This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek - Rates: 0.04 - 0.10 EUR per word / 12 - 25 EUR per hour
All accepted currencies
Euro (eur)
Payment methods accepted
PayPal, Skrill
Portfolio
Sample translations submitted: 2
English to Greek: The Sounds of the Abyssinian Lion General field: Art/Literary Detailed field: Cinema, Film, TV, Drama
Source text - English The Sounds of the Abyssinian Lion
An interview with the creator of Roaring Abyss, Quino Piñero
Intro/Questions/Editing: Andreas Koulouridis
I met Quino in 2010 in his East London flatshare. After endless hours of music, travel tales, political discussions and social interaction in general, I formed in my mind a profile of him. My future contacts with him only managed to improve this preformed image. In three words, I admire him; I deeply admire him, in four. He has traveled half the globe and has lived numerous adventures. Music has been always central to his life. He played it, he produced it, he recorded it, but most importantly he used it to connect with people in every corner of the world. It wasn't for fame and it wasn't for the money (I mean big money, survival is a different thing). It was for world music itself and it was for the musicians. The least I could do was to try to let him speak a bit himself given the chance of his latest documentary Roaring Abyss being featured in festivals around the world.
Question: During a long (very long) night in London, back in 2012, I had the honour to see and listen to the material you had gathered by then from the contemporary music scene of the capital of Ethiopia, Addis Ababa. Back then you were planning to make two documentaries, one about contemporary Addis Ababa and one about Ethiopian and African music in the rest of the country. Later on Kickstarter you started a crowdfunding campaign under the title Roaring Abyss, which is actually the title of the film being played these days in festivals around the world. What Roaring Abyss is after all and what is not, within all the previous work you've done in Ethiopia?
Answer: The name Roaring Abyss came to my mind exactly the day before I launched the crowdfunding campaign. I was at a friend’s place and saw a poster of Kill Bill which said “A Roaring Rampage of Revenge” and I loved the way it sounded. One of the icons of Ethiopia is the lion, and I thought that it was the roar of Abyssinia what I was trying to portray in this series of documentary films ˉ an endangered, vast and diverse music tradition. So at the beginning it was merely a generic name for this series of two films; later I decided to call Roaring Abyss the first film.
Roaring Abyss is, at its core, a collection of music field recordings around Ethiopia, outside of the capital Addis Abeba, that gives the audience the chance to discover the eclectic cultural universe of this part of the world. It is a sound journey through this historical and full of contrasts land. While taking you all around the country, the film gives voice to musicians to express their ideas and concerns about the situation of their music these days. Parallelly to the film, there is also Sheba Sound, a music label run by Jonathan Banes, releasing gradually all these recordings. Actually, on the 27th of November was the official release in a vinyl edition of Out Of Addis, the first compilation from these recordings.
The second film, New Voices In An Old Flower (Addis Ababa means New Flower), still a work in progress, is a portrait of Addis Ababa’s contemporary music scene.
Q: What do you want to accomplish with your documentary? Is it an introduction of Ethiopian music to non African audiences? Is it a promotion of certain artists to possibly new audiences? Is it about the satisfaction of sharing with the world your amazing discoveries of great people and great music?Everything or nothing of the above? In your words of course...
A: I think nowadays many people tend to think that there is not much more to discover in the world, that you can find anything at The Oracle the omniscient (I mean google). Fortunately, I can take an oath this is not the truth: as soon as you divert from the main road, you may discover what you’d never expected, regardless if these are people covering themselves with leopard skins or others wearing a pair of nike shoes (or both things at the same time!). That’s why I find myself in a continuous search to find the unexpected, which is somehow one of the main reasons why I do this. Then, afterwards, sharing is a must.
Of course Roaring Abyss works as a deep introduction to Ethiopian music, for African, non African and, I believe, even for many Ethiopian people. On the other hand, I hope it works as a tool helping to break through many stereotypes about Ethiopia (not only about the music) which have been spread around the world for quite a long time now.
Q: Was Ethiopia your first contact with Africa and its music? Do you have any other material hidden in your hat? And by the chance, can you tell us a bit about SolySombra Recordings?
A: I was born in Andalusia, from where you can reach Africa by road and sea in a couple of hours. Thanks to that, I have been in touch with Northern Africa since I was a kid.
It was around 2003 when I started getting involved with the music in Africa when I joined in a percussion group. Later on, I started to move deeper inland, attracted by the music of Burkina and Mali. There, I spent my time working together with musicians producing music, especially up in the Niger Bend. From those times came out my first documentary film, Le Message du Issa Ber, which was screened a few years ago in some festivals in Europe. At that stage was that SolySombra Recordings originated: it gets born out of the desire of canning this sound universe into audiovisual pieces and getting to stroke others with it, in the same way as I originally was.
I also had the chance to discover the music scene in Equatorial Guinea while I was lecturing sound there. My attention was drawn especially by the rap scene in Bata and Malabo, and we recorded some wonderful tracks during that period.
Q: In the European cities we meet numerous Africans who escape at any cost their countries to live the “European dream”. The so-called “Jungle” in Calais, France, or the hecatombs of drowned people in the Mediterranean sea sketch just a couple of the harsh realities this dream entails for the brave refugees who start this journey. You followed the exact opposite route. You escaped your white European world with all the positive elements it supposedly promotes to establish a present and a future, to live your life, in the capital of an African country. What made you take such a decision and what's life like in Addis? What kind of work do you do? Are you satisfied?
A: People have been always moving around, some for pleasure, others for pure basic needs, some other people searching for their Ithaca, and so on, for an endless list of reasons and directions. I have never been stopped by a barbed wire in any of my journeys down south to Africa (I had to hide in a trunk to cross a border full of mines once, but that story is a bit too long for this occasion), so I can’t compare myself renting a room in Addis to the people in Calais surviving in horrible conditions. My days in Addis have been a wonderful time. I moved to Ethiopia because of its music, I got completely addicted to Ethiopiqués collection (Buda Musique) and some other contemporary music projects like Dub Colossus. I used to picture in my mind images from the very ancient times and cobra snakes slowly moving to the hypnotic funky beats and melodies of Ethiopian music; and I still do.
When I first moved to Addis, I got in touch with the owners of Taitu, an emblematic hotel and Jazz venue which used to have daily live music, and started working doing the live sound a few days a week there. Then other venues and musicians like Samuel Yirga or Mulatu Astatke offered me work, also some jobs in the film industry or even sound installations came across during those years, Addis is a vibrant city and there are lots of stuff to be done.
I had to push it quite hard to get immersed into the music scene of Addis for my next film New Voices In An Old Flower. For a couple of years I dived deep into the Addis Abebian nightlife, which proved to be a very demanding task!
Q: In our white dominated countries, we are full of stereotypes about Africa, its people, the life there in general. To mention just a few, we usually link death, poverty, illness, famine, illiteracy, homophobia, f.g.m. with any notion of Africa. Without us realising, there are also multiple stereotypes the Africans have formed for us. What is your reality like in Addis Ababa? How does it feel and what is like when all these stereotypes give their place to everyday reality, to everyday human relationships, social interactions, work etc.?
A: Stereotypes are there normally for a reason; sometimes they are closer and sometimes further from reality, but unfortunately there are still many problems to be solved also in Ethiopia. Anyway, society is moving on: the country is on a different situation to how it was in the eighties and there is a slowly growing middle class (especially in the cities). There is some tension at the borders, but no declared war at the moment, and peace is a key to prosperity in any shape or form. As the traditional country it is, homosexuality is still a big taboo when not a legal problem, and I have heard recently that female genital mutilation has been finally officially prohibited. Anyways, the images of the starving kids, showed around the world media in 1984, is not what you see today in Ethiopia.
Dealing with everyday life affects me all the time, in Addis, in London, or on the peak of Everest. There will always be things I love from where I am living and things that hurt deep inside. Personally, I can’t turn my back and pretend everything is ok; everyone has his profession, and from my part I do the best I can. If this, additionally, is helping others, then better so. Showing a little portion of the world, unveiling music expression through documentaries, away from stereotypes,, but from a first hand and raw approach, is my little contribution.
Q: A very destructive and from what it seems a never ending problem for our countries in the south of Europe is the huge rate of unemployment among young people. Do you think that Africa has opportunities to offer to these youths? Are there specific jobs or sectors that seem to have high demand for people at the moment from what you know or hear down there?
A: When it comes to Ethiopia and according to my experience, I can see a growing demand on specialized technical professionals on the audiovisual sector. Ethiopia’s economy is growing faster than its level of professional education, which is the exact opposite to what happens in Southern Europe; holders of hyperinflated academic CVs working as cashiers in supermarkets, when not just being unemployed. Having said that, you should bear in mind that Ethiopia has also a very high unemployment rate, especially among the young people.
Q: Finally, what are your plans for the near future?
A: In the very near future I am going to walk down the street towards a little eatery to have a tasty Asa Leb Leb (fish cooked with onions, tomatoes and karia pepper). Talking about the next projects: I will start working with Israel Seoane, good friend and camera man of my films, in a video of the First African Circus Festival here in Addis Ababa. I will be back in London in a few weeks, where I will try to finish with the editing and post-production of New Voices In An Old Flower, just before starting with a new music film project along the Nile River. In one word; Excited.
Translation - Greek Οι ήχοι του Λιονταριού της Αβησσυνίας
Μια συνέντευξη από τον δημιουργό του Roaring Abyss, Κίνο Πινιέρο
Ερωτήσεις-Μετάφραση-Επιμέλεια: Ανδρέας Κουλουρίδης
(Μια ελαφρώς διαφοροποιημένη εκδοχή, απευθυνόμενη στο ελληνικό κοινό, δημοσιεύτηκε στο Hit&Run: http://www.hitandrun.gr/i-ethiopiki-mousiki-sto-6o-athinaiko-ethnofest/)
Συνάντησα τον Κίνο Πινιέρο (Quino Piñero) το 2010 στο σπίτι που έμενε με τους συγκατοίκους του στο ανατολικό Λονδίνο. Μετά από ατέλειωτες ώρες μουσικής, ταξιδιωτικές ιστορίες, πολιτικές συζητήσεις και γενικότερα κοινωνικές σχέσεις, δημιούργησα στο μυαλό μου μια εικόνα για αυτόν. Οι μελλοντικές μας συναντήσεις το μόνο που κατάφεραν ήταν να βελτιώσουν την εικόνα μου αυτή. Με δυο λέξεις, τον θαυμάζω, με τρεις, τον θαυμάζω βαθύτατα. Έχει ταξιδέψει στον μισό πλανήτη και έχει ζήσει αμέτρητες περιπέτειες. Η μουσική υπήρξε πάντοτε θεμέλιος λίθος στη ζωή του, ως μουσικός, ως ηχολήπτης, ως παραγωγός . Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η μουσική τον συνδέει με ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Και δεν το έκανε για προσωπική φήμη ή για τα πολλά φράγκα (πλην της επιβίωσης, που είναι τελείως άλλο πράγμα). Το έκανε για την παγκόσμια μουσική και το έκανε για τους μουσικούς. Έτσι κατά κάποιο τρόπο το λιγότερο που μπορούσα εγώ να προσφέρω ήταν να τον αφήσω να πει δυο τρία πράγματα επί τη ευκαιρία της προβολής αυτό τον καιρό του τελευταίου του ντοκιμαντέρ Roaring Abyss σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο.
Ερ: Κατά τη διάρκεια μιας μακριάς (πολύ μακριάς) νύχτας στο Λονδίνο, το 2012, είχα την τιμή να δω και να ακούσω όλο το υλικό που ‘χες συγκεντρώσει έως τότε από τη σύγχρονη μουσική σκηνή της πρωτεύουσας της Αιθιοπίας, Αντίς Αμπέμπα. Εκείνη την περίοδο σχεδίαζες να φτιάξεις δύο ντοκιμαντέρ, ένα για τη σύγχρονη Αντίς Αμπέμπα κι ένα για την αιθιοπική και αφρικανική γενικότερα μουσική πέρα από την πρωτεύουσα. Αργότερα, στο Kickstarter ξεκίνησες μια καμπάνια crowdfunding (που αποδίδεται ως διαδικτυακή μικροχρηματοδότηση στα ελληνικά) υπό τον τίτλο Roaring Abyss, Βρυχώμενη Άβυσσος, που είναι και ο τίτλος του φιλμ που παίζεται αυτές τις μέρες σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Τι είναι εντέλει το Roaring Abyss και τι δεν είναι, στα πλαίσια όλης της δουλειάς που ‘χεις κάνει μέχρι τώρα στην Αιθιοπία;
Απ: Το όνομα Roaring Abyss μου ήρθε στο μυαλό ακριβώς μία μέρα προτού ξεκινήσω την καμπάνια μικροχρηματοδότησης. Βρισκόμουν στο σπίτι ενός φίλου και είδα μια αφίσα του Kill Bill που έγραφε «A Roaring Rambage of Revenge», και γούσταρα το πώς ακουγόταν. Ένα από τα γνωστότερα σύμβολα της Αιθιοπίας είναι το λιοντάρι και σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ο βρυχηθμός της Αβησσυνίας (Abyssinia στα αγγλικά), μία τεράστια και πολυπρόσωπη παράδοση που βρίσκεται σε κίνδυνο, δηλαδή αυτό ακριβώς που προσπαθούσα να αποτυπώσω σε αυτά τα δύο ντοκιμαντέρ. Έτσι στην αρχή ήταν απλά ένα γενικό όνομα για μια σειρά δύο ντοκιμαντέρ, αργότερα όμως αποφάσισα να ονομάσω Roaring Abyss ειδικά το πρώτο από τα φιλμ.
Το Roaring Abyss, στον πυρήνα του, είναι μια συλλογή από επιτόπιες μουσικές ηχογραφήσεις στην αιθιοπική επικράτεια εκτός της Αντίς Αμπέμπα, που προσφέρει στο κοινό την ευκαιρία να ανακαλύψει το μοναδικό πολιτισμικό σύμπαν αυτού του μέρους του πλανήτη. Είναι ένα μουσικό ταξίδι, ένα ταξίδι ήχων διαμέσου αυτής της ιστορικής και γεμάτης αντιθέσεις γης. Καθώς σε ταξιδεύει σε ολόκληρη τη χώρα, το ντοκιμαντέρ προσφέρει βήμα στους μουσικούς να εκφράσουν τις ιδέες και τις ανησυχίες τους για την κατάσταση της μουσικής τους αυτές τις μέρες. Παράλληλα με το φιλμ, υπάρχει και η Sheba Sound, μια μουσική ετικέτα διευθυνόμενη από τον Jonathan Banes, που σταδιακά κυκλοφορεί όλες αυτές τις ηχογραφήσεις. Βασικά, στις 27 Νοεμβρίου έγινε η επίσημη κυκλοφορία του Out of Addis, της πρώτης συλλογής από αυτές τις ηχογραφήσεις σε βινύλιο.
Το δεύτερο φιλμ, New Voices In An Old Flower («Νέες φωνές σε ένα παλιό λουλούδι», σ.τ.μ.: Αντίς Αμπέμπα σημαίνει Νέο Λουλούδι), που βρίσκεται ακόμη σε στάδιο παραγωγής, είναι ένα πορτρέτο της σύγχρονης μουσικής σκηνής της Αντίς Αμπέμπα.
Ερ: Τι προσπαθείς να πετύχεις με το ντοκιμαντέρ σου; Είναι μια εισαγωγή στην αιθιοπική μουσική για ένα μη αφρικανικό κοινό; Είναι μια προώθηση συγκεκριμένων καλλιτεχνών σε πιθανά νέους ακροατές; Είναι για την ικανοποίηση να μοιραστείς με τον κόσμο τις τρομερές σου ανακαλύψεις σπουδαίων ανθρώπων και σπουδαίας μουσικής; όλα ή τίποτα από τα παραπάνω;
Απ: Νομίζω τη σήμερον ημέρα πολλοί άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται ότι δεν έχουν μείνει και πολλά να ανακαλυφτούν στον κόσμο, ότι μπορεί να βρει κανείς οτιδήποτε στο Oracle (=Μαντείο, μτφ. παντογνώστης), εννοώ το γκουγκλ, αλλά ευτυχώς μπορώ να πω ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Τη στιγμή που θα λοξοδρομήσεις από το δεδομένο, από το αναμενόμενο, μπορεί να ανακαλύψεις πράγματα που ποτέ δεν περίμενες να βρεις, άσχετα αν αυτοί είναι άνθρωποι καλυμμένοι με δέρματα λεοπάρδαλης είτε φοράνε ένα ζευγάρι Nike (ή και τα δύο ταυτόχρονα!). Για αυτόν το λόγο βρίσκω τον εαυτό μου σε μια διαρκή αναζήτηση, για να βρω το μη αναμενόμενο, που είναι κατά κάποιο τρόπο ο λόγος που το κάνω αυτό. Και στη συνέχεια, το να μοιράζεσαι αυτές τις ανακαλύψεις είναι φυσικά απαραίτητο.
Φυσικά, το Roaring Abyss λειτουργεί σαν μια βαθιά εισαγωγή στην αιθιοπική μουσική, και για Αφρικανούς, και για μη Αφρικανούς, αλλά πιστεύω ακόμη και για αρκετούς Αιθίοπες. Από την άλλη, ελπίζω ότι δουλεύει σαν εργαλείο για να διαλύσει πολλά στερεότυπα για την Αιθιοπία (όχι μόνο σχετικά με τη μουσική), που έχουν κυκλοφορήσει στον πλανήτη εδώ και πολλά χρόνια.
Ερ: Ήταν η Αιθιοπία η πρώτη σου επαφή με την Αφρική και τη μουσική της; Έχεις άλλο υλικό στο αρχείο σου; Και επί τη ευκαιρία, μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για τη SolySobra Recordings;
Απ: Γεννήθηκα στην Ανδαλουσία, απ’ όπου μπορείς να προσεγγίσεις την Αφρική οδικώς και από θαλάσσης σε δυο τρεις ώρες. Χάρη σε αυτό το γεγονός, έχω έρθει σε επαφή με τη Βόρεια Αφρική απ’ όταν ήμουν παιδί.
Περίπου το 2003 άρχισα να εμπλέκομαι με τη μουσική στην Αφρική όταν συμμετείχα σε ένα γκρουπ κρουστών. Αργότερα, άρχισα να κινούμαι βαθύτερα στην ενδοχώρα, υπό την έλξη της μουσικής της Μπουρκίνα και του Μάλι, όπου δούλεψα μαζί με μουσικούς ως παραγωγός, και ειδικά κατά μήκος της ζώνης του Νίγηρα. Από εκείνη την εποχή δημιουργήθηκε το πρώτο μου ντοκιμαντέρ, Le Message dy Issa Ber, που προβλήθηκε πριν λίγα χρόνια σε κάποια ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Σε αυτό το σημείο δημιουργήθηκε η SolySombra Recordings: γεννιέται από την επιθυμία να αποθηκεύσω αυτό το σύμπαν ήχων σε οπτικοακουστικά κομμάτια και να «χτυπήσω» με αυτά τους άλλους, όπως άλλωστε συνέβη και σε μένα.
Είχα επίσης την ευκαιρία να ανακαλύψω τη μουσική σκηνή στην Ισημερινή Γουινέα όταν έκανα διαλέξεις για τον ήχο εκεί. Την προσοχή μου τράβηξε ιδιαίτερα η ραπ σκηνή στη Μπάτα και το Μαλάμπο, και ηχογραφήσαμε κάποια εκπληκτικά κομμάτια εκείνη την περίοδο.
Ερ: Στις ευρωπαϊκές πόλεις συναντάμε πολυάριθμους Αφρικανούς που εγκαταλείπουν με κάθε κόστος τις χώρες τους για να ζήσουν «Το ευρωπαϊκό όνειρο». Η γνωστή και ως «Ζούγκλα» στο Καλέ της Γαλλίας, όπως και οι εκατόμβες πνιγμένων ανθρώπων στη Μεσόγειο, ζωγραφίζουν κάποιες από τις σκληρές πραγματικότητες που εμπεριέχει το όνειρο αυτό για τους γενναίους πρόσφυγες που ξεκινούν αυτή τη διαδρομή.
Εσύ ακολούθησες την αντίθετη διαδρομή. Εγκατέλειψες τον λευκό ευρωπαϊκό σου κόσμο με όλα τα θετικά στοιχεία που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, για να εγκαταστήσεις ένα παρόν κι ένα μέλλον, για να ζήσεις τη ζωή σου, στην πρωτεύουσα μιας αφρικανικής χώρας. Τι σε έκανε να πάρεις μια τέτοια απόφαση και πώς είναι η ζωή στην Αντίς Αμπέμπα; Τι είδους δουλειές κάνεις; Είσαι ευχαριστημένος;
Απ: Οι άνθρωποι πάντοτε μετακινούνταν, κάποιοι για ευχαρίστηση, κάποιοι για καθαρά βασικές ανάγκες, κάποιοι ψάχνοντας για την Ιθάκη τους, και ούτω καθεξής, σε μια ατέλειωτη λίστα λόγων και κατευθύνσεων. Δεν με έχει σταματήσει ποτέ αγκαθωτό συρματόπλεγμα σε καμία από τις διαδρομές μου προς τα κάτω, στα νότια της Αφρικής (χρειάστηκε να κρυφτώ σε μια καρότσα για να διασχίσω ένα σύνορο γεμάτο νάρκες μια φορά, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος), οπότε δεν μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου που νοικιάζει ένα δωμάτιο στην Αντίς με τους ανθρώπους στο Καλέ που επιβιώνουν σε άθλιες συνθήκες. Οι μέρες μου στην Αντίς είναι μέχρι στιγμής υπέροχες. Μετακόμισα στην Αιθιοπία εξαιτίας της μουσικής της, κόλλησα τελείως με τη συλλογή Ethiopiques (Buda Musique) και κάποια άλλα σύγχρονα μουσικά πρότζεκτ όπως το Dub Colossus. Συνήθιζα να σχηματίζω στο μυαλό μου εικόνες από τους αρχαιότατους χρόνους με φίδια κόμπρα να λικνίζονται στα υπνωτικά funky beats και τις μελωδίες της αιθιοπικής μουσικής. Και ακόμη το ίδιο κάνω.
Όταν πρωτομετακόμισα στην Αντίς, ήρθα σε επαφή με τους ιδιοκτήτες του Taitu, ενός εμβληματικού ξενοδοχείου και τζαζ κλαμπ που συνήθιζε να έχει καθημερινά ζωντανή μουσική, και άρχισα να δουλεύω εκεί ως ηχολήπτης μερικές μέρες την εβδομάδα. Στη συνέχεια άλλα μαγαζιά και μουσικοί, όπως οι Samuel Yirga και Mulatu Astatke, μου πρόσφεραν δουλειά. Επίσης εκείνα τα χρόνια εμφανίστηκαν κάποιες δουλειές στη βιομηχανία του σινεμά, αλλά ακόμη και σε εγκαταστάσεις ήχου. Η Αντίς είναι μια ζωντανή πόλη και υπάρχουν πολλά πράγματα για να κάνει κανείς.
Χρειάστηκε να προσπαθήσω σκληρά για να εισαχθώ στη μουσική σκηνή της Αντίς για το επόμενο μου φιλμ New Voices In An Old Flower, οπότε για δύο τρία χρόνια καταδύθηκα στη νυχτερινή ζωή της Αντίς Αμπέμπα, κάτι που αποδείχθηκε εντέλει πολύ δύσκολο κατόρθωμα.
Ερ: Στις χώρες μας, χώρες κυρίως λευκών, είμαστε γεμάτοι στερεότυπα για την Αφρική, τους ανθρώπους της, γενικότερα τη ζωή εκεί. Για να αναφέρω μερικά, συνήθως συνδέουμε σε κάθε αναφορά της Αφρικής το θάνατο, τη φτώχεια, αρρώστια, λιμό, αναλφαβητισμό, ομοφοβία, κλειτοριδεκτομή κ.ά. Χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι, υπάρχουν πολλαπλά στερεότυπα που έχουν σχηματίσει οι Αφρικανοί για εμάς. Ποια είναι η πραγματικότητά σου στην Αντίς; Πώς είναι και ποια τα συναισθήματα όταν όλα αυτά τα στερεότυπα δίνουν τη θέση τους στην καθημερινή πραγματικότητα, στις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνικές συνευρέσεις, στη δουλειά κ.λπ.;
Απ: Τα στερεότυπα κατέχουν τη θέση που έχουν για κάποιο λόγο, κάποιες φορές πλησιάζουν στην και άλλες απομακρύνονται από την πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμη για να λυθούν και στην Αιθιοπία. Παρ’ όλα αυτά, η κοινωνία προχωρά. Η χώρα είναι σε διαφορετική κατάσταση από ότι ήταν τη δεκαετία του ’80. Υπάρχει μια σταδιακά αυξανόμενη μεσαία τάξη (ειδικά στις πόλεις), υπάρχει ένταση σε κάποια σύνορα, αλλά δεν έχει κηρυχθεί κάποιος πόλεμος μέχρι τώρα, και η ειρήνη φυσικά αποτελεί κλειδί στην ευημερία παντοιοτρόπως. Καθώς είναι παραδοσιακή χώρα, η ομοφυλοφιλία είναι ακόμη ένα μεγάλο ταμπού, όταν δεν αποτελεί και νομικό πρόβλημα, και άκουσα πρόσφατα ότι η κλειτοριδεκτομή επιτέλους απαγορεύθηκε επίσημα. Παρ’ όλα αυτά, οι εικόνες παιδιών που λιμοκτονούν, που βλέπαμε στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης το 1984, δεν έχουν σχέση με το τι βλέπεις σήμερα στην Αιθιοπία.
Το να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα με επηρεάζει διαρκώς, και στην Αντίς, και στο Λονδίνο, ή και στην κορυφή του Έβερεστ. Θα υπάρχουν πάντοτε πράγματα που αγαπώ εκεί που ζω και πράγματα που με πληγώνουν βαθύτατα. Προσωπικά, δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη και να υποδυθώ ότι όλα είναι εντάξει, αλλά ο καθένας έχει το επάγγελμά του, και από αυτήν τη σκοπιά κάνω ό,τι μπορώ. Kαι αν αυτό μπορεί να βοηθήσει τους άλλους, ακόμη καλύτερα. Δείχνοντας ένα μικρό κομμάτι του κόσμου, αποκαλύπτοντας τη μουσική έκφραση μέσα από τα ντοκιμαντέρ, μακριά από στερεότυπα, αλλά από πρώτο χέρι και με ωμή, γυμνή προσέγγιση, αποτελεί τη μικρή μου συνεισφορά.
Ερ: Ένα πολύ καταστροφικό και απ’ότι φαίνεται ατέλειωτο πρόβλημα για τις χώρες μας στο νότο της Ευρώπης είναι το τεράστιο ποσοστό ανεργίας ειδικά ανάμεσα στους νέους. Πιστεύεις ότι η Αφρική έχει ευκαιρίες να προσφέρει στους νεαρούς αυτούς; Υπάρχουν συγκεκριμένες δουλειές ή τομείς με υψηλή ζήτηση για δυναμικό αυτή τη στιγμή απ’ ό,τι γνωρίζεις ή ακούς εκεί κάτω;
Απ: Όσον αφορά την Αιθιοπία και σύμφωνα με την εμπειρία μου, βλέπω μια αυξανόμενη ζήτηση σε ειδικευμένους επαγγελματίες τεχνικούς στον οπτικοακουστικό τομέα. Η οικονομία της Αιθιοπίας μεγαλώνει γρηγορότερα από το επίπεδο της επαγγελματικής της εκπαίδευσης, που είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι συμβαίνει στη Νότια Ευρώπη: άνθρωποι με υπερπλήρη ακαδημαϊκά βιογραφικά να δουλεύουν ταμίες σε σουπερ μάρκετ, όταν δεν είναι απλά άνεργοι. Έχοντας πει τα παραπάνω, να ‘χετε υπόψη ότι η Αιθιοπία έχει επίσης μεγάλα ποσοστά ανεργίας, ειδικά ανάμεσα στους νέους.
Ερ: Τελειώνοντας, ποια είναι τα σχέδια σου για το προσεχές μέλλον;
Απ: Στο πολύ κοντινό μέλλον θα πάω λίγο παρακάτω σε ένα μαγειρείο να φάω ένα γευστικό Asa Leb Leb (ψάρι μαγειρεμένο με κρεμμύδι, ντομάτες και πιπέρι καρια). Όσον αφορά τώρα τα επόμενα πρότζεκτ: Θα αρχίσω να δουλεύω από τις επόμενες μέρες με τον Israel Seoane, καλό φίλο και κάμεραμάν στα φιλμ μου, για ένα βίντεο του Πρώτου Αφρικανικού Φεστιβάλ Τσίρκο, εδώ στην Αντίς Αμπέμπα. Σε λίγες βδομάδες θα είμαι πίσω στο Λονδίνο, προσπαθώντας να τελειώσω το μοντάζ και την τελική παραγωγή του New Voices In An Old Flower, ενώ αμέσως μετά θα ξεκινήσω με ένα καινούριο πρότζεκτ κατά μήκος του ποταμού Νείλου. Με μια λέξη: Ανυπομονώ.
English to Greek: Burkitchi - Mongolian eagle hunters General field: Art/Literary Detailed field: Folklore
Source text - English The hunter climbs high into the mountains in search of his new bird, looking to sharp clefts in the splintered rock faces where golden eagles usually make their roost. He snatches a four-month-old eaglet—old enough to hunt and survive without her mother, but not too old to adjust to a new life among people—and takes her back to his home, where he feeds her yak, sheep, and horse meat by hand. The meal is the start of a lasting bond. For the next decade or more they will be inseparable partners, returning to the mountains to hunt each winter, when their prey—foxes and, at times, wolves—betray themselves with fresh tracks in the ice and snow.
The eagle hunters, known as burkitshi, are members of Mongolia's Kazakh minority, living in the remote valleys of the Altai Mountains in the country's far west. Australian photographer Palani Mohan spent five years traveling there, documenting the nomadic lives of the 50 or 60 men who still hunt as their ancestors did 1,000 years ago. They will likely be the last generation of eagle hunters, says Orazkhan Shinshui in the introduction to Mohan's book, Hunting with Eagles. Shinshui, who is in his mid-90s, is considered the oldest and wisest of the burkitshi
Mohan's gorgeous photographs capture the howling isolation of the land—flat, treeless valleys dominated by swirling clouds and jutting, windswept peaks. And yet the fierce-eyed eagles seem to preside over the vast emptiness, enveloping the landscape with their enormous wingspan. The hunters, proud and rugged on the hunt, peer out from thick fox-fur coats, bearing the scars of the landscape upon their faces.
But other photographs examine the deep bond between hunter and eagle as it is fostered both on the frigid hunt and in the comparative warmth of the ger, or yurt—the bird calmly cradled in a hunter's arm, or lying immobilized on the frozen ground, hooded and swaddled against the cold. "When you've lived with someone, like I've done many, many times with these hunters, you really see the bond," Mohan says. The hunters gushed with stories of loving their eagles more than their wives, talking about them as though they were children.
The tradition of keeping eagles in the home has continued, but now it's mostly for the tourists, Mohan says. "There are golden eagle festivals popping up left, right, and center every year. They're quite hideous, really; it's completely traumatizing for the eagles." He's heard about eagles that have died of heart attacks, startled by the noise as busloads of iPad-bearing tourists descend upon isolated communities.
Any self-respecting hunter, Mohan says, would never bring his eagle to a festival. "You need to love the bird to be a true eagle hunter, and the bird needs to love you. That does not exist until you live with them out in the sticks."
Translation - Greek Ο κυνηγός σκαρφαλώνει ψηλά στα βουνά στην αναζήτηση του νέου του πουλιού, κοιτώντας απότομες εσοχές στις θρυμματισμένες προσόψεις των βράχων, όπου συνήθως οι χρυσαετοί φτιάχνουν τις φωλιές τους. Αρπάζει ένα τετράμηνο αετόπουλο – αρκετά μεγάλο για να κυνηγάει, αλλά και να επιβιώνει χωρίς τη μητέρα του, αλλά όχι τόσο μεγάλο που να μην μπορεί να προσαρμοστεί σε μια νέα ζωή ανάμεσα σε ανθρώπους – το παίρνει πίσω στο σπίτι του, όπου το ταΐζει με το χέρι κρέας γιάκ, προβάτου και αλόγου. Το γεύμα είναι η αρχή ενός μακροχρόνιου δεσμού. Για την επόμενη δεκαετία ή και περισσότερο θα είναι αχώριστοι συνεργάτες, επιστρέφοντας στα βουνά για να κυνηγήσουν κάθε χειμώνα, όταν η λεία τους – αλεπούδες και καμιά φορά λύκοι – προδίδονται από τα φρέσκα ίχνη τους στο χιόνι και τον πάγο.
Οι αετοκυνηγοί, γνωστοί ως μπουρκίτσι, είναι μέλη της μειονότητας των Καζάκων της Μογγολίας και ζουν στις απομακρυσμένες πεδιάδες των βουνών Altai στο δυτικότερο άκρο της χώρας, Ο Αυστραλός φωτογράφος Palani Mohan ξόδεψε πέντε χρόνια ταξιδεύοντας εκεί και καταγράφοντας τη νομαδική ζωή 50-60 αντρών που ακόμη κυνηγούν με τον ίδιο τρόπο όπως οι πρόγονοί τους 1.000 χρόνια πριν. Πιθανότατα θα είναι η τελευταία γενιά αετοκυνηγών, όπως λέει ο Orazkhan Shinshui στην εισαγωγή του βιβλίου του Mohan, Hunting with Eagles (σ.τ.μ. Κυνηγώντας με αετούς). Ο Shinshui, γύρω στα 95 του, θεωρείται ο γηραιότερος και σοφότερος από τους μπουρκίτσι.
Οι φανταστικές φωτογραφίες του Mohan συλλαμβάνουν την τρομερή απομόνωση της γης – επίπεδες, άδενδρες πεδιάδες όπου κυριαρχούν στροβιλιζόμενα σύννεφα και προεξέχουσες, ανεμοδαρμένες κορυφές. Και όμως οι αετοί με την διαπεραστική όραση φαίνονται να επιβάλλονται πάνω στην αχανή ερημιά, γεμίζοντας το τοπίο με το τεράστιο άνοιγμα των φτερών τους. Οι κυνηγοί, περήφανοι και τραχείς στο κυνήγι, εμφανίζονται μέσα στα παχιά από γούνα αλεπούς παλτά τους, κουβαλώντας τις ουλές του άγριου τοπίου στα πρόσωπά τους.
Αλλά άλλες φωτογραφίες εξετάζουν το βαθύ δεσμό μεταξύ κυνηγού και αετού, όπως εξελίσσεται και στο παγερό κυνήγι αλλά και στη σχετική ζεστασιά του ger ή γιουρτ (σ.τ.μ. η σκηνή των μογγόλων νομάδων) – με το πουλί να στέκεται ήρεμα στο χέρι του κυνηγού ή να στέκει ακίνητο στο παγωμένο έδαφος, κουκουλωμένο και φασκιωμένο ενάντια στο κρύο. “Όταν έχεις ζήσει με κάποιον, όπως έχω κάνει πάρα πολλές φορές με αυτούς τους κυνηγούς, βλέπεις πραγματικά το δέσιμο μεταξύ τους”, λέει ο Mohan. Οι κυνηγοί περιέγραφαν ενθουσιασμένοι το ότι αγαπούν τους αετούς τους περισσότερο και από τις συζύγους τους, μιλώντας για αυτούς σαν να ήταν τα παιδιά τους.
Η παράδοση του να κρατάς αετούς στο σπίτι συνεχίζεται, αλλά πλέον απευθύνεται περισσότερο στους τουρίστες, λέει ο Mohan. “Υπάρχουν φεστιβάλ με χρυσαετούς που ξεπηδάνε από παντού κάθε χρόνο. Είναι αρκετά αποκρουστικά στην πραγματικότητα. Είναι τρομερά τραυματικά για τους αετούς”. Έχει ακούσει για αετούς που πέθαναν από ανακοπή, τρομαγμένοι από το θόρυβο, καθώς ορδές τουριστών με Ipad καταφθάνουν με πούλμαν σε απομονωμένες κοινότητες.
More
Less
Experience
Years of experience: 17. Registered at ProZ.com: Feb 2017.
Expertise