This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation
Expertise
Specializes in:
Cooking / Culinary
Architecture
Rates
Portfolio
Sample translations submitted: 1
Georgian to English: შუა საუკუნეების საქართველო და ბიზანტიური თანამეგობრობა/Medieval Georgia and The Byzantine Commonwealth (Problems and Perspectives) General field: Social Sciences Detailed field: History
Source text - Georgian უკანასკნელ ათეულ წლებში მედიევისტურ ლიტერატურაში ცალკე მიმართულებად ჩამოყალიბდა კვლევები, რომლებიც დაკავშირებულია „ბიზანტიური თანამეგობრობის“ კონცეპციასთან. ეს კონცეპცია სამუშაო ჰიპოთეზად იქცა დიმიტრი ობოლენსკის ამავე დასახელების ნაშრომის გამოქვეყნების (1971) შემდეგ, რომელიც არსებითად ბიზანტიის პოლიტიკურ ორბიტაში მოქცეულ აღმოსავლეთ ევროპის ხალხებს ეძღვნება.
ობოლენსკის შრომამ იმთავითვე მიიპყრო ყურადღება მის მიერ გამოყენებული მეთოდებით, რომლებიც გამოიხატება თანამიმდევრულ ისტორიზმში, ისტორიულ პარალელებში, ფართო გეოგრაფიულ-პოლიტიკური არეალების სავაჭრო-ეკონომიკური, საეკლესიო-კულტურული და სამართლებრივი ფაქტორების თანამიმდევრულ და სინქრონულ გააზრებაში. თანამეგობრობის ჩამოყალიბების პროცესი წარმოდგენილია ევროპაში მიმდინარე ისტორიული პროცესების ფონზე, სლავურ მიწებზე რომისა და კონსტანტინოპოლის მეტოქეობის პირობებში. ავტორის შეხედულებით, ამ უზარმაზარ გეოგრაფიულ სივრცეზე მიზიდულობის ან, პირიქით, დამაპირისპირებელ მრავალ ფაქტორთა ერთობლიობა აყალიბებდა ბიზანტიურ ოიკუმენეს, რომლის მთავარი ნიშნები იყო: ბიზანტიის იმპერატორის სუვერენული უფლებების აღიარება მთელ მართლმადიდებელ სამყაროზე, კონსტანტინოპოლური ცენტრიზმი და დედაქალაქური კულტურის მიჩნევა უნივერსალური ღირებულების მქონე ფენომენებად. ამ სივრცეში მცხოვრები ხალხებისათვის ყველაზე თვალსაჩინო გამაერთიანებელი ნიშანი იყო საეკლესიო ორგანიზაციული ერთობა და მასზე დაფუძნებული საეკლესიო მწერლობა, რომლის ჩანერგვა (ტრანსპლანტაცია) აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში ქმნიდა ერთიან ლიტერატურულ ფონდს, რომელზედაც შემდგომში ადგილობრივი ლიტერატურები აღმოცენდა.
ამ ნიშანთა საფუძველზე ადასტურებს ავტორი თანამეგობრობის არსებობას, მაგრამ ამ ცნებას იგი განმარტავს, ცხადია, არა თანამედროვე შინაარსით, არამედ რომის იმპერიის დიპლომატიურ პრაქტიკაში ხშირად გამოყენებული მეგობრობის ინსტიტუტის აზრით. ეს მეგობრობა „პოლიტიკურ ენაზე“ ნიშნავდა ვასალური ან მოკავშირე ქვეყნების მთელ ჯაჭვს, რომელიც იცავდა რომის იმპერიის საზღვრებს, და რომლის სიმტკიცეს ცენტრი ფხიზლად ადევნებდა თვალყურს. მიუხედავად ამისა, მეგობარი ქვეყნების ანტიბიზანტიური, ეროვნული (ეთნოცენტრისტული) აჯანყებები პერიოდულად სერიოზულად არყევდა ამ „მეგობარი ქვეყნების“ მტკიცე კავშირს.
გასული საუკუნის 90-იანი წლებიდან ევროპულ სამეცნიერო ლიტერატურაში გაჩნდა არა ერთი ნაშრომი, რომლებშიც მოცემულია მცდელობა თანამეგობრობის პარამეტრებით იქნას განხილული ბიზანტიისა და კავკასიის ქვეყნების, მათ შორის საქართველო-ბიზანტიის ურთიერთობის პრობლემატიკა (G. Fowden, S. Rapp). ეს ნაშრომები, რასაკვირველია, საინტერესოა მეთოდოლოგიურადაც და ფართო ისტორიული კონტექსტებითაც, მაგრამ საკუთრივ ქართული წყაროებისა და სამეცნიერო ლიტერატურის არასრულყოფილი ცოდნის გამო ისინი საკმარისად ვერ ასახავენ პრობლემის არსს და მასთან ერთად ქართული სახელმწიფოსა და ქართული კულტურის განვითარების ისტორიულ ლოგიკას.
ბიზანტია-საქართველოს მრავალსაუკუნოვანი ურთიერთობის პოლიტიკური და კულტურული ასპექტების კვლევა XX საუკუნის დასაწყისიდან დღემდე ქართველ მეცნიერთა შეუნელებელი ინტერესის საგანია. მათი ნაშრომები ეხება ცალკეულ სფეროებს: პოლიტიკურ ისტორიას, საეკლესიო ორგანიზაციას, ენას, საეკლესიო მწერლობას, ლიტერატურულ კონტაქტებს, თარგმანის ხელოვნებასა და ხელნაწერი წიგნის კულტურას, მაგრამ ეს ურთიერთობები მთლიანობაში, „თანამეგორობის“ კონცეპციის ფარგლებში, ჯერჯერობით არ შეფასებულა.
ამიტომ ვფიქრობ, რომ მოცემული პრობლემატიკის კვლევისათვის ძალზე სასარგებლო იქნება ევროპელი ბიზანტინისტებისა და ქართველი მეცნიერების თანამშრომლობა, რაც „თანამეგობრობის“ კონცეპციას გაამდიდრებს ახალი მასალითა და ახალი კომპონენტებით, მაგრამ, ამავე დროს გააკონტროლებს მის მიზანშეწონილებას კავკასიის ქვეყნების მიმართ, რომელთა სახელმწიფოებრივი ისტორია, პოლიტიკური და კულტურული გამოცდილება, დაწყებული ელინისტური ხანიდან, უმჭიდროესად იყო დაკავშირებული, ერთი მხრივ, რომის იმპერიასთან, მეორე მხრივ, მცირეაზიურ და ირანულ სამყაროსთან. დასავლურ და აღმოსავლურ იმპერიებთან მრავალსაუკუნოვანი კონტაქტების შედეგად ჩამოყალიბებული რთული პოლიტიკური და კულტურული კონფიგურაცია დამატებით განსხვავებული პარამეტრების მიგნებასაც საჭიროებს, რომლებიც, ცხადია, მეტ სინათლეს შეიტანენ თანამეგობრობის კავკასიურ ვერსიაში. დღეისათვის ამ საკითხებით დაინტერესებული მკვლევართა ნაშრომებში კავკასიის ქვეყნების არსებობა ბიზანტიურ თანამეგობრობაში ორ ისტორიულ პერიოდშია განხილული: 1. კონსტანტინე დიდიდან ჰერაკლე კეისრის მეფობის დასასრულამდე, ანუ არაბობიამდე; ამ პერიოდისათვის ნიშანდობლივია ქრისტიანული ერესების გადაჯაჭვა პოლიტიკასთან და ამ ფაქტორის უდიდესი ზეგავლენა აღმოსავლეთის ქრისტიანი ხალხების სპეციფიკური კულტურული იდენტობების ფორმირებაზე; 2. ქრისტიანულ აღმოსავლეთში არაბთა გაბატონებიდან მე-12 საუკუნემდე. ამ პერიოდისათვის დამახასიათებელია ბიზანტიისა და კავკასიის ქვეყნების ერთიანი ფრონტით ბრძოლა არაბების წინააღმდეგ, შემდგომში ბიზანტიის – „მეგობარი“ იმპერიის მიერ სომხური სამეფოების ინკორპორაცია და თანდათანობით, თურქ-სელჩუკებთან ბრძოლის ფონზე, მისი დომინანტური როლის დაქვეითება, რასაც მოჰყვა კავკასიის რეგიონში ქართული მონარქიის გაბატონება.
დღევანდელი მოხსენების ფარგლებში ყურადღებას გავამახვილებ სწორედ ამ მეორე პერიოდის დაწყებასთან დაკავშირებულ სპეციფიკურ გარემოებებზე, რომლებიც მკაფიოდ აისახა ქართულ და ბიზანტიურ წყაროებში. ქართლში არაბთა ბატონობის გამწვავების შედეგად მე-9 საუკუნის დამდეგს სამხრეთ-დასავლეთ საქართველოში, წარმოიშვა ტაო-კლარჯეთის სამთავრო, რომელსაც ქართველ ბაგრატიონთა დინასტია მართავდა. ტაო-კლარჯეთის მმართველთა ბიზანტიური ტიტულები აშკარად მიანიშნებენ მათ ვასალურ დამოკიდებულებას ბიზანტიის იმპერიასთან, რაც იმ პირობებში გამოყენებული იყო საერთო მტრის - არაბთა წინააღმდეგ ბრძოლისათვის.
თუ მე-9 საუკუნის დასაწისში ბიზანტიური პოლიტიკური გავლენა ტაო-კლარჯეთზე და სომხეთზე უფრო ნომინალური იყო, მე-9 საუკუნის ბოლო ათწლეულებიდან ეს გავლენა (ტარონის სამეფო, ტაო-კლარჯეთი) საკმაოდ ძლიერდება. ეს ის დროა, როდესაც ბიზანტია არაბებთან ბრძოლაში თავდაცვითი პოზიციებიდან შეტევით პოზიციებზე გადადის და ამ ბრძოლაში მაქსიმალურად იყენებს ადგილობრივი ხალხების სამხედრო პოტენციალს, რაც შეუძლებელი იქნებოდა ამ ხალხების პოლიტიკური და კულტურული ინტერესების გათვალისწინების გარეშე. ამიტომ ბიზანტია მოქმედებას იწყებს როგორც „მეგობარი“, ან „მოკავშირე“, თუმცა, ამ „მეგობრობაში“ ჩადებული იურიდიული მექანიზმები პატარა სუვერენული ქვეყნების პოზიციებიდან ხშირად ძალზე ორაზროვანი და სახიფათო ხდებოდა. მაგრამ ამ კავშირს იმდენად დიდი სასარგებლო მხარე ჰქონდა, რომ ქართველი და სომეხი პოლიტიკური მოღვაწენი აქტიურად ჩაებნენ ბიზანტიის მხარეზე მუსლიმური საემიროების წინააღმდეგ ბრძოლაში და უზარმაზარი წვლილი შეიტანეს საერთო ანტიარაბული სტრატეგიული ამოცანების გადაჭრაში. იგივე პერიოდი ბიზანტიის ისტორიაში ხასიათდება კონსტანტინოპოლის კულტურული აღმავლობით, რამაც ერთგვარად გადაწონა ქრისტიანული აღმოსავლეთის განთქმული ცენტრების მნიშვნელობა დედაქალაქური კულტურისა და განათლების სასარგებლოდ.
ამ დროიდან იბრუნებს იმპერია ქრისტიანული აღმოსავლეთის ქვეყნების სამოქალაქო და საეკლესიო წრეებში ქრისტიანობის ქომაგის შებღალულ ავტორიტეტს. ამ თვალსაზრისით არც ტაო-კლარჯეთის პოლიტიკური და საეკლესიო მოღვაწენი წარმოადგენდნენ გამონაკლისს. ისინი აღიარებდნენ ბიზანტიის იმპერატორის ზენაციონალურ ავტორიტეტს, რომელსაც არაორაზროვნად გამოხატავდა საიმპერატორო კარის „ღვთაებრივი“ ესთეტიკა და ეტიკეტი, ამასთანავე, ეტალონურ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ ბიზანტიურ განათლებას, ლიტერატურასა და ხელოვნებას. ამავე პერიოდში ტაო-კლარჯეთის ბერმონაზვნობა ქრისტიანული აღმოსავლეთის ასკეტიზმიდან მეტად გადაიხარა ბიზანტიური ტიპის სამონასტრო ცხოვრების წესისაკენ. ბიზანტიასთნ ამგვარი სიახლოვე ბადებდა მათში „მიბაძვის“, „ბიზანტინიზაციის“ ძლიერ იმპულსებს, რომლებმაც მართლაც დიდი ხნით განსაზღვრა ტაო-კლარჯეთის სამოქალაქო და საეკლესიო ელიტის არჩევანი კონსტანტინოპოლურ კულტურაზე და მისი ინლექტუალური წინსვლა. სწორედ ამ იმპულსების გამოვლინებას ვაწყდებით მე-9, მე-10 საუკუნეებში ტაო-კლარჯეთში დაწყებულ დიდ ბერმონაზვნულ მოძრაობაში, რა დროსაც ანაქორეტული ტიპის ბერმონაზვნობა თითქმის მთლიანად ჩაანაცვლეს სამონასტრო ორგანიზაციებმა, რომლებშიც უხვად იყო შესული კონსტანტინოპოლური ტიპიკონის ელემენტები; ამ დროს დებენ ტაო-კლარჯეთის მმართველები ბიზანტიის იმპერატორებთან ორმხრივ ხელშეკრულებებს, რომლებიც მათ ავალდებულებდა საკუთარი ძალებით დაეცვათ იმპერიის საზღვრები, რის საფასურადაც იმპერიისაგან იღებდნენ მფარველობის პირობას, ფულად საზღაურს და შეუზღუდავ თვითმმართველობის უფლებას. ამგვარი ურთიერთვალდებულების გამოხატულებას წარმოადგენდა დავით მე-3 კურაპალატის მიერ ბიზანტიის ტახტისადმი გაწეული სამხედრო დახმარება ბარდა სკლიაროსის აჯანყების დროს, რის საფასურადაც დავით კურაპალატმა იმიერ ტაოში და ჩრდილო სომხეთში გარკვეული მიწები მიიღო. ამ დროს ჩნდება ტაო-კლარჯეთის მმართველთა ტიტულატურაში ცნება „აღმოსავლეთი“, რაც კონსტანტინოპოლურ ორიენტაციაზე მიანიშნებს („აღმოსავლეთის კურაპალატი“), ამ დროს, კერძოდ, 982 წელს, სრულდება ათონის მთაზე ივერთა ქართული მონასტრის მშენებლობა, სადაც ქართველი ბერმონაზვნები იწყებენ ახალი ლიტურგიკული რეპერტუარის თარგმნას საქართველოს ეკლესიის იერუსალიმურიდან კონსტანტინოპოლურ ლიტურგიაზე გადასაყვანად. სწორედ აქ აყალიბებენ ახალ მთარგმნელობით პრინციპებს და ჟანრობრივად ამდიდრებენ ქართულ მწერლობას.
X საუკუნის ტაო-კლარჯეთის სამთავრო ყველა პარამეტრით აკმაყოფილებდა ბიზანტიასთან ურთიერთობის იმ პრინციპებს, რომლებიც ემყარებოდა ბიზანტიური თანამეგობრობის პარადიგმას, მაგრამ ბიზანტია-ტაო-კლარჯეთის ურთიერთობებში ჩადებული იყო ისეთი სამართლებივი მექანიზმები, რომლებსაც იმპერია საჭიროებისამებრ თავის სასარგებლოდ იყენებდა – ბიზანტია მოკავშირეებს სამართავად გადასცემდა მათ მიერვე განთავისუფლებულ მიწებს, მხოლოდ არა მემკვიდრეობითი წესით, არამედ დროებით, სიცოცხლის განმავლობაში, რაც არაერთი კონფლიქტის მიზეზი გამხდარა. ამ წესს, ცხადია, კარგად იცნობდნენ ტაო-კლარჯეთის მმართველები, მაგრამ ისინი მაინც ერთიანი სტრატეგიით იბრძოდნენ ბიზანტიელებთან ერთად და მაქსიმალურად იყენებდნენ ამ ბრძოლის შედეგებს საკუთარი პოლიტიკური ინტერესების შესაბამისად.
მე-10-11 საუკუნეთა მიჯნაზე, ბიზანტიასთან თანამშრომლობა-დაპირისპირების პარადოქსულ სიტუაციაში იშვა ერთიანი ქართული მონარქია, ამავე დროს შთამბეჭდავ სიმაღლეებს მიაღწია ქართულმა კულტურამ მის სულიერ და მატერიალურ გამოვლინებაში. რა არის ამ კულტურაში საკუთრივ ბიზანტიური გავლენის ნაყოფი, რამდენად ბუნებრივად და რა ხარისხით მოხდა ქართულ სინამდვილეში ბიზანტიური კულტურის ადაპტაცია, რა როლი შეასრულა ბიზანტიასთან პოლიტიკურმა დაპირისპირებამ ქართული ეთნოკულტურული იდენტობის ფორმირებაზე, ბიზანტიური მწერლობის ახალმა თარგმანებმა ქართული ენის კოგნიტური შესაძლებლობების გაღრმავებაზე და სად მთავრდებოდა ბიზანტიური კულტურული გავლენა – ამდაგვარი საკითხების შესწავლა მომავალი კვლევების საგანია.
Translation - English Recent decades have been marked by an expressed interest towards research of the Byzantine Commonwealth concept in literature. This concept became a working hypothesis after it had first been published in the homonymous work of Dimitri Obolenskiy (1971), which is mostly dedicated to the issues of Eastern European peoples within the political orbit of Byzantium.
Obolenskiy’s work had immediately drawn attention due to the methodology used by the author, specifically expressed by consecutive historicism, historical parallels, and his sequential analysis of the commercial-economic, religious-cultural and legal factors in the wide realms of political-geographic reality. Formation of the Commonwealth is presented against the background of the ongoing historical processes in Europe, marked by the rivalry of Rome and Constantinople on Slavic lands. The author believes that the totality of the great variety of either gravitating or contradicting factors on this vast geographic area shaped the Byzantine ecumene. The main characteristics of the latter were: recognition of the Byzantine Emperor’s sovereign rights over the Orthodox world, consideration of the Constantinople Centrism and metropolitan culture as a universal values phenomenon.
For the peoples living in this realm one of the most obvious unifying signs was the integrity of ecclesiastic organization and the resulting ecclesiastic writing, which, after being transplanted into Eastern Europe formed a common literature foundation, which in its turn later created local literature.
The author proves the existence of Commonwealth based on the above-mentioned factors, however he does not use the contemporary context to justify it, but merely bases it in the notion of friendship frequently used by the Roman Empire diplomacy. The definition of this friendship, in the “political language” meant feudatory or confederate cluster of countries, protecting the borders of Roman Empire vigilantly controlled by the center. However, the firm foundation of these “friendly countries” used to be occasionally shaken by the allies’ anti-byzantine, ethnocentric riots.
The 90-ies of the past century have been marked by a few works presenting the effort to apply the Commonwealth parameters to discuss the relations between Byzantium and Caucasus countries, one of them is the work by G. Fowden, S. Rapp addressing the problems of Georgia-Byzantium relations. Those works are interesting methodologically as well as in the wider historical context, however due to the incomplete and insufficient knowledge of the original Georgian sources and scientific literature, the works do not fully reflect the heart of the problem and the historical development logic of the Georgian state and culture.
Ever since the beginning of the 20th century the multi-century cultural and political relations between Georgia and Byzantium have been the subject of continuing interest and research for Georgian scientists. The topics for research vary from political history, ecclesiastic structure, language, ecclesiastic literature and related contacts, the art of translation and manuscripts. However, these relations studies have not yet been unified within the concept of Commonwealth.
This is why I believe that it would be extremely beneficial for the mentioned research to establish cooperation between the Georgian scholars and European Byzantine scientists, which will enrich the Commonwealth concept with new materials and components, and at the same time will evaluate its relevance towards Caucasus countries – the countries whose historical, political and cultural experience starting from Hellenic period, have been tightly related to Roman Empire on one hand, and Iranian and Asia Minor worlds on the other hand. Complex political and cultural configuration resulting from multi-century contacts with Western and Eastern empires, requires finding of additional original parameters, which will naturally shed more light on Caucasus version of Commonwealth. Up to date, the researches related to these issues have been focusing on two historic periods: 1) From Constantine the Great to Heracles the Caesar rule; this period is marked by Christian heresy interloping with politics and the factor’s huge influence on formation of the specific cultural identity of the Eastern Christian peoples. 2) Eastern Christianity starting from Arabic rule up to 12th century. This period is marked by a unified battle of Byzantine and Caucasus countries against Arabs, and further incorporation of Armenic kingdoms into “friendly” Byzantine empire, gradual diminishing of its dominant role, accompanied by the battle against Seljuk Turks and resulting in domination of Georgian Monarchy rule in the region.
The current paper focuses on the specific conditions marking the start of the mentioned second period, which have been well reflected in Georgian and Byzantine sources. At the beginning of the 9th century confrontation against Arabic rule resulted in formation of Tao-Klarjeti province under the rule of Georgian Bagrationi dynasty. The Byzantine titles of Tao-Klarjeti rulers obviously point to the vassal relation to Byzantine Empire, which at that time was used as a tool in confronting the common enemy – Arabs.
If at the beginning of the 9th century Byzantine political influence was merely symbolic, the last decades of the same century were marked by the growing influence in Taron Kingdom and Tao-Klarjeti. This is the period when Byzantium switches from defensive position to attack on Arabs, using the local countries’ military potential to its fullest, which would have been impossible without the cultural and political interest of these countries’ side. This is why Byzantium starts its actions as an ally or “friend”, however the legal mechanisms involved in this “friendship” were growingly ambiguous and threatening to the position of small sovereign countries. However, this alliance had such significant positive side that Georgian and Armenian political actors became actively involved in the fight of Byzantium against Muslim emirates and made substantial input in common effort of fulfilling the strategic anti-Arabic tasks.
The same period in Byzantine history is marked with the growing prosperity of Constantinople culture, which relatively shifted the focus from famous eastern Christian centers to urban culture and education. This is the time when the Empire regains the lost-before pro-Christian image among secular and religious circles of eastern Christian countries, including that of Tao-Klarjeti political and ecclesiastic actors. The latter acclaimed super-national authority of Byzantine Emperor, which was clearly reflected in the “divine” aesthetics and etiquette of the imperial courtyard. At the same time, they attached the etalon meaning to Byzantine education, literature and arts. This period also reflects that Tao-Klarjeti ecclesiasts gradually moved from eastern Christian ascetics to Byzantine monastery lifestyle. Such tight relations with Byzantium pushed them towards “copying” and “byzantification”, which resulted in a long-term shaping Tao-Klarjeti secular and ecclesiastic elite’s choices of Constantinople-style culture and its intellectual progress. We come across these impulses in the ecclesiastic movements of the 9th and 10th centuries when anachoretic ecclesiastic style has been almost fully replaced by monastery organizations bearing many elements of Constantinople Typikon; that was the time when the bilateral agreement between Tao-Klarjeti rulers and Byzantine Emperor was signed, bounding them to protect the borders of the Empire with their own means in exchange for the Emperor’s protection, financial aid and the unlimited self-governance.
One of the examples of this bilateral obligations is the historic fact when David the Third Kouropalates received some lands in Tao and Northern Armenia in exchange for the military support provided to the Byzantium in Bardas Skleros rebellion.
This is the period when the word “eastern” evolves in Tao-Klarjeti ruler titles, pointing at Constantinople orientation (Eastern Kouropalates), this time, specifically in 982, marks the completion of construction the Monastery of Iviron on Mount Athos, where the Georgian ecclesiasts commence the translation of new liturgical repertoire in order to transfer the Georgian Church from Jerusalem-style to Constantinople-style liturgies. That was the place where new translation principles were established enriching the Georgian literature with the new genre.
Tao-Klarjeti province of the 10th century fully met the criteria of Byzantine Commonwealth paradigm, however the relations between Byzantium and Tao-Klarjeti were based on the legal mechanisms which could be used by the Empire to its own interests at any time – Byzantium handed over to conquered lands to their allies for ruling, however not on a hereditary basis, but temporarily – for the lifetime, which has been the ground for numerous conflicts. This principle was well-known to Tao-Klarjeti rulers, but they still chose to fight in a common strategy together with Byzantines and use the results of these battles to their best political interest.
On the verge of the 10th and 11th centuries in the conditions of cooperation-confrontation paradox with Byzantium, the Georgian Monarchy was born. At the same time, the Georgian culture reached impressive heights in both material and spiritual aspects. What is the fruit of Byzantine influence in this cultural development, how naturally and to what degree was the Byzantine culture adopted in Georgian reality, what role did political confrontation with Byzantium play in shaping of Georgian ethnic-cultural identity, what was the influence of new translations of Byzantine literature on the deepening of cognitive abilities of the Georgian language and where was the border of Byzantine cultural influence – all these topics have become the subjects of numerous researches.
Mzia Surguladze
Medieval Georgia and The Byzantine Commonwealth (Problems and Perspectives)
Recent decades have been marked by an expressed interest towards research of the Byzantine Commonwealth concept in literature. This concept became a working hypothesis after it had first been published in the homonymous work of Dimitri Obolenskiy (1971), which is mostly dedicated to the issues of Eastern European peoples within the political orbit of Byzantium.
Obolenskiy’s work had immediately drawn attention due to the methodology used by the author, specifically expressed by consecutive historicism, historical parallels, and his sequential analysis of the commercial-economic, religious-cultural and legal factors in the wide realms of political-geographic reality. Formation of the Commonwealth is presented against the background of the ongoing historical processes in Europe, marked by the rivalry of Rome and Constantinople on Slavic lands. The author believes that the totality of the great variety of either gravitating or contradicting factors on this vast geographic area shaped the Byzantine ecumene. The main characteristics of the latter were: recognition of the Byzantine Emperor’s sovereign rights over the Orthodox world, consideration of the Constantinople Centrism and metropolitan culture as a universal values phenomenon.
For the peoples living in this realm one of the most obvious unifying signs was the integrity of ecclesiastic organization and the resulting ecclesiastic writing, which, after being transplanted into Eastern Europe formed a common literature foundation, which in its turn later created local literatures.
The author proves the existence of Commonwealth based on the above-mentioned factors, however he does not use the contemporary context to justify it, but merely bases it in the notion of friendship frequently used by the Roman Empire diplomacy. The definition of this friendship, in the “political language” meant feudatory or confederate cluster of countries, protecting the borders of Roman Empire vigilantly controlled by the center. However, the firm foundation of these “friendly countries” used to be occasionally shaken by the allies’ anti-byzantine, ethnocentric riots.
The 90-ies of the past century have been marked by a few works presenting the effort to apply the Commonwealth parameters to discuss the relations between Byzantium and Caucasus countries, one of them is the work by G. Fowden, S. Rapp addressing the problems of Georgia-Byzantium relations. Those works are interesting methodologically as well as in the wider historical context, however due to the incomplete and insufficient knowledge of the original Georgian sources and scientific literature, the works do not fully reflect the heart of the problem and the historical development logic of the Georgian state and culture.
Ever since the beginning of the 20th century the multi-century cultural and political relations between Georgia and Byzantium have been the subject of continuing interest and research for Georgian scientists. The topics for research vary from political history, ecclesiastic structure, language, ecclesiastic literature and related contacts, the art of translation and manuscripts. However, these relations studies have not yet been unified within the concept of Commonwealth.
This is why I believe that it would be extremely beneficial for the mentioned research to establish cooperation between the Georgian scholars and European Byzantine scientists, which will enrich the Commonwealth concept with new materials and components, and at the same time will evaluate its relevance towards Caucasus countries – the countries whose historical, political and cultural experience starting from Hellenic period, have been tightly related to Roman Empire on one hand, and Iranian and Asia Minor worlds on the other hand. Complex political and cultural configuration resulting from multi-century contacts with Western and Eastern empires, requires finding of additional original parameters, which will naturally shed more light on Caucasus version of Commonwealth. Up to date, the researches related to these issues have been focusing on two historic periods: 1) From Constantine the Great to Heracles the Caesar rule; this period is marked by Christian heresy interloping with politics and the factor’s huge influence on formation of the specific cultural identity of the Eastern Christian peoples. 2) Eastern Christianity starting from Arabic rule up to 12th century. This period is marked by a unified battle of Byzantine and Caucasus countries against Arabs, and further incorporation of Armenic kingdoms into “friendly” Byzantine empire, gradual diminishing of its dominant role, accompanied by the battle against Seljuk Turks and resulting in domination of Georgian Monarchy rule in the region.
The current paper focuses on the specific conditions marking the start of the mentioned second period, which have been well reflected in Georgian and Byzantine sources. At the beginning of the 9th century confrontation against Arabic rule resulted in formation of Tao-Klarjeti province under the rule of Georgian Bagrationi dynasty. The Byzantine titles of Tao-Klarjeti rulers obviously point to the vassal relation to Byzantine Empire, which at that time was used as a tool in confronting the common enemy – Arabs.
If at the beginning of the 9th century Byzantine political influence was merely symbolic, the last decades of the same century were marked by the growing influence in Taron Kingdom and Tao-Klarjeti. This is the period when Byzantium switches from defensive position to attack on Arabs, using the local countries’ military potential to its fullest, which would have been impossible without the cultural and political interest of these countries’ side. This is why Byzantium starts its actions as an ally or “friend”, however the legal mechanisms involved in this “friendship” were growingly ambiguous and threatening to the position of small sovereign countries. However, this alliance had such significant positive side that Georgian and Armenian political actors became actively involved in the fight of Byzantium against Muslim emirates and made substantial input in common effort of fulfilling the strategic anti-Arabic tasks.
The same period in Byzantine history is marked with the growing prosperity of Constantinople culture, which relatively shifted the focus from famous eastern Christian centers to urban culture and education. This is the time when the Empire regains the lost-before pro-Christian image among secular and religious circles of eastern Christian countries, including that of Tao-Klarjeti political and ecclesiastic actors. The latter acclaimed super-national authority of Byzantine Emperor, which was clearly reflected in the “divine” aesthetics and etiquette of the imperial courtyard. At the same time, they attached the etalon meaning to Byzantine education, literature and arts. This period also reflects that Tao-Klarjeti ecclesiasts gradually moved from eastern Christian ascetics to Byzantine monastery lifestyle. Such tight relations with Byzantium pushed them towards “copying” and “byzantification”, which resulted in a long-term shaping Tao-Klarjeti secular and ecclesiastic elite’s choices of Constantinople-style culture and its intellectual progress. We come across these impulses in the ecclesiastic movements of the 9th and 10th centuries when anachoretic ecclesiastic style has been almost fully replaced by monastery organizations bearing many elements of Constantinople Typikon; that was the time when the bilateral agreement between Tao-Klarjeti rulers and Byzantine Emperor was signed, bounding them to protect the borders of the Empire with their own means in exchange for the Emperor’s protection, financial aid and the unlimited self-governance.
One of the examples of this bilateral obligations is the historic fact when David the Third Kouropalates received some lands in Tao and Northern Armenia in exchange for the military support provided to the Byzantium in Bardas Skleros rebellion.
This is the period when the word “eastern” evolves in Tao-Klarjeti ruler titles, pointing at Constantinople orientation (Eastern Kouropalates), this time, specifically in 982, marks the completion of construction the Monastery of Iviron on Mount Athos, where the Georgian ecclesiasts commence the translation of new liturgical repertoire in order to transfer the Georgian Church from Jerusalem-style to Constantinople-style liturgies. That was the place where new translation principles were established enriching the Georgian literature with the new genre.
Tao-Klarjeti province of the 10th century fully met the criteria of Byzantine Commonwealth paradigm, however the relations between Byzantium and Tao-Klarjeti were based on the legal mechanisms which could be used by the Empire to its own interests at any time – Byzantium handed over to conquered lands to their allies for ruling, however not on a hereditary basis, but temporarily – for the lifetime, which has been the ground for numerous conflicts. This principle was well-known to Tao-Klarjeti rulers, but they still chose to fight in a common strategy together with Byzantines and use the results of these battles to their best political interest.
On the verge of the 10th and 11th centuries in the conditions of cooperation-confrontation paradox with Byzantium, the Georgian Monarchy was born. At the same time, the Georgian culture reached impressive heights in both material and spiritual aspects. What is the fruit of Byzantine influence in this cultural development, how naturally and to what degree was the Byzantine culture adopted in Georgian reality, what role did political confrontation with Byzantium play in shaping of Georgian ethnic-cultural identity, what was the influence of new translations of Byzantine literature on the deepening of cognitive abilities of the Georgian language and where was the border of Byzantine cultural influence – all these topics have become the subjects of numerous researches.
More
Less
Translation education
Bachelor's degree - Tbilisi State University
Experience
Years of experience: 12. Registered at ProZ.com: Sep 2019.
Adobe Acrobat, Microsoft Excel, Microsoft Word, Powerpoint
Bio
I have an extensive experience of translating various documents across various sectors: my career started at a non-profit organization, continued in public sector, currently I'm working for business. I studied in a Russian secondary school, then received my Bachelor's degree in English language & literature and Georgian is my mother tongue.
Portfolio