Era o casă veche, cu etaj şi mansardă, gata să cadă pe ea. Zidurile erau ştirbe, cărămizile se arătau obscene, tencuiala se topea văzând cu ochii. Nu-ş-cum dracu’ rezista şandramaua asta, m-inchipuiam că dacă trece vreun tramvai tropăind o dărâmă la primu’ ţignal. Dar tramvaiul nu mai trecea de 15 ani pe acolo. Căţaua Leşinată locuia la parterul clădirii – acum, după atâta timp am o oarecare indulgenţă faţă de ea, nu a căzut, nu a rănit pe nimeni, acolo doar alcoolul ucide – de fapt trăia într-un parter adâncit cu un metru sub pământ – eh, soarta ironică, îi obişnuia din vreme pe beţivi cu glodul – Căţaua asta era o bodegă dată naibii…
Era în preajma Crăciunului, afară era aşa şi aşa, încă se mai putea bea o ladă de bere fără să faci ţurţuri la naretă. Am pătruns în templul pierzaniei şi soarta mea a fost bătută în cuie. Înăuntru se ascultau chansonete franţuzeşti, aproape în surdină, oricum părea că toată lumea e de acord cu Edith care nu regretă nimic.
Erau circa 10 persoane înăuntru, douăzeci de ochi tulburi – aşa am crezut prima dată, mai târziu am aflat că mă înşelam cu aproape 3 – şi fiecare îşi vedea de treaba lui cu o migală sfântă. Nu vorbea nimeni, însă era o splendoare să-i vezi, ca la un semnal ridicau toţi paharele şi sorbeau două înghiţituri mici, după care le aşezau pe masă, se auzea un singur gâl şi un singur clap… şi totuşi exista o comunicare, o simţeam, plutea în aer.
Ştiam că e un moment solemn, însă mi se uscase al naibii gâtlejul, amiba mea din stomac cerea să fie stropită, stropită tot mai tare pe măsură ce creştea. Fără să mai aştept, m-am insinuat ca o vorbă dulce lângă bar, cu suficient tupeu şi ceva biştari să iau două beri, mie şi tovarăşului meu. Barmanul, un tip scund şi gras, cu barbă şi musteţi încărunţite, hâtru la muie şi cu un defect la ochiu’ drept, o pată albă, mi-a făcut semn să tac.
„Stimaţi comesenii mei! E aproape sărbătorile Crăciunului, aţ’ muncit cu drag anu’ ăsta, fiecare cum aţ’ putut, şi la noi ca la orce firmă de respect dăm prima. Uite tenc’şoru ăsta dă cocardei e pentru voi, treceţi pe la bar la nea Gelu să vă facă porţie. Io nu poci sta că am de produs, da’ sărbăutori fericite!” | Era una casa vieja con una planta y ático, a punto de derrumbarse. Las paredes estaban melladas, los ladrillos se mostraban obscenos, el yeso de desvanecía en un abrir y cerrar de ojos. No sé cómo diablos resistía esta casucha. Me imaginaba que si pasaba algún tranvía a galope la derrumbaba al primer silbido. Pero el tranvía no pasaba por allí desde hace 15 años. La Perra Demaia´ vivía en el bajo del edificio – ahora, después de tanto tiempo tengo una cierta indulgencia hacia ella, no se ha caído, no ha herido a nadie, allí solo el alcohol mata – de hecho vivía en un bajo ahondado con un metro bajo tierra – eh, a los borrachos, el destino irónico les acostumbra con tiempo al barro. Esta Perra era una bodega cojonuda... Eran las vísperas de las fiestas de Navidad, fuera era así y así, todavía se podía beber una caja de cervezas sin hacer chupones de hielo (carámbanos) en la nariz. Me he adentrado en el templo de la perdición y mi destino ha sido petrificado. Dentro se escuchaban chanzonetas francesas casi a la sordina (susurradas), de todas formas parecía que todo el mundo está de acuerdo con Edith que no lamenta nada. Dentro se encontraban alrededor de 10 personas, 20 turbios ojos – así pensé a primera vista, más tarde averigüé que me equivocaba con casi 3 – y cada uno estaba a lo suyo con una meticulosidad sagrada. Nadie hablaba pero era un esplendor (fascinante) mirarlos, como a una señal levantaban todos los vasos y sorbían 2 pequeños tragos, después de los cuales los ponían encima de la mesa, se oía un solo glu y un solo clap… no obstante existía una comunicación, la sentía, se respiraba en el aire. Sabía que es un momento solemne pero se me había secado de carajo la garganta, la ameba de mi estómago pedía ser regada, regada más a menudo a medida que crecía. Sin seguir esperando me he insinuado como una palabra dulce al lado del bar, con bastante cara y algunos cuartos para comprar 2 cervezas para mi camarada y para mí. El camarero, un tío bajito y gordo, con barba y bigotes canosos, orco y con un defecto en el ojo derecho, una mancha blanca, me ha hecho una señal para callarme. “¡Estimados comensales míos! Se aproxima las fiestas de Navidad, habéis trabajado con esmero este año, cada uno como habéis podido, y nosotros, como cualquier empresa respetada, damos paga de Navidad o paga extra. Mira el fajo de dineros, es para vosotros, pasaos por el bar en ca´ Gelu para que os haga partición, yo no puedo quedarme porque tengo que producir pero ¡felices fiestas!” |