This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Turkish: The Psychological Tricks Used To Win World War Two Detailed field: History
Source text - English The Psychological Tricks Used To Win World War Two
What did the British government learn from Mein Kampf? And how did they deal with the idea of ‘the enemy within’? Fiona Macdonald finds out from a new book about British propaganda.
Secrets and spies
The word ‘propaganda’ might suggest some form of misinformation – yet in boosting morale during World War Two, the British government had to maintain a careful balancing act. While employing a range of psychological tricks, they had to be seen to be as truthful as possible. “The Ministry of Information (MOI) had been disbanded immediately after World War One because official propaganda had become too easily associated with lies and falsehood,” historian David Welch, author of the new book Persuading the People: British Propaganda in World War II, tells BBC Culture. “In World War Two when the MOI was re-established the Ministry was acutely aware of the cynicism associated with propaganda. It was agreed that, with the exception of harmful and unbelievable truths, whenever possible the truth should be told.”
Sloganeering
Former Director General of the BBC John Reith was appointed Minister of Information in 1940. “He laid down two fundamental axioms for the balance of the war: that news equated to the ‘shock troops of propaganda’ and that propaganda should tell ‘the truth, nothing but the truth and, as near as possible, the whole truth’,” says Welch. That didn’t stop the MOI relying on tried and tested techniques to manipulate public opinion. A report commissioned by Chatham House in 1939 established 86 ground rules for doing so, such as “propaganda should fit pre-conceived impressions, e.g. a Chinaman thinks every foreigner a cunning person who is prepared to use a concealed gun should wiliness fail”.
In Persuading the People, published by the British Library, Welch writes: “interestingly, [the rules] reveal that those who drafted the secret document were familiar with Hitler’s view on propaganda published in Mein Kampf (‘My Struggle’). Not only that, but they appeared to endorse some Hitlerite propaganda principles. For example, the document talks about appealing to the instinct of the masses rather than to their reason, and stresses the importance of building on slogans and the need for repetition.”
Rage against the machine
The posters, pamphlets and films included in Persuading the People reveal the range of approaches the MOI used throughout World War Two. One of them went by the title of the “Anger Campaign”. “The MOI had initially decided that ‘truth’ should be the main weapon with which to attack the enemy in the minds of the public,” writes Welch. “However, after the bitter and dramatic events in the summer and autumn of 1940, the MOI launched its Anger Campaign and British propaganda took a more drastic approach by emphasising the brutality of Nazi rule.”
In the war’s early period, within the MOI there was “an impatience and an implicit lack of confidence in the public – a belief that they were, according to Lord Macmillan, the Minister of Information, ‘patient, long-suffering, slow to anger, slower still to hate’… that the working man in particular had little comprehension of the consequences of a Nazi victory and was, therefore, in need of a sharp dose of stiffening.”
The Anger Campaign aimed to deliver a shock that could break through what the MOI saw as a “dangerous complacency” with lines like “The Hun is at the gate. He will rage and destroy. He will slaughter women and children”. In a radio broadcast by the author JB Priestley for the BBC General Overseas service, Priestley described the ‘bright face’ of Germany: music, art, and beautiful landscapes. But, he warned, “after the Nazis came ... the bright face had gone, and in its place was the vast dark face with its broken promises and endless deceit, its swaggering Storm Troopers and dreaded Gestapo, its bloodstained basements”.
Rumour has it
“The ordeal of Total War – even more so than the Great War – required that civilians must also ‘fall-in’ and participate (and possibly suffer) on a massive scale in the war effort,” Welch tells BBC Culture. “Morale came to be recognised as a significant military factor and propaganda emerged as an essential weapon in the national arsenal. Really for the first time, World War Two witnessed a ‘people’s war’ that was every bit as important as the war fought on the fighting front.”
Part of that involved alerting the public to spies in their midst. The fall of France and the Dunkirk evacuation, writes Welch, “gave rise to the belief that a ‘Fifth Column’ had been operating as an advance guard for the German army”. The MOI’s “Careless Talk Costs Lives” campaign focused on the idea of an ‘enemy from within’ and urged people to be discreet. “As a last resort they were asked to inform the police about indiscreet characters such as ‘Mr Secrecy Hush-Hush’, ‘Miss Leaky Mouth’, or ‘Mr Pride in Prophecy’,” writes Welch.
V is for Victory
One of the most successful campaigns, “V for Victory”, was launched by the BBC in July 1941. “It was inspired by Victor de Laveleye, former Belgian Minister of Justice and director of the Belgian French-speaking broadcasts on the BBC, who urged his countrymen to use the letter V as a ‘rallying emblem’ since it is the first letter of the French word for victory (victoire), the Flemish and Dutch words for freedom (vrijheid) and, of course, the English word ‘victory’, making it a multi-national symbol of solidarity,” explains Welch. The campaign urged listeners in Nazi-occupied Europe “to show their support for the Allies by scrawling the letter V wherever they could.”
Universal language
The Morse code for the letter V (dot-dot-dot-dash) appeared to be echoed in the first four notes of Beethoven’s 5th Symphony; Douglas Ritchie of the BBC’s European service made it the theme song for his radio programme. “Listeners began to replicate the sound any way they could as a symbol of resistance,” writes Welch. “Across occupied Europe, people daubed the V symbol and tapped out the sound to show their solidarity.” While the slogan was aimed at the occupied nations, says Welch, “it took off in Britain. On 19 July 1941, Winston Churchill referred approvingly to the campaign in a speech – from which point he started using the V hand sign.”
Punchline propaganda
The government had relied on ‘atrocity propaganda’ during World War One, which “focused on the most violent acts committed by one’s enemy – especially the numerous violent acts against civilians perpetrated by the ‘Hun’,” says Welch. But this had backfired. “The British public in the inter-war period came to the conclusion that these stories had been fabricated or exaggerated.”
And so, after emphasising Nazi brutality in its Anger campaign, the British government found ways to skewer their enemy through satire: “much of British propaganda in World War Two was characterised by the use of humour to deflate the enemy.” Welch cites comedy radio programmes such as Tommy Handley’s It’s That Man Again (ITMA), in which Handley was the Minister for Aggravation and Mysteries at the Office of Twerps. “ITMA found a place in people’s hearts because it punctured pomposity… The characters became larger than life and their catchphrases were etched into the fabric of everyday life.”
Lampooning the enemy
Welch also describes something that wouldn’t be out of place on today’s social media: “In 1941, film-maker Charles Ridley cleverly re-edited for the MOI real footage of goose-stepping Nazi soldiers at Nuremberg (taken from Leni Riefenstahl’s film of the 1934 Nazi Party Congress, Triumph of the Will) to the popular tune of The Lambeth Walk.” The film, Germany Calling, was shown as a newsreel.
“By speeding up the film, the incipient threat of the SS was diluted and their formations – directed by a preposterous-looking Hitler – rendered comical, in a silent-film tradition,” writes Welch. “The reduction of a frightening enemy to the level of visibility and ridicule, as in this lampooning of Hitler and his forces, is, in psychological terms, a means of achieving power over him.”
“The MOI used the notion of the barbarous Hun – first exploited on a massive scale in World War One – to show that they were still the ‘same aggressor’,” Welch tells BBC Culture. “It could then use existing information about how the Nazis treated non-Aryans and subverted the educational system for their own ideological ends, and their attitude to religion.” The MOI exposed the Nazi persecution of German clerics who had questioned Nazi rule, such as Bishop Clemens August Graf von Galen of Münster, who delivered sermons denouncing Gestapo lawlessness. The RAF dropped copies of the bishop’s sermon – banned in Nazi Germany – throughout the Reich, and it was reproduced in a publication called Gestapo v. Christianity.
This image, with the photo taken from a Nazi propaganda booklet Jugend Um Hitler (or Youth Around Hitler), featured in the pamphlet They Would Destroy the Church of God. Striking images were placed alongside text that accused the Nazis of paganism, Führer-worship, and the perversion of children’s education. “The focus was on how Nazi Germany was undergoing an anti-Christian form of indoctrination,” says Welch. “The notion of freedom of worship was closely related in British propaganda to freedom of thought.”
While the MOI played on existing stereotypes for some of its campaigns, it needed a different approach for others. “Stereotypes proved more difficult in the case of the USSR (an enemy turned ally),” says Welch. “The MOI got round this by largely ignoring the Soviet ideology and concentrating on ‘comradeship’ and fighting a common enemy – ‘Their Fight is Our fight’.”
This poster says “Long Live the Red Army! Greetings from the British People”. After Soviet forces recaptured Stalingrad in February 1943, the MOI organised an evening of celebration at the Royal Albert Hall with readings from Laurence Olivier and John Gielgud. The government declared a “Red Army Day”, marked in British cities with pageants and music. “Joseph Stalin, who had previously been depicted in British propaganda as a deceitful and conniving dictator, was suddenly transmogrified into an avuncular ‘Uncle Joe’,” writes Welch. “By focusing on the courage and fighting spirit of the Russian people and presenting Joseph Stalin as an avuncular nationalist, British propaganda was able to sidestep any possible inconsistencies with its treatment of the Soviet Union in the pre-war period.”
Translation - Turkish İkinci dünya savaşını kazanmak için kullanılan psikolojik hileler
İngiliz hükümeti “Kavgam” kitabından ne öğrendi? Ve “içerdeki düşman” fikriyle nasıl mücadele ettiler? Fiona Mcdonald İngiliz propagandasıyla ilgili yeni bir kitaptan aktarıyor.
Sırlar ve ajanlar
Propaganda kelimesi yanlış bilgiyi çağrıştırabilir, fakat İngiliz hükümeti İkinci Dünya Savaşı sırasında moralleri yüksek tutmak için ince bir çizgi üzerinde yürümeliydi. Bir takım psikolojik hilelere başvururken aynı zamanda mümkün olduğunca dürüst gözükmeliydi. Persuading the People: British Propaganda in World War II (İnsanları ikna etmek: İkinci dünya savaşında İngiliz propagandası) kitabının yazarı tarihçi David Welch: “Enformasyon Bakanlığı, resmi propagandanın yalan ve yanlışlığı çağrıştırmaya başlamasıyla Birinci Dünya Savaşından hemen sonra kapatılmıştı. İkinci Dünya Savaşında bakanlık yeniden açıldığında bu negatif bakış açısının farkıdaydı. Zararlı ve inanması güç doğrular hariç mümkün oldukça doğru bilgi verilmesi gerektiği kararına varıldı. “
Slogancılık
BBC’nin eski yöneticisi John Reith 1940 yılında Enformasyon Bakanlığı’nın başına getirildi. Welch, Reith ile ilgili şöyle devam ediyor: “Savaşın dengesi için iki temel prensip belirledi: haberler propagandanın öncü birlikleriydi ve propaganda her zaman gerçeği, sadece gerçeği ve mümkün oldukça bütün gerçeği içermeliydi.” Bu prensipler bakanlığı, işe yaradığı bilinen kamuoyu manipülasyon tekniklerini kullanmaktan alıkoymadı. Chatham House’un (İngiliz dış işleri düşünce/araştırma enstitüsü) bu konuda yayınladığı 1939 tarihli rapor kamuoyu manipülasyonunun 86 temel kuralı olduğunu ortaya koydu. Bu kurallardan biri şu şekilde: “propaganda halkın önceden sahip olduğu görüşlere uygun olmalıdır.” Mesela Çinliler bütün yabancıların zeki ve kurnaz olduğunu, foyası ortaya çıkarsa gizli silahını kullanmaya hazır olduğunu düşünür.
Persuading the People kitabında Welch şöyle yazıyor: “Bu kurallar, ilginç bir şekilde, gizli dökümanları hazırlayanların Hitler’in Kavgam kitabındaki propagandayla ilgili görüşlerine aşina olduklarını gösteriyor. Bununla kalmayıp bir takım ‘Hitlersel’ propaganda ilkelerini destekliyor gibi gözüküyorlar. Mesela dökümanda halkın mantığındansa içgüdülerine hitap etmekten bahsediyor, sloganlar oluşturmanın ve tekrarın önemini vurguluyor.
Nazi hükümetine düşmanlık
Persuading the People kitabındaki posterler, broşürler ve filmler bakanlığın İkinci Dünya Savaşında kullandığı tekniklerin çeşitliliğini gösteriyor. Birinin başlığı “Öfke Kampanyası”ydı. “Bakanlık başlangıçta halkın zihnindeki düşmanlarla savaşmak için kullanılacak asıl silahın gerçekler olması gerektiğine karar vermişti. Fakat 1940 yılının yaz ve sonbaharında gerçekleşen acı olaylardan sonra bakanlık Öfke kampanyasını başlattı ve İngiliz propagandası Nazi rejiminin zulmünü vurgulayan daha şiddetli bir hal aldı.
Savaşın başında bakanlıkta ingiliz halkına güvensizlik, katlanamama inancı yaygındı. Enformasyon Bakanı Lord Macmillan’a göre halk “sabırlı, acı çekmeye razı, öfkelenmesi uzun süren, nefret etmesi daha da uzun süren” insanlardan oluşuyordu. Özellikle işçi kesim Nazi zaferinin sonuçlarını kavramaktan çok uzaktı dolayısıyla katı bir derse ihtiyacı vardı.
Öfke Kampanyasının amacı “Hunlar kapıya dayandı. Hiddetlenecek ve yıkacaklar. Kadınları ve çocukları katledecekler.” gibi satırlarla halkta bir şok etkisi oluşturarak tehlikeli seviyelere ulaşan “halinden memnun” hissini yıkmaktı. BBC General Overseas (İngiliz genel denizaşırı) servisinin radyo yayınında yazar JB Priestley, Almanya’nın parlak yüzünü tanıttı: müzik, sanat ve nefis manzaralar. Sonradan uyardı: “Naziler geldikten sonra parlak yüz söndü. Yerine hayal kırıklıkları ve sonsuz yalanları, elini kolunu sallayarak dolaşan Storm Trooperları (Nazi askeri birliği), nefret edilen Gestaposuyla (Nazi polisi) ve kanlı bodrumlarıyla geniş, karanlık bir yüz geldi.”
Derler ki...
“Birinci dünya savaşından bile büyük bir topyekün savaş halkın da seferber ve dahil olmasını (belki de acı çekmesini) gerektirdi” diyor Welch ve devam ediyor, “Moralin kayda değer bir askeri faktör olduğu fark edildi ve propaganda ulusal envanterde gerekli bir silah olarak yerini aldı. İkinci Dünya Savaşında ilk defa, en az cephe savaşı kadar önemli olan, “halkın savaşı”na şahit olundu.”
“Bu savaşın bir bölümü de halkı etraflarındaki ajanlara karşı uyarmaktı. Fransa’nın düşmesi ve Dunkirk tahliyesi insanlarda müttefiklerin içinde Alman ordusu için çalışan gruplar (Beşinci Sütun) olduğu inancını uyandırdı. Bakanlığın “Dikkatsiz Konuşmak Ölüme Götürür” kampanyası “içerideki düşmanlar” fikrine odaklandı ve insanları ihtiyatlı olmak konusunda uyardı. Son çare olarak insanları ihtiyatlı olmayanları polise şikayet etmeye teşvik etti.” yazıyor Welch.
Zaferin Z’si
En başarılı kampanyalardan biri olan “V for Victory” (Zaferin Z’si) kampanyasi BBC tarafından 1941 yılının temmuzunda başlatıldı. “Kampanya, eski Belçika Adalet Bakanı ve BBC’nin Belçika Fransızcası yayın yönetmeni Victor de Laveleye’den esinlenerek oluşturulmuştu. De Laveleye Belçikalıları “harekete geçme işareti” olarak V harfini kullanmaya teşvik ediyordu. Zira fransızcada zaferin (victoire), flamancada özgürlüğün (vrijheid) ve tabii ki ingilizcede zaferin (victory) baş harfi V’ydi. Dolayısıyla V harfi uluslar arası birliğin ve bütünlüğün sembolu olabiliyordu.” şeklinde açıklıyor Welch. Kampanya Nazi işgalindeki avrupada yaşayan dinleyicileri, müttefiklerin yanında olduklarını göstermek için, mümkün olan her yere V harfini kazımaya teşvik ediyordu.
Evrensel dil
V harfinin mors kodu karşılığı (kısa-kısa-kısa-uzun) Beethoven’ın 5. Senfonisinin başlangıcı gibiydi, BBC Avrupa servisinden Dougles Ritchie radyo programının ana müziği olarak bunu kullanıyordu. “Dinleyiciler, dayanışmanın bir sembolü olarak, mümkün olan her şekilde bu sesi taklit etmeye başladı. İşgal edilmiş avrupada insanlar bütün yüzeyleri V harfiyle, havayı V sesiyle kapladı. Slogan işgal altındaki milletler için ortaya konmuş olsa da İngiltere’de de yaygınlaştı. Winston Churchill, 19 Temmuz 1941’deki konuşmasında kampanyayı destekler nitelikte konuştu. Sonra da V el işaretini kullanmaya başladı.”
Mizah propagandası
Birinci Dünya Savaşında hükümet düşmanın en zalimce davranışlarını, özellikle Hunların sivillere karşı yaptıklarını, sergileyen “Zulüm propagandası” kullanıyordu. Ama bu geri tepti. “İngiliz halkı savaşlar arası zamanda bu hikayelerin uydurma ya da abartı olduğu kanısına vardı.”
Dolayısıyla, Öfke kampanyasında Nazi Zulmünü vurgulayan İngiliz hükümeti düşmanı iğnelemenin mizahi yollarını buldu: “İkinci Dünya Savaşındaki İngiliz propagandasının çoğu mizah kullanarak düşmanı aşağılamak üzerineydi. Tommy Handley’nin It’s That Man Again gibi komedi radyo programları insanların gönlünde yer etti çünkü şatafatı yerle bir ediyorlardı. Karakterler ve sloganları insanların hayatında önemli bir yer tutuyordu.”
Düşmanla alay etmek
Welch günümüzde sosyal medyadan çok da farklı olmayan bir şeyden bahsediyor: “Filmci Charles Ridley 1941 yılında Nuremberg kampında “kaz adım yürüyen” Nazi askerlerinin gerçek görüntüsünü (Leni Riefenstahl’ın 1934 tarihli Triumph of the Will filminden alınmış) Bakanlık için montajlamış, arka planına da popüler The Lampeth Walk müziğini koymuştu.” Germany Calling (Almanya Çağırıyor) isimli bu film haberlerde gösterildi.
“Sessiz film adetlerine uygun olarak filmi hızlandırınca, yeni başlamış SS tehdidi söndülmüş ve saçma görünümlü Hitler tarafından idare edilen (askeri formasyon)ları gülünç duruma düşürülmüştü.” Diyor Welch. “Bu filmde Hitler ve askerleriyle alay etmek, korkunç düşmanı görülebilir ve alay edilebilir bir seviyeye indirmek olup psikolojik manada düşmandan üstün olmak demektir.”
Münafıklara vaaz
“Bakanlık, ilk olarak Birinci Dünya Savaşında büyük ölçüde kullanılan barbar Hun kavamını kullanarak hala aynı düşman olduklarını gösterdi.” Diyor Welch. “Bakanlık daha sonra Nazilerin Aryan olmayanlara ve dine karşı duruşu, eğitim sistemini kendi ideolojilerini aktaracak şekilde değiştimeleri gibi var olan bilgileri kullandı.” Bakanlık daha sonra, Gestaponun yasa dışı faliyetleriyle ilgili vaaz veren piskopos Clemens August Graf von Galen gibi, Nazi idaresini sorgulayan Alman rahiplere yapılan eziyeti ortaya çıkardı. İngiliz hava birliği (Royal Air Force) piskoposun Nazi Almanyasında yasaklanmış vaazını uçaklarla Alman hakimiyetindeki bölgelere dağıttı. Bu vaaz daha sonra Gestapo v. Christianity (Gestapo Hristiyanlığa karşı) isimde basıldı.
http://ichef.bbci.co.uk/wwfeatures/wm/live/976_549/images/live/p0/4c/q5/p04cq5kj.jpg
Bu resim, Nazi propaganda kitapçığından alınmış bir fotoğraf ile birlikte, They Would Destroy the Church of God (Yaratıcı’nın kilisesini yıkarlar) broşüründe yer aldı. Çarpıcı görüntülerin yanında Nazileri paganizm ile, Führere tapmakla ve çocukların eğitimini bozmakla suçlayan yazılar yer alıyordu. “Odak Nazi Almanyasının Hristiyan karşıtı düşüncelerle aşılanmasıydı. İngiliz propagandasında din özgürlüğü kavramı düşünce özgürlüğüyle yakından ilişkiliydi.”
Düşmanı dosya çevirmek
Bakanlık çoğu kampanyasında var olan basmakalıp düşüncelerle oynarken bazıları için farklı bir yola başvurmak gerekiyordu. “SSCB(Dost olmuş düşman) için basmakalıp düşünceleri kullanmak zor geldi. Bakanlık bu problemi aşmak için Sovyet ideolojilerini önemsemeden “yoldaşlık” (komradlık) ve ortak düşmanla savaşmak üzerine odaklandı.” ‘Onların savaşı bizim savaşımız’
http://ichef.bbci.co.uk/wwfeatures/wm/live/976_549/images/live/p0/4c/q5/p04cq5p0.jpg
Bu posterde “Çok Yaşa Kızıl Ordu! İngiliz Halkından Selamlar” yazıyor. Sovyetler 1943 Şubatında Stalingrad’ı yeniden ele geçirdikten sonra Bakanlık Royal Albert Hall’da Laurence Olivier ve John Gielgud’un da gösteri yaptığı bir kutlama düzenledi. Hükümet bir “Kızıl Ordu Günü” ilan ederek İngiliz şehirlerinde müzikli geçit alayları düzenledi. “Daha önce İngiliz propagandasında hilekar, suça göz yuman bir diktatör olarak resmedilen Joseph Stalin bir anda ilginç bir şekilde “Joe Amca”ya (Joseph Stalin’in lakabı) dönüşmüştü. İngiliz propagandası, rus halkının cesaret ve savaşçı ruhuna odaklanarak ve Stalin’i amca gibi bir milliyetçi olarak göstererek, savaş öncesinde Sovyetler Birliğine karşı duruşununa dikkat çekmekten kaçındı.
More
Less
Experience
Years of experience: 7. Registered at ProZ.com: Feb 2018.