This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Interpreting, Subtitling
Expertise
Works in:
Cinema, Film, TV, Drama
Rates
Portfolio
Sample translations submitted: 1
English to Turkish: My Sample Translations
Source text - English "The Story of an Hour"
by Kate Chopin (1894)
Knowing that Mrs. Mallard was afflicted with a heart trouble, great care was taken to break to her as gently as possible the news of her husband's death.
It was her sister Josephine who told her, in broken sentences; veiled hints that revealed in half concealing. Her husband's friend Richards was there, too, near her. It was he who had been in the newspaper office when intelligence of the railroad disaster was received, with Brently Mallard's name leading the list of "killed." He had only taken the time to assure himself of its truth by a second telegram, and had hastened to forestall any less careful, less tender friend in bearing the sad message.
She did not hear the story as many women have heard the same, with a paralyzed inability to accept its significance. She wept at once, with sudden, wild abandonment, in her sister's arms. When the storm of grief had spent itself she went away to her room alone. She would have no one follow her.
There stood, facing the open window, a comfortable, roomy armchair. Into this she sank, pressed down by a physical exhaustion that haunted her body and seemed to reach into her soul.
She could see in the open square before her house the tops of trees that were all aquiver with the new spring life. The delicious breath of rain was in the air. In the street below a peddler was crying his wares. The notes of a distant song which some one was singing reached her faintly, and countless sparrows were twittering in the eaves.
There were patches of blue sky showing here and there through the clouds that had met and piled one above the other in the west facing her window.
She sat with her head thrown back upon the cushion of the chair, quite motionless, except when a sob came up into her throat and shook her, as a child who has cried itself to sleep continues to sob in its dreams.
She was young, with a fair, calm face, whose lines bespoke repression and even a certain strength. But now there was a dull stare in her eyes, whose gaze was fixed away off yonder on one of those patches of blue sky. It was not a glance of reflection, but rather indicated a suspension of intelligent thought.
There was something coming to her and she was waiting for it, fearfully. What was it? She did not know; it was too subtle and elusive to name. But she felt it, creeping out of the sky, reaching toward her through the sounds, the scents, the color that filled the air.
Now her bosom rose and fell tumultuously. She was beginning to recognize this thing that was approaching to possess her, and she was striving to beat it back with her will--as powerless as her two white slender hands would have been. When she abandoned herself a little whispered word escaped her slightly parted lips. She said it over and over under her breath: "free, free, free!" The vacant stare and the look of terror that had followed it went from her eyes. They stayed keen and bright. Her pulses beat fast, and the coursing blood warmed and relaxed every inch of her body.
She did not stop to ask if it were or were not a monstrous joy that held her. A clear and exalted perception enabled her to dismiss the suggestion as trivial. She knew that she would weep again when she saw the kind, tender hands folded in death; the face that had never looked save with love upon her, fixed and gray and dead. But she saw beyond that bitter moment a long procession of years to come that would belong to her absolutely. And she opened and spread her arms out to them in welcome.
There would be no one to live for during those coming years; she would live for herself. There would be no powerful will bending hers in that blind persistence with which men and women believe they have a right to impose a private will upon a fellow-creature. A kind intention or a cruel intention made the act seem no less a crime as she looked upon it in that brief moment of illumination.
And yet she had loved him--sometimes. Often she had not. What did it matter! What could love, the unsolved mystery, count for in the face of this possession of self-assertion which she suddenly recognized as the strongest impulse of her being!
"Free! Body and soul free!" she kept whispering.
Josephine was kneeling before the closed door with her lips to the keyhole, imploring for admission. "Louise, open the door! I beg; open the door--you will make yourself ill. What are you doing, Louise? For heaven's sake open the door."
"Go away. I am not making myself ill." No; she was drinking in a very elixir of life through that open window.
Her fancy was running riot along those days ahead of her. Spring days, and summer days, and all sorts of days that would be her own. She breathed a quick prayer that life might be long. It was only yesterday she had thought with a shudder that life might be long.
She arose at length and opened the door to her sister's importunities. There was a feverish triumph in her eyes, and she carried herself unwittingly like a goddess of Victory. She clasped her sister's waist, and together they descended the stairs. Richards stood waiting for them at the bottom.
Some one was opening the front door with a latchkey. It was Brently Mallard who entered, a little travel-stained, composedly carrying his grip-sack and umbrella. He had been far from the scene of the accident, and did not even know there had been one. He stood amazed at Josephine's piercing cry; at Richards' quick motion to screen him from the view of his wife.
When the doctors came they said she had died of heart disease--of the joy that kills.
METAMORPHOSIS by Franz Kafka
As Gregor Samsa awoke one morning from uneasy dreams he found himself transformed in his bed into a gigantic insect. He was lying on his hard, as it were armor-plated, back and when he lifted his head a little he could see his domelike brown belly divided into stiff arched segments on top of which the bed quilt could hardly keep in position and was about to slide off completely. His numerous legs, which were pitifully thin compared to the rest of his bulk, waved helplessly before his eyes.
What has happened to me? He thought. It was no dream. His room, a regular human bedroom, only rather too small, lay quiet between the four familiar walls. Above the table on which a collection of cloth samples was unpacked and spread out—Samsa was a commercial traveler—hung the picture which he had recently cut out of an illustrated magazine and put into a pretty gilt frame. It showed a lady, with a fur cap on and a fur stole, sitting upright and holding out to the spectator a huge fur muff into which the whole of her forearm had vanished!
Gregor’s eyes turned next to the window, and the overcast sky—one could hear raindrops beating on the window gutter—made him quite melancholy. What about sleeping a little longer and forgetting all this nonsense, he thought, but it could not be done, for he was accustomed to sleep on his right side and in his present condition he could not turn himself over. However violently he forced himself toward his right side he always rolled onto his back again. He tried it at least a hundred times, shutting his eyes to keep from seeing his struggling legs, and only desisted when he began to feel in his side a faint dull ache he had never experienced before.
Oh God, he thought, what an exhausting job I’ve picked on! Traveling about day in, day out. It’s much more irritating work than doing the actual business in the office, and on top of that there’s the trouble of constant traveling, of worrying about train connections, the bed and irregular meals, casual acquaintances that are always new and never become intimate friends. The devil take it all! He felt a slight itching up on his belly; slowly pushed himself on his back nearer to the top of the bed so that he could lift his head more easily; identified the itching place which was surrounded by many small white spots the nature of which he could not understand and made to touch it with a leg, but drew the leg back immediately, for the contact made a cold shiver run through him.
He slid down again into his former position. This getting up early, he thought, makes one stupid. A man needs his sleep.
Dear Colleague,
You may have seen recent media reports about major job cuts and reorganization at Athena. While these are purely speculative, they could cause confusion and anxiety among our colleagues and other Athena stakeholders.
So we want to remind you that the development project will proceed according to our own timeline, not others', and we'll stick to the process we outlined from the start: First we'll look for ideas to improve our company, then we'll act on them - after the initiative teams make recommendations later this quarter. We can't - and won't - make decisions until the teams' rigorous analyses are complete, and we'll share results with you as soon as we have them. For the latest facts on what teams across Athena are doing to support our initiative, please see the attached article.
Translation - Turkish BİR SAATİN HİKÂYESİ
Çeviren: Merve ASLAN
Bayan Mallard’ın kalp hastalığından muzdarip olduğu bilindiği için, kocasının ölüm haberinin ona mümkün olduğunca yumuşak bir şekilde verilmesine azami dikkat gösterildi.
Bunu, ona kırık dökük cümlelerle, yarı gizlemelerde açığa çıkan üstü kapalı imalarla anlatan, kız kardeşi Josephine’di. Kocasının arkadaşı Richards da orda, onun yanındaydı. Brently Mallard’ın ölenler listesinin başını çektiği tren kazası haberi alındığında, basın bürosunda olan O’ydu. İkinci bir telgrafla bunun doğruluğundan emin olmak için sadece bekledi ve bu üzücü haberi getirecek dikkatsiz ve patavatsız herhangi bir arkadaşı engellemek için acele etti.
Bayan Mallard, hikâyeyi birçok kadının dinleyeceği şekilde değil, olayın ehemmiyetini kabul edemeyen tutuk bir acizlikle dinledi. Kendini, ani ve hiddetli bir şekilde, kardeşinin kollarına bırakıp bir anda ağlamaya başladı. Keder fırtınası kendi kendini tükettiğinde, tek başına odasına çekildi. Arkasından gelen hiç kimse yoktu. Orada, açık pencereye bakan geniş ve konforlu bir koltuk duruyordu. Bedenini sık sık rahatsız eden ve ruhuna işlemiş gibi görünen fiziksel bir bitkinlikle koltuğa gömüldü.
Evinin önündeki açık meydanda taze bahar yaşamının canlılığıyla titreyen ağaçların tepelerini görebiliyordu. Havada yağmurun nefis soluğu vardı. Caddenin aşağısında bir seyyar satıcı bağırarak mallarını satmaya çalışıyordu. Birinin söylediği uzak bir şarkının notaları cılız bir halde ona ulaşırken, bir sürü serçe saçaklarda cıvıldıyordu.
Pırıl pırıl gökyüzü, batıya bakan penceresinden görünen, bir araya gelip sonra da birbirinin üstüne yığılan bulutların içinden bir orada bir burada kendini gösteriyordu.
Başı sandalyenin minderine yaslanmış halde oturdu. Uykusu gelince ağlayıp da rüyasında hıçkırmaya devam eden bir çocuk gibi, boğazına bir hıçkırık geldiği ve onu titrettiği anlar hariç oldukça hareketsizdi. Çizgilerinin, ezilmişliğe ve hatta biraz da güce işaret ettiği sakin ve insaflı bir yüzü olan, genç bir kadındı. Fakat şimdi gözlerinde ötedeki pırıl pırıl gökyüzüne dikilmiş donuk bir bakış vardı. Bu bir düşünceye dalma değildi, daha çok zekice bir fikrin askıya alınmasına işaret ediyordu. Ona doğru gelen bir şey vardı ve o bunu korkuyla bekliyordu. Bu neydi? Bilmiyordu; adı koyulamayacak kadar esrarengiz ve anlaşılması güç bir şeydi. Fakat gökyüzünün içinden sıyrıldığını, havayı dolduran renk, kokular ve sesler arasından ona doğru yaklaştığını hissediyordu.
O an göğsü gürültüyle inip çıktı. Ona sahip olmak üzere yaklaşmakta olan bu şeyin farkına varmaya başlıyordu ve tığ gibi ince olan iki eli kadar güçsüz iradesiyle bu şeyi alt etmek için çabalıyordu. Kendini bıraktığı anda, birazcık aralanmış olan dudaklarından fısıltılar çıktı. Nefes nefese, tekrar tekrar söyledi: özgürüm, özgürüm, özgürüm! Boş bakışları ve onu takip eden korkulu bakışlar gözlerinden gitmişti. Gözleri hevesli ve parlaktı. Nabzı hızlı hızlı atıyordu, hızla akan kanı ısındı ve vücudunun her zerresi gevşedi.
Onu zapt eden şeyin gaddarca bir neşe olup olmadığını sormak için durmadı. Berrak ve ulvi bir his, bu telkini kovmasını sağladı. Ecele sarılmış şefkatli, narin ellerini, ona daha önce hiç sevgiyle bakmamış olan tutuk, gri ve cansız yüzünü gördüğünde yeniden ağlayacağını biliyordu. Fakat bu şiddetli anın ötesinde, kesinlikle ona ait olacak olan gelecek yılları gördü. Ve onlara hoş geldiniz demek için kollarını açtı.
Gelecek olan bu yıllar süresince, hayatının amacı olarak gördüğü kimse olmayacaktı; kendi için yaşayabilirdi. Kadın ve erkeğin, hemcinsine özel bir isteği zorla kabul ettirme hakkı olduğuna inanmaları gibi körü körüne bir inatla onun iradesini bükecek güçlü bir irade olmayacaktı. Bu kısa aydınlanma anında, yaptığı şeye baktığında -ardında iyi niyet de olsa, kötü niyet de olsa,-bunun günahtan başka bir şey olmadığını gördü.
Fakat bazı zamanlar onu sevmişti. Çoğunlukla da sevmemişti. Ne fark ederdi ki? Çözülemez bir sır olan aşk, birden varlığının en güçlü dürtüsü olarak kabul ettiği, benlik davası deliliğinin karşısında, ne ifade edebilirdi ki!
Özgürüm! Ruhumla, bedenimle özgürüm! Diye fısıldamayı sürdürdü. Josephine, kapalı kapının önünde diz çökmüş, dudakları anahtar deliğine dayanmış halde, içeri girmek için yalvarıyordu. ‘Louise, kapıyı aç! Yalvarırım kapıyı aç, hastalanacaksın. Louise, ne yapıyorsun? Tanrı aşkına, aç kapıyı.’
‘Git başımdan. Hastalandığım falan yok.’ Aksine, açık pencereden hayat iksirini içine çekiyordu. Önündeki bu günleri düşündükçe hayalleri coşuveriyordu. Bahar günleri, yaz günleri ve ona ait olacak bir sürü gün… Ömrü uzun olsun diye hızlı bir dua fısıldayıverdi. Daha dün, ömrünün uzun olacağı ihtimalini ürpertiyle düşünüyordu.
Nihayet ayağa kalktı ve kardeşinin usandırıcı ısrarı üzerine kapıyı açtı. Gözlerinde heyecanlı bir zaferin izleri vardı ve bedenini farkında olmadan bir zafer tanrıçası gibi taşıyordu. Kardeşinin beline sıkıca sarıldı ve beraberce merdivenlerden aşağıya indiler. Aşağıda, Richards ayakta dikilmiş, onları bekliyordu.
Birisi anahtarla ön kapıyı açıyordu. İçeri giren Brently Mallard’dı; biraz seyahat yorgunuydu, sahiplenircesine şemsiyesini ve ufak valizini taşıyordu. Kazayla uzaktan yakından alakası yoktu ve böyle bir şey olduğunu dahi bilmiyordu. Josephine’in şiddetli haykırışına ve Richards’ın, Bayan Mallard’ın onu görmesini engellemek için hızlıca hareket edişine şoke olmuştu.
Doktorlar geldiğinde, Bayan Mallard’ın aşırı sevinçten kalp krizi geçirip öldüğünü söyledi.
DÖNÜŞÜM
Çeviren: Merve ASLAN
Gregor Samsa bir sabah sıkıntılı rüyalardan uyandığında, kendini yatağında kocaman bir böceğe dönüşmüş olarak buldu. Zırh gibi sert olan sırtının üstünde yatmaktaydı ve başını biraz kaldırdığında bir kubbe gibi şişmiş, kahverengi, sertleşen kısımların oluşturduğu yay biçimi çizgilerle parsellere ayrılmış karnını görüyordu; karnının tepesindeki yorgan zar zor yerinde duruyordu ve tümüyle yere kaymak üzereydi. Gövdesinin çapıyla karşılaştırıldığında acınası incelikte olan çok sayıda bacağı, gözlerinin önünde çaresizlik içerisinde sallanıp durmaktaydı.
‘Ne olmuş bana böyle?’ diye düşündü. Bu düş değildi. Sadece biraz fazla küçük olan, ama normal bir yatak odası denilebilecek odası, aşina olduğu dört duvarın arasında uzanıyordu. Üstünde paketten çıkarılmış bir yığın kumaş örneğinin yayılı olduğu masanın üzerinde, -Samsa bir pazarlamacıydı- kısa süre önce resimli bir dergiden kesip, altın yaldızlı güzel bir çerçeveye geçirmiş olduğu bir resim asılıydı. Resimde, kollarının dirsekten aşağı kalan kısımlarını içinde kaybolduğu ağır bir kürk manşonu, dimdik oturduğu yerden izleyiciye doğru kaldıran kürk şapkalı ve kürk atkılı bir kadın vardı.
Gregor’ın bakışları daha sonra pencereye yöneldi ve kasvetli gökyüzü -biri yağmur damlalarının pencerenin pervazına çarpışını işitebilirdi- içini büyük bir hüzünle doldurdu. ‘Biraz daha uyusam ve bütün bu saçmalıkları unutsam, nasıl olur,’ diye düşündü, fakat Gregor Samsa sağ yanına yatıp uyumaya alışkın olduğundan ve o anki durumunda dönemediğinden dolayı bunun gerçekleşmesi mümkün değildi. Sağına dönmek için ne denli güç harcarsa harcasın, yine sırtüstü konumuna geri dönüyordu. Çırpınan bacaklarını görmemek için gözlerini kapatmış halde en az yüz kez çabaladı ve ancak yan tarafında o ana değin yaşamadığı, hafif, derinden gelen bir acı duymaya başladıktan sonra çabalamayı kesti.
‘Aman Tanrım,’ diye düşündü,’ ne kadar da yorucu bir uğraş seçmişim meğer!’ Günlerim hep yolculuk etmekle geçiyor. Mağazada masa başı işine oranla çok daha yıpratıcı bir iş, üstelik bir de sürekli yolculuğun -aktarma trenlerle ilgili kaygılanma, yatak ve kötü yemekler, her daim yeni olan ve asla yakın arkadaşlığa dönüşmeyen içtenlikten uzak tanışıklıklar gibi-sıkıntıları da var. Şeytan alsın bütün bunları! Karnının üstünde hafif bir kaşıntı duyumsadı. Sırtüstü konumda ağır ağır yatağın başucuna doğru süründü, böylece başını daha rahat kaldırabildi; etrafında ne olduğunu anlayamadığı bir sürü küçük ve beyaz noktanın olduğu kaşınan yeri buldu, ayaklarından birini oraya dokundurdu fakat hemen geri çekti, çünkü değmesiyle birlikte her yanını bir titreme nöbeti kaplamıştı.
Yine eski konumuna kaydı. ‘ Bu erken kalkma yok mu,’ diye düşündü, insanı aptala çeviriyor. İnsanın uykusunu alması gerekir.
Sevgili Meslektaşım,
Athena’daki yeniden teşkilatlanma ve önemli hizmet kesintisiyle ilgili en
son medya haberlerini duymuş olabilirsiniz. Bunlar sadece spekülasyon olsa da ,
meslektaşlarımız ve diğer Athena hisse senedi sahipleri arasında kargaşaya
ve endişeye sebep olabilir.
O nedenle kalkınma projesinin –başkalarının değil- bizim vakitli
davranmamıza göre ilerleyeceğini ve başlangıçtan bu yana taslağını
çizdiğimiz sürece sadık kalacağımızı size hatırlatmak isteriz. İlk olarak
firmamızı geliştirmek için fikirler arayacağız, sonra -bu 3 ay sonunda,
lokomotif ekiplerin önerilerini sunmalarının ardından- bunlara göre hareket
edeceğiz. Ekibin titiz analizleri tamamlanmadan karar veremeyiz ve
vermeyeceğiz. Ve sonuçları alır almaz, onları sizle paylaşacağız. Athena'daki ekiplerin girişimimizi desteklemek için yaptıklarıyla ilgili en son veriler için lütfen ekteki makaleye bakınız.
Fatih Üniversitesi Amerikan Kültürü ve Edebiyatı bölümünden 2008'de 1.likle mezun oldum. Bölüme ham puanda ÖSS-YDS Türkiye derecesiyle yerleştim. Edebiyat, sanat, sinema, medya, şiir alanlarının yanısıra çok teknik olmamak kaydıyla alt yazı, kitap ve broşür çevirileri de yapabilirim.
Keywords: çocuk kitapları, konferans çevirmenliği, turistik çeviri, edebiyat çevirisi, alt yazı, çizgi film çevirisi, broşür, simultane çeviri
Portfolio