temps semble s’être arrêté. C’est aussi un hommage pluriel aux travaux de On Kawara, à John Cage et à Roland Barthes dans son constat / transposition des réflexions sur la photographie.
Les deux autres interventions ont été imaginées pour Plouec du Trieuc. Les éléments mêmes de la ville et de son territoire ont été les moteurs en interaction avec les « pères » d’une pratique artistique. Ainsi, la filiation avec Marcel Duchamp peut aisément s’établir à travers des pièces comme « 3 stoppages-étalon » ou les Ready Made dont le titre « Read it – Mot / château d’eau » est un hommage doublé d’un clin d’œil à Bertrand Lavier. Cependant, l’enjeu est ici différent car le statut de l’objet n’est pas lié à la composante institutionnelle, ce qui valide généralement tout Ready Made, mais à la mise en relation entre un objet architectural et sa définition : celle-ci recouvre l’objet afin de se substituer à sa réalité physique. C’est en cela redéfinir l’objet par sa définition – le mot, son concept – qui se veut être une résurgence platonicienne de notre rapport au monde. Enfin cette décolorisation par le blanc du papier et le noir du mot est une forme d’extraction à une réalité ambiante pour pointer un objet comme pourrait le faire une caméra de Bernd et Hilla Becher.
« 20H – 20 » est un dispositif d’étalonnage d’un parcours possible par la disposition de photographies indiquant le temps de marche qui sépare du point zéro. C’est une invitation à remonter le temps, à faire acte de performance à travers la marche. Comme pour Richard Long, la photographie ne devient alors que la trace d’une expérience de passage sur un territoire. Elle joue ici sur une mesure de temps fiable entre les différents pointages photographiques mais parfaitement irréelle quant à l’heure indiquée. Ce fil d’Ariane est une manière de nous rappeler notre filiation au temps.
Translation - English Christophe Litou
I think that to be an artist nowadays one is obliged to call into question the nature of art; that is for me what being « creative » is all about. It entails the total responsibility of an artist as an individual in the face of the political, social, and cultural implications of his activity. Joseph Kosuth
For a number of years, the artistic practice of Christophe Litou has been based on semiological exploration of linguistic codes (and more widely cultural ones), as well as the duality of space; the one proposed (by the artist?) and the viewer’s own space.
For Plouëc du Trieuc, the three pieces presented are arranged around the unfolding of time, be it the time of perception of movement in space, like 20:20 which takes the stopped clock in a train station as point zero in time, or the time of an old video recording announcing continually the fact of being alive “I’m Still Alive” in spite of the fact that the time of that recording has long gone, and that its reproduction in another time is in itself a challenge to the fact of still being alive. As for the third piece “Read it – Mot / château d’eau”, it becomes an architectural object covered by the definitions of elements of which it is made, and those that refer to its new sculptural reality. This work, which teases with a game of hidden/revealed, finds its accomplishment in the return of the architectural object to its original state (water tower) at the end of the exhibition.
“I’m Still Alive” finds its raison d’être in the location of the train station in Plouëc du Trieuc where time seems to have stopped. It is also a tribute to the works of several people like On Kawara, John Cage, and Roland Barthes in its transposition of thought on photography.
Both interventions were created for Plouëc du Trieuc. The town’s own elements and its landscape have become the engines of the interaction with the “fathers” of an artistic practice. Thus, the affiliation with Marcel Duchamp can easily be made through pieces like “3 stoppages-étalon” or the ready-made the title of which “Read it – Mot / château d’eau” is an homage with an implicit nod toward Bertrand Lavier. However, what is at stake here is different because the status of the object is not linked to the institutional component, which is generally the basis of every ready-made, but to the relationship between an architectural object and its definition; it is this definition that conceals the object in order to replace its own physical reality. This is the meaning of redefining the object by its definition – the word, its conceptualization- which asserts itself as a platonic resurgence of our rapport with the world. Finally, this discolouration by the white of the paper and the black of the word, is a form of breaking through a prevailing reality in order to point at the object in the same way as Brend and Hilla Becher’s camera.
20:20 is a calibration device of a journey made possible by laying out photographs indicating the time of walk in relation to point zero. It is an invitation to go back in time, to enact a performance through the action of walking. As for Richard Long, photography becomes nothing other than an experience of moving through a territory. It plays to the time accurately measured between different photographic takes, but is perfectly unrealistic as to the indicated time. This Ariadne’s thread is a way of reminding us of our affiliation to time.
More
Less
Experience
Years of experience: 20. Registered at ProZ.com: Apr 2009.
Chinese to Polish (INALCO, France) Chinese to Polish (Chinese Academy of Social Sciences) French to Polish (INALCO, France) French to English (INALCO, France)
More
Less
Memberships
N/A
Software
Powerpoint
Bio
No content specified
Keywords: chinese, mandarin, polish, french, english, chinese polish translation, english polish translation, french polish translation, french english translation, polish english translation. See more.chinese, mandarin, polish, french, english, chinese polish translation, english polish translation, french polish translation, french english translation, polish english translation, academin writing, academic papers translation, literature, art, philosophy, history, human sciences, social sciences, proofreading, natural medicine, acupuncture, chinese martial arts, chinese internal martial arts. See less.
Expertise