This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
English to Macedonian: Globalization and the Future of Labour Law General field: Social Sciences Detailed field: Human Resources
Source text - English My work on globalization and labour law began with what seemed like common sense assumptions: that globalization was reshaping the economies of almost all countries, albeit in different ways; that to govern this new economic order, a new transnational legal system would surely emerge; that this new transnational legal system would somehow reproduce at the international level the institutions and processes of our domestic systems of labour law; that en route to this transnational system, employers would likely enjoy significant but time-limited advantages; but that ultimately, transnational labour law – global labour law – would reach the standard we have set for our domestic systems: it would ensure a decent level of social justice for workers and social peace for employers.
I have described these beginning assumptions as “common sense”. Let me explain why. Much of the literature on the globalization of law is clustered around two themes. The first is that a transnational framework of law has already developed to regulate business transactions. Often called the new lex mercatoria, its sources include contracts, arbitration awards, and international treaties and conventions, which have gradually coalesced into a body of legal principles, rules, processes and institutions. And, the literature suggests, this new transnational legal system has somehow leached back into national legal systems. All of these transnational sources of business law have their counterparts in the labour field, I thought, so we can reasonably expect to see something similar happening in labour law as well. The second theme converged with the first: the architects of the new lex mercatoria were not national legislatures or courts, but rather the major actors in the global economy – transnational institutions, corporations, consultants, law firms, arbitrators and scholars – all of whom again have counterparts in the labour field. One could therefore expect that somehow enlightened employers, unions, social movements and international agencies would be developing something analogous to the lex mercatoria, what one might call the lex laboris. Armed with these common sense assumptions, then, I launched several research projects to try to determine the normative effects of globalization on labour law.
Translation - Macedonian Моето занимавање со глобализацијата и со трудовото право започна со навидум обични, здраворазумски претпоставки: дека глобализацијата ги преиначуваше економиите во речиси сите земји од светот, иако на различни начини; дека, од потребите за управување со овој нов економски поредок, нужно е да дојде и до појава на еден нов транснационален правен систем; дека овој нов транснационален правен систем, на некој начин, на меѓународно ниво би ги репродуцирал институциите и процесите на нашите внатрешни системи на трудовото право; дека на патот кон овој транснационален систем работодавците веројатно би уживале во значителни, но временски ограничени придобивки; но и тоа дека, на крајот, меѓународното трудово право - глобалното трудово право - би ги достигнало оние стандарди што ги воспоставивме во нашите внатрешни системи: со ова би се обезбедило едно пристојно ниво на социјална правда за работниците и социјален мир за работодавците.
Овие почетни претпоставки ги опишав како „здраворазумски“. Да објаснам и зошто. Голем дел од литературата што ја третира глобализацијата на правото е концентрирана околу две теми. Првата се однесува на фактот што веќе е развиена транснационалната законска рамка за регулација на деловните трансакции. Честопати нарекуван нов lex mercatoria, негови извори се договорите, арбитражните одлуки и меѓународните договори и конвенции кои постепено се соединиле во тело на правни принципи, правила, процеси и институции. Литературата укажува дека овој нов транснационален правен систем, на некој начин, се врати назад во националните правни системи. Си помислив, секој од овие транснационални извори на трговското право има свој пандан и во полето на трудот, па така може веројатно да очекуваме да најдеме нешто слично и во трудово право. Втората тема е блиску до првата: архитектите на новиот lex mercatoria не беа националните законодавни тела или судови, туку, пред с¢, големите актери на глобалната економија - транснационалните институции, корпорациите, стручните советници, адвокатските канцеларии, арбитражните судии и научниците koi{to, pak, имаат свои pandanи во полето на трудот. Оттаму, може да се очекува дека колку-толку „просветлените“ работодавци, синдикатите, општествените движења и меѓународните агенции би развиле нешто аналогно на lex mercatoria, а што би можело да се нарече lex laboris. Вооружен со овие здраворазумски претпоставки започнав неколку истражувачки проекти во обид да ги определам нормативните ефекти што глобализацијата ги има врз трудовото право.
English to Macedonian: Living Folklore General field: Social Sciences Detailed field: Folklore
Source text - English The idea of tradition is essential to the process of folklore and investigations of folklore studies; however, as the discipline has grown and changed, the way in which folklorists perceive tradition has changed along with it. No longer does tradition suggest merely a relic passed down within a community, from generation to generation. This evolution has occurred, in part, because folklorists no longer see themselves as gathering the remnants of an illiterate or unsophisticated group in order to preserve the group’s cultural history. Instead, we foreground as elements of tradition those features that groups rely on to maintain their current sense of group identity.
The term tradition, like folklore, refers to several related concepts. It indicates the lore of folk groups as well as the process of communicating that lore. The term also extends to everything that goes into the process of making a tradition a tradition. For example, a story, the act of storytelling, and the ways that stories and storytelling come to be meaningful within a group all matter when we talk about tradition. This definition of tradition implies a sense of continuity and of shared materials, customs, and verbal expressions that continue to be practiced within and among certain groups.
The concept of continuity suggests the importance of time and repetition in tradition, but it is also used to acknowledge that traditions do not always come to us from generations past. Traditions may be repeated through time, but as Toelken points out (1996), time may be a matter of “years” or of “moments.” Repetition is important in establishing continuity, since a group repeats something because it matters to the group; if it isn’t meaningful, it won’t be repeated, and if it isn’t repeated, it won’t become a tradition. Continuity doesn’t mean sameness or exactness, either, because traditions are not always duplicated exactly every time they are repeated; rather, the term continuity refers to the threads of meaning and significance that connect traditions with groups.
Sharing describes one-to-one teaching and learning of traditions (for example by a recognized storyteller), but also helps us conceptualize transmission within a group, among its members, as well as between groups. It helps us see that tradition doesn’t always move in a “straight line” from past to present, one generation to the next. Tradition incorporates space as well as time: we share traditions from group to group, person to person, place to place—in the present—across and within groups.
Translation - Macedonian Идејата на традицијата е од суштинско значење за третирање на фолклорот и за истражувањата во полето на фолклористиката; но, напоредно со развојот и промените во дисциплината, сменет е и начинот на кој фолклористите ја разбираат традицијата. На неа веќе не се гледа само како на пренесување на трагите на заедницата од една на друга генерација. До ваков развој делумно дојде поради тоа што фолклористите себеси веќе не се сметаат за собирачи на остатоците од неписмените и некултивирани групи, како начин на зачувување на нивното културно минато. Наместо тоа, во преден план, како елементи на традицијата, ги поставуваме оние карактеристики врз кои почиваат групите во својата борба за зачувување на чувството на групен идентитет.
Терминот традиција, исто како и терминот фолклор, се повикува на неколку заемно поврзани концепти. Тој укажува на преданието на групите и на процесот на неговото пренесување. Терминот се проширува и на сето она што го опфаќа процесот на создавањето на традицијата како традиција. Кога се зборува за традицијата, важни се, на пример, и приказната и чинот на нејзино раскажување, како и начинот на кој приказните и раскажувањето се здобиваат со значење во групата. Оваа дефиниција на традицијата имплицира континуитет и споделување на материјали, обичаи и вербални изрази во поединечните и помеѓу различните групи.
Концептот на континуитетот укажува на важноста на времето и на повторувањето за традицијата, но покажува и дека традициите не ги примаме секогаш од претходните генерации. Традициите може да се повторуваат низ времето, но, како што истакнува Толкен, под време може да се подразбираат и „години“ и „моменти“ (Тоелкен 1996). Повторувањето е битно за воспоставување на континуитетот, бидејќи групата ги повторува нештата што £ се важни ако едно нешто е неважно, тоа нема да се повторува, а ако не се повторува, тогаш нема да стане традиција. Континуитетот не значи едноличност или прецизност, бидејќи традициите не се копираат верно секојпат кога се повторуваат; под терминот континуитет повеќе се подразбираат нишките на значења кои традициите ги поврзуваат со групите. Споделувањето е акт на предавање и на учење на традициите (на пример, од страна на признат раскажувач на приказни), но покрај тоа, ни помага и да го концептуализираме преносот на знаењето во една група, помеѓу нејзините припадници и помеѓу различните групи. Тоа ни помага да сфатиме дека традицијата не се движи секогаш по „права линија“, од минатото кон иднината, од една генерација до друга. Традицијата ги вклучува и просторот и времето: таа се пренесува од група на група, од поединец на поединец, од место до место, во сегашноста, низ групите и во нивните рамки.
English to Macedonian: Models of Democracy General field: Science Detailed field: Government / Politics
Source text - English In the fifth century BC, Athens emerged as the most innovative and sophisticated ‘city-state’ or polis among many rival Greek communities. The reasons for its development and for the establishment of its extraordinary ‘democratic’ way of life are not of prime concern here, although a few comments are in order.
From 800 to 500 BC, urban patterns of civilization slowly crystallized in the Greek world; many small, often tightly knit communities hugged the coastline, while few could be found very far inland (see Finley, 1963, 1973a; P. Anderson, 1974a, pp. 29–44). Initially, these cities were typically controlled by local kingships but later, often after violent conflicts, they came to be dominated by ‘clan’ and ‘tribal’ hierarchies. One commentator describes these cities as essentially ‘residential nodes of concentration for farmers and landowners: in the typical small town of this epoch, the cultivators lived within the walls of the city and went out to work in the fields every day, returning at night – although the territory of the cities always included an agrarian circumference with a wholly rural population settled in it’ (P. Anderson, 1974a, pp. 29–30). The growth of land and overseas trade stimulated the development of particularly wellplaced coastal cities, some of which came to enjoy periods of sustained growth.
The political continuity of the early city-states was broken by the rise of the ‘tyrants’ or autocrats (c.650–510 BC), who рepresented the interests of those who had recently become wealthy through either landownership or commerce and trade. The clan and tribal order gave way to more tyrannous regimes. But the stability of these regimes was vulnerable to shifting alliances and coalitions. The growth of wealth for some was not matched by improvements in the conditions of the poorer classes, particularly those who were landless or owned small farms and peasant holdings. An expansion in the population increased pressure on the privileged, and a period of intensive social struggle ensued. In the complex and intensive politics of the cities, concessions often had to be made to preserve a balance of power; and the concessions that were made, notably in Athens but also elsewhere, strengthened the economic autonomy of small and mediumsized farmers as well as of some categories of peasants, creating a community of smallholders (see Hornblower, 1992, pp. 3–4). The status of these groups was elevated further by important changes in military organization which made moderately prosperous farmers and peasants, among others, central to the community’s defence (see Mann, 1986, pp. 197–204). It was this change, perhaps more than any other, that affected the future political structure of city-states.
Translation - Macedonian Во петтиот век п.н.е. помеѓу многуте ривалски грчки заедници Атина се појави како најиновативен и најсофистициран „град-држава“ или полис. Причините за развојот на Атина и за воспоставувањето на нејзиниот невообичаен „демократски“ начин на живот овде не се од примарно значење, иако е добро да дадеме неколку објаснувања.
Од 800 до 500 година п.н.е. постепено се кристализираа градските модели на цивилизација во грчкиот свет; многу мали, често блиско поврзани заедници се организаираа до линијата на морскиот брег, додека некои можеа да се најдат и на многу оддалечени острови (види: Finley, 1963, 1973а; P. Anderson, 1974а, стр. 29 - 44). На почетокот овие градови обично биле контролирани од локалните владетели, но подоцна, а посебно по насилните конфликти, тие паднале под власт на "клановски# или „племенски“ хиерархии. Еден коментатор овие градови ги опишува како, во основа, „точки на концентрација на населби на земјоделци и земјопоседници; во еден типичен град од тоа време, земјоделците живееле меѓу градските ѕидини и оделе секој ден да работат на поле и се враќале навечер - иако територијата на градовите секогаш вклучувала периферни аграрни делови целосно населени со рурално население“ (P. Anderson, 1974а, стр. 29 - 30). Подемот на копнената и морската трговија го поттикна развојот на крајбрежните градови со мошне добра местоположба, а некои од нив доживуваа периоди на постојан развој.
Политичкиот континуитет на првите градови-држави беше прекинат со подемот на „тираните“ или автократите (околу 650 - 510 година п.н.е.) кои ги претставуваа интересите на оние кои тукушто станале богати - или преку отстапување на земјиште или преку трговија. Клановскиот и племенски поредок отвори пат кон нови тирански режими. Меѓутоа, стабилноста на овие режими беше чувствителна во однос на менувањето на сојузите и коалициите. Подобрувањето на благосостојбата на едни не беше проследено со подобрување на условите на посиромашните слоеви, особено на оние кои не поседуваа сопствена земја или кои поседуваа само мали фарми или селски имоти. Експанзијата на популацијата го зголеми притисокот врз привилегираните, по што дојде до период на интензивни општествени судири. Во сложената и интензивна политика на градовите, често морало да се прават отстапки за да се одржи рамнотежата на силата; а отстапките што беа правени, особено во Атина, но и на други места, ја зајакнаа економската автономија на малите и средни земјоделци, како и на некои категории селани, создавајќи заедница на малопоседници (види: Hornblower, 1992, стр. 3 - 4). Статусот на овие групи подоцна се подобри со значајни промени во воената организација што средноуспешните земјоделци и селани (меѓу другите) ги направи основен столб на одбраната на заедницата (види: Mann, 1986, стр. 197 - 214). Токму оваа промена, можеби повеќе од сите други, влијаеше врз идната политичка структура на градот-држава.
More
Less
Experience
Years of translation experience: 11. Registered at ProZ.com: Nov 2010.
Portfolio