Heden: Albanie

Albanië was het meest geïsoleerde land in Europa. Dat lag aan de leiders, niet aan de ligging. In de Romeinse tijd lag Albanië zelfs centraal: aan de hoofdverbinding (de Via Egnatia) tussen Rome en Byzantium. In 218 v.C. werd Illyrië door de Romeinen geromaniseerd, vormde het centrale heuvelland een overgangszone en bleven de woeste bergen in het binnenland bewoond door tamelijk onversneden Illyriërs, de latere Albanezen, die zich gaarne Shqipetaren noemden. In elk geval stonden de Albanezen steeds alleen, hun taal (uit het Illyrisch) was met geen enkele andere taal verwant. Isolationisme was hun manier van leven en denken geworden. In de loop van de geschiedenis kende Albanië talrijke buitenlandse invasies: Byzantijnen, Germanen, Slaven, Normandiërs, kruisvaarders, Epiroten en tenslotte de Ottomaanse Turken. In de vijftiende eeuw leidde Gjergj Kastriota, bijgenaamd Skanderberg (Alexander de Grote), een tijdelijk succesvolle opstand tegen de Turken.


De Liga van Prizren stuurde een nota naar het Congres van Berlijn om te protesteren tegen de overdracht van Albanese gebieden aan de nieuwe staten. Maar het waren slechts diplomatieke berekeningen die maakten dat het Ottomaanse Rijk geen al te zware territoriale verliezen leed. Er bleef nog een geschil over rond de verdeling van Epiros dat Griekenland opeiste, onder meer met het argument dat daar vooral Grieken woonden, want Grieks-orthodox. Het was typisch voor de verwarring die in en na het Ottomaanse Rijk heerste rond de begrippen religieuze en nationale gemeenschap – in dat Rijk was er immers geen verschil. De Albanezen namen in 1881 de wapens op om een Griekse poging tot inlijving van Epiros af te slaan. Ook vandaag nog blijven Griekse nationalisten erbij dat Noord-Epiros (Zuid-Albanië) feitelijk Grieks is.