Insulinesecretie wordt ook wel insulineafscheiding genoemd, maar de eerste term wordt vaker gebruikt.

Type II-diabetes werd lange tijd beschouwd als volwassenendiabetes, aangezien deze aandoening in 80% van de gevallen voorkomt bij mensen die sinds lang aan ernstige obesitas lijden. Aanvankelijk gaat het om een insulineresistentieprobleem, dat wil zeggen een afgenomen werking van de insulinereceptoren van de cellen, die leidt tot verhoogde insulinesecretie. Wanneer dit hyperinsulinisme er niet langer in slaagt de insulineresistentie te compenseren, dreigt de suikerspiegel in het bloed te hoog te worden. Dat is het begin van de glucose-intolerantie.

De bloedsuikerspiegel stijgt en het lichaam wordt tot een noodreactie gedwongen. De alvleesklier gaat insuline afscheiden om de suikerspiegel te laten dalen en om de hoeveelheid bloedsuikers te helpen de cellen binnen te gaan. Bij een continu toevoer van suiker (bijvoorbeeld bij snoepen, overmatig suikergebruik of 's ochtends zoete dranken of broodjes nuttigen) raakt ons lichaam ontregelt. Door de afwisseling van insuline-afscheiding en daling van het bloedsuikerniveau ontstaan allerlei lichamelijke en psychische aandoeningen, zoals vermoeidheid in combinatie met een hongergevoel (hypoglycemie), flauwvallen, afwezigheid en nervositeit. De alvleesklier kan hierdoor overbelast worden. Er kan een storing in de stofwisseling ontstaan, zoals suikertekort, hetgeen zelfs tot suikerziekte of diabetes kan leiden.


--------------------------------------------------
Note added at 2004-02-09 11:15:15 (GMT)
--------------------------------------------------

Als de tekst voor een breed publiek bedoeld is, is insulineafscheiding waarschijnlijk beter.