دوران رونق به سیلیکون ولی باز می گردد. مناطق اداری در امتداد بزرگراه 101 باردیگر مزین به نماد های استارت آپ های امیدبخش می شوند. اجاره ها بالا می رود همانطور که تقاضا برای خانه های مجلل جهت گذران تعطیلات در شهر های تفریحی مانند دریاچه تاهو افزایش می یابد، که نشانه ایست از گردآوری ثروت. بی اریا زادگاه صنایع نیمه هادی و شرکت های اینترنت و کامپیوتراست که در پی آن رشد کرده اند. جادوگران آن، شگفتی های بسیاری آفریدند که موجب حس آینده گرایی درجهان می شود، از تلفن هایی با صفحات لمسی گرفته تا جستجوهای آنی در کتابخانه های بزرگ تا قدرت هدایت هواپیماهای بدون سرنشین در هزاران مایل دورتر. احیای فعالیت تجاری آن از سال 2010 پیشرفتی رو به جلو را نوید می دهد.
پس ممکن است عجیب به نظر برسد که برخی در سیلیکون ولی گمان می کنند که این منطقه دچار رکود است و نرخ نوآوری برای دهه ها کند بوده است. پیتر تییل بنیانگذار پی پل و اولین سرمایه گذار خارجی در فیس بوک می گوید که وضعیت نوآوری در امریکا "چیزی بین وخامت و مردن" است . مهندسان در تمام زمینه ها حس ناامیدی مشترکی دارند. و گروه کوچک اما پیشرویی از اقتصاددانان فکر می کنند اثرات اقتصادی نوآوری های امروز شاید در مقایسه با گذشته ناچیز باشد.
(...)
به شکلی فراگیر نوآوری هایی که با توان پردازشی پایین تولید می شوند در حال از بین رفتن هستند. کامپیوترها آغاز به درک زبان های طبیعی می کنند. مردم تنها از طریق حرکات بدن بازی های ویدئویی را کنترل می کنند- فناوری ای که شاید به زودی در بخش بزرگی از دنیای تجارت کاربرد داشته باشد. چاپگرهای سه بعدی قادرند مجموعه پیچیده تری از اشیا را تولید کنند و ممکن است به زودی به سوی تولید بافت های بدن انسان و دیگر مواد ارگانیک پیش روند.
یک فرد بدبین به نوآوری می تواند بگوید که این "وعده سر خرمن" است و آن را رد کند. اما این عقیده که رشد مبتنی بر فن آوری یا باید بدون تغییر ادامه داشته باشد یا پیوسته کاهش یابد ، نه اینکه فروکش کرده و سپس جریان یابد، مغایربا تاریخ است. چاد سیورسون از دانشگاه شیکاگو اشاره دارد که رشد بهره روی در عصر الکترونیک یکدست نبوده است. رشد در دوران نوآوری های مهم الکتریکی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم آرام بود و سپس به یکباره افزایش یافت.